Φαμίλια Καραμανλή

Η περίοδος της πρωθυπουργίας του ανιψιού του, Κ. Καραμανλή του Νεώτερου (2004-2009), αποτελεί μια παρένθεση στη «Γραμμή του Καραμανλισμού» κατά την πολιτική διαδρομή της «Φαμίλιας Κ.»!

Η περίοδος αυτή κινήθηκε εκτός «Γραμμής Καραμανλισμού», όπως αυτή διατυπώθηκε στις πολιτικές υποθήκες του γενάρχη: «Στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω…»!

Ο θάνατος του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου ανέδειξε το 1955 στο πολιτικό προσκήνιο τον γενάρχη της «Φαμίλιας Κ.», κατ’ ανορθόδοξο και εν πολλοίς αντισυνταγματικό τρόπο από τα Ανάκτορα, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Πρεσβύτερο.

Κέντρο της ξενοκρατίας στη Χώρα τ’ Ανάκτορα και η «Οικογένεια Γλύξμπουργκ» με εκπροσώπους τον τότε βασιλιά Παύλο και τη σύζυγό του, ανιψιά του Κάιζερ, Φρειδερίκη, κατά παραβίαση της συνταγματικής τάξης και της κοινοβουλευτικής αρχής (τα κόμματα επιλέγουν την ηγεσία τους – ο Ελληνικός Συναγερμός και ο αρχηγός του είχαν επιλέξει ως διάδοχο του Παπάγου τον Στέφανο Στεφανόπουλο), αναθέτουν την πρωθυπουργία στον Κ. Καραμανλή τον Πρεσβύτερο!

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΗΠΟΥΡΟΥ…

Είναι η εποχή κατά την οποία υπεράνω Συντάγματος και κοινοβουλευτικών αρχών υπερισχύει η «Θεωρία του Κηπουρού»: «Ο μονάρχης μπορεί να αναθέσει την πρωθυπουργία της χώρας και στον κηπουρό του»!

Η ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου εγκαινιάζει την περίοδο της ευνοιοκρατίας κατά την οποία η θέληση των Ανακτόρων, εκπροσώπων της ξενοκρατίας, υπερισχύει κάθε Δημοκρατικής Κοινοβουλευτικής Αρχής.

Κατά την αντίληψη αυτή, η κάθε κυβέρνηση και ο επικεφαλής της δεν είναι παρά οι διεκπεραιωτές των παρασκηνιακών υποδείξεων και κατευθύνσεων των Ανακτόρων.

Ταυτοχρόνως το «Βασιλικό Κόμμα» (Λαϊκό Κόμμα, Ελληνικός Συναγερμός με εξαιρέσεις τις κατά περιόδους τάσεις ανυπακοής του στρατάρχη Παπάγου στις υποδείξεις της ανακτορικής καμαρίλας, ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή και τη διαφαινόμενη, ήδη από το 1958, τάση αυτόνομης δράσης του ιδρυτή της) ταυτίζει το συμφέρον της χώρας και του Έθνους των Ελλήνων με τα ιδιοτελή συμφέροντα της «Οικογένειας Γλύξμπουργκ» = Ξενοκρατίας…

Ο Κεντρώος Χώρος, με εξαίρεση την αναλαμπή της διετούς περίπου διακυβέρνησης του Νικόλαου Πλαστήρα, ο οποίος θέτει ως άμεση προϋπόθεση για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας τη Λήθη (βρισκόμαστε ήδη μόλις δύο χρόνια μετά τη λήξη του πολυαίμακτου Εμφυλίου), σπαρασσόμενος και αλληλοϋπονομευόμενος με πρωταγωνιστές τους Γ. Παπανδρέου τον Πρεσβύτερο και Σοφοκλή Βενιζέλο, σχεδόν σε «πλάγιο ήχο» κρατά το… ίσο στις επιδιώξεις των Ανακτόρων…

Η ρημαγμένη Αριστερά, με το πολιτικό σχήμα της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), επιδιώκει να εξισορροπήσει μεταξύ της νόμιμης δράσης και των επαναστατικών ενυπνιάσεων του Ν. Ζαχαριάδη με το «όπλο παρά πόδα»!

ΣΤΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΑ

ΜΕ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ…

Ο Κ. Καραμανλής ο Πρεσβύτερος προωθείται στην πρωθυπουργία με σαφείς δεσμεύσεις στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, να συνδιαλλάξει τον ανυποχώρητο αντικομμουνισμό, τη συσσώρευση κεφαλαίου με τη συρρίκνωση του εισοδήματος των λαϊκών στρωμάτων, την ποδηγέτηση κάθε μορφής συνδικαλιστικού κινήματος και την αγαστή συνεργασία με τους δωσιλόγους της Κατοχής και τους εκπροσώπους του Μαυραγοριτισμού, που εμφανίζονται τώρα ως η καθεστηκυία οικονομική τάξη και μιας μορφής οικονομική ανόρθωση.

