Το μήνυμα…

Τελικά οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν και τα… ωραία τους.
Πού είδα τα ωραία; Στα διαφημιστικά φυλλάδια και στα πανό των υποψηφίων. Και δεν εννοώ φυσικά τα πρόσωπά τους, γιατί από φωτογραφίες οι περισσότεροι και οι περισσότερες σκίζουν