Υπάρχει έξοδος και διέξοδος, αν τη δώσει ο λαός

«Πάτε καλά, συνεχίστε»! Ποιος μας το λέει αυτό; Ο γνωστός και μη εξαιρετέος διεθνής τοκογλύφος Τζορτζ Σόρος, ένας από τους δημίους της ελληνικής οικονομίας. Αυτός και οι όμοιοί του διαγκωνίζονται εσχάτως ποιος θα πρωτοεγκωμιάσει την κυβέρνησή μας και τη μετρολαγνεία της. Και αυτή, ενθουσιασμένη από τους επαίνους, επινοεί και υιοθετεί ακόμη πιο εξοντωτικά μέτρα. Όσο για την αποτελεσματικότητά τους, είναι κόλαφος η δήλωση του επί ΔΝΤ προέδρου της ταλαίπωρης Αργεντινής: «Εμείς χρεοκοπήσαμε τότε με τα μέτρα που παίρνετε εσείς τώρα»!
Και επειδή ο «παθός είναι και μαθός», η σοφή συμβουλή του συμπατριώτη του καθηγητή Κλαούντιο Κατς προς τους Έλληνες είναι: «Αντισταθείτε, η δική μας εμπειρία δείχνει πως οτιδήποτε κατορθώσαμε ήταν επειδή αντισταθήκαμε».
Η εξουσία εξακολουθεί να εφαρμόζει ανελέητα τη στρατηγική του φόβου και ο λαός μας ακόμη τελεί υπό την καταθλιπτική επιρροή του φοβικού συνδρόμου. Όσο όμως οι λαοί σκύβουν το κεφάλι τόσο πιο αδίστακτες γίνονται οι κυβερνήσεις. Αλλά «Ου τοις άρχειν βουλομένοις μέμφομαι, αλλά τοις υπακούειν ετοιμοτέροις ούσιν» (Θουκυδίδης, IV, 61,5). Και σε ελεύθερη απόδοση: Δεν κατηγορώ τους κακούς εξουσιαστές, αλλά τους πρόθυμους εθελόδουλους.
Ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς είναι σύμβουλος του πρωθυπουργού. Δεν ξέρουμε τι του ψιθυρίζει στο αυτί, αλλά οι δημόσιες δηλώσεις του αμερικανού ακυρώνουν συντριπτικά την πολιτική Παπανδρέου. Λέει ο Στίγκλιτς: «Η Ευρώπη βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση (σημ. δική μας: η Ελλάδα σε αυτοκτονική κατεύθυνση). Έχει ανάγκη από αλληλεγγύη. Δεν έχει ανάγκη από λιτότητα που θα οδηγήσει σε άλμα την ανεργία και θα φέρει την ύφεση». Και το εφιαλτικό συμπέρασμα του οικονομολόγου: «Αν συνεχίσει αυτόν τον δρόμο, τότε οδεύει τρέχοντας προς την καταστροφή».
Απορρύθμιση (της εργασίας και του κράτους) και ιδιωτικοποίηση (=εκποίηση στους ξένους της περιουσίας του ελληνικού λαού και εκχώρηση κρατικών λειτουργιών σε ιδιώτες) είναι τα κανιβαλικά χαρακτηριστικά της τρέχουσας πολιτικής. Και από πάνω, για την εξασφάλιση της ανοχής (ως πότε;) των πολιτών, αδίστακτη εμπορία του φόβου.
Μηδενίζουν την ανάπτυξη και εκμηδενίζουν την ελπίδα. Αλλά αγνοούν ή υποτιμούν την άλλη δύναμη του κόσμου, τη δύναμη της απελπισίας, κατά περίπτωση πολύ ισχυρότερη. Συνήθως όταν οι λαοί σιωπούν επίκειται η έκρηξη του ηφαιστείου.
Δυστυχώς, η θεσμική Ευρώπη κινείται στον αστερισμό της υπερνεοφιλελεύθερης Γερμανίας. Πελώριο το δημοκρατικό της έλλειμμα και τερατώδες το έλλειμμα αλληλεγγύης.
Για όσους διερωτώνται γιατί μας έσπρωξαν στην κλούβα του ΔΝΤ -τώρα μας «έσπρωξαν» ή ήμασταν «τραβάτε με κι ας κλαίω- είναι μια άλλη πονεμένη
ιστορία, την οποία έχει διηγηθεί ο υφυπουργός Οικονομικών αποκαλύπτοντας ότι η απόφαση να μας πάνε στο ΔΝΤ πάρθηκε την επομένη των εκλογών, τότε που «τα λεφτά υπήρχαν» και τάζανε ακόμη χρυσά κουτάλια…
Η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ έσωσε από τη χρεοκοπία όχι εμάς, αλλά το δεινά δοκιμαζόμενο ΔΝΤ. Και έσωσε το δολάριο -ναι, το δολάριο- αποτρέποντας την ανάδειξη του ευρώ σε διεθνές αποθεματικό νόμισμα. Οι ΗΠΑ, ως γνωστόν, κερδίζουν από την αποκλειστικότητα της ιδιότητας του νομίσματός τους ως αποθεματικού το 7% του ΑΕΠ τους.
Γερμανία και Γαλλία και στις σκληρότερες ώρες μας ενδιαφέρονται να μας πουλήσουν πολεμικό υλικό. Κατά κανόνα, ελαττωματικό και άχρηστο, όπως υποβρύχια που γέρνουν, ελικόπτερα που δεν πετούν κ.λπ. Όπως ομολόγησε ο κ. Γιούνκερ, ήξερε, τα ήξεραν όλοι όλα και έκαναν τα στραβά μάτια. Και παρείχαν αφειδώς εύσημα στον Σημίτη και στον Καραμανλή. Κύριος στόχος τους η κερδοσκοπία. Είπε ο επικεφαλής της ευρωομάδας: «Ήξερα ακόμη ότι η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα». Ήξερες, κύριε, και ποιούσες την νήσσαν. Δεν ήξερες όμως την ευαγγελική επιταγή «ο γνους και μη ποιήσας δαρήσεται πολλάς», γι’ αυτό άφηνες να δέρνουν και να γδέρνουν εμάς. Ενώ χριστιανικά το ξύλο πρέπει να το φάτε όλοι εσείς των Βρυξελλών.
«Διεφθαρμένη χώρα», αλλά όσο μεγαλύτερη η διαφθορά τόσο πιο πρώτοι πελάτες είμαστε!
Στο πλαίσιο αυτού του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού διαχέεται στην κοινωνία με όλους τους τρόπους μια στάση ζωής που προκαλεί κρίση προτύπων και συλλογικών αντιλήψεων που συγκροτούν τον κώδικα βίου και τροφοδοτούν την ισχυρή αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινωνία. Τελικά την ταυτότητά της.
Οι επικαιροποιημένοι του Θατσεριγκανισμού, δηλαδή του καπιταλισμού της καταστροφής, απεργάζονται την ιδιωτικοποίηση όχι μόνο της κρατικής περιουσίας («φιλέτων») αλλά και του κρατικού imperium.
Όπως αναλύει θαυμάσια ο καθηγητής Νικόλαος Σταύρου («Ελευθεροτυπία» 9/10/10), επιδιώκουν «ιδιωτικοποίηση των πόρων, εξωτερική ανάθεση των κυβερνητικών υπηρεσιών, αντικατάστασή τους από ιδιωτικούς φορείς, ελάττωση του κρατικού εργατικού δυναμικού».
Μην ψάχνετε, αλλά όλα αυτά «και τα λοιπά, και τα λοιπά, λαμπρά ταιριάζουν όλα» στην καθ’ ημάς περίπτωση.
Υπάρχει ωστόσο και διέξοδος και έξοδος. Να δώσουν τιμωρητική ψήφο οι πολίτες στα κόμματα του Μνημονίου, τους εντολοδόχους τους και τους κρυφούς συνοδοιπόρους τους.
Να επιλέξουν τίμιους και απεξαρτημένους από κόμματα και συμφέροντα υποψηφίους.