Στα πλαίσια αυτά ανοικοδομείται το αυταρχικό κράτος της περιόδου.

Παραμένει, όμως, γεγονός και η ιστορική δικαιοκρισία απαιτεί να αναγνωρισθεί ότι ο Κ. Καραμανλής ο Πρεσβύτερος αισθάνεται αυτόν τον θανάσιμο εναγκαλισμό «Βασιλικού Κόμματος» – Ανακτόρων – Ξενοκρατίας και επιζητεί μια στοιχειώδη αποδέσμευση.

Στρέφει το βλέμμα του προς τον Κεντρώο Δημοκρατικό Χώρο προκειμένου να εξουδετερώσει τα «τζάκια» της παράταξής του, οφθαλμούς των Ανακτόρων και της Ξενοκρατίας.

Η προσχώρηση των Κεντρώων στελεχών, Ευάγγ. Αβέρωφ, Κων. Τσάτσου, Γρ. Κασιμάτη, Τάκου Μακρή, Γ. Αδαμόπουλου κ.λπ., τον διευκολύνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Όμως ο δυναμικός άξονας της εξουσίας, Στρατός – Δυνάμεις Ασφαλείας – Μυστικές Υπηρεσίες, εν γνώσει αλλά αδυναμία του απλώνουν αθορύβως γύρω και πάνω του, το ισχυρό και αδιάρρηκτο δίχτυ του Παρακράτους.

ΣΤΗ ΜΕΓΚΕΝΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ…

Το τελευταίο εμφανίζεται και προσφέρεται, πράγμα το οποίο ο Κ. Καραμανλής ο Πρεσβύτερος το αποδέχεται, για την εξυπηρέτηση των μικροκομματικών επιδιώξεων της ΕΡΕ.

Η άπελπις ενέργειά του, ν’ ασκήσει την ουσιαστική εξουσία με την επιδίωξη να αναθεωρήσει το Σύνταγμα για περιορισμό των εξουσιών Ανακτόρων – Παρακράτους – Ξενοκρατίας το 1961, προσκρούει στις εκλογές βίας και νοθείας του ιδίου χρόνου με την ενεργό ανάμειξη Ανακτόρων – Στρατού – Δυνάμεων Ασφαλείας.

Παραμένει αμφιλεγόμενο αν ο Κ. Καραμανλής, ο Πρεσβύτερος, παρέμενε εν αγνοία αυτού του σχεδίου.

Μετά τα γεγονότα των εκλογών του 1961 ο γενάρχης της «Φαμίλιας Κ.» ουδεμία αυταπάτη τρέφει ότι επέρχεται το τέλος του. Ο συσχετισμός στο διεθνοπολιτικό πεδίο τον ωθεί και πάλι, προκειμένου να αδράξει την ουσιαστική εξουσία, να στραφεί προς τον αμφισβητία του διπολισμού γάλλο ηγέτη, στρατηγό Ντε Γκωλ.

Η ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ…

Ενδόμυχη σκέψη του να προωθήσει τον Γαλλικό Παράγοντα και στον Στρατό (τοποθετεί τον γαλλοτραφή, Κεντρώων πολιτικών αντιλήψεων, στρατηγό Πετρόπουλο στην ηγεσία του Γ’ Σώματος Στρατού), αλλά και σε καίριους παραγωγικούς τομείς (Πεσινέ), ώστε να επέλθει μια ισορροπία στον άξονα της εξουσίας από τη μέχρι τούδε αμερικανική μονοκρατορία…

Η επίσκεψη του στρατηγού Ντε Γκωλ στην Ελλάδα την άνοιξη του 1963 δεν κάνει κατορθωτή τη γαλλική εγγύηση στην επιδιωκόμενη ισορροπία από τον Κ. Καραμανλή τον Πρεσβύτερο.

Ανάκτορα – Παρακράτος – Ξενοκρατία παραμονεύουν. Η δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη, πριν ακόμη σβήσει ο απόηχός της επίσημης επίσκεψης Ντε Γκωλ στην Ελλάδα, περισφίγγει τον βρόχο στην εξουσία Καραμανλή.

Η σπαραχτική κραυγή του, «ποιος επιτέλους κυβερνά αυτό τον τόπο», διαγράφει μεν ένα δραματικό ρέκβιεμ στην πρώτη φάση της πολιτικής πορείας της «Φαμίλιας Κ.» Αλλά και στο κορυφαίο αυτό ιστορικό γεγονός ο Κ. Καραμανλής ο Πρεσβύτερος επιλέγει τον δρόμο της φυγής και επί μία 11ετία αυτοεξόριστος στο Παρίσι, διαλογίζεται επί των Γραφών: «Λακκον ανώρυξεν και ενέπεσεν αυτώ…».

Η Β’ Φάση της «Φαμίλιας Κ.» είναι ένας ακόμη ανεξόφλητος λογαριασμός του Κ. Καραμανλή του Πρεσβύτερου με την Ιστορία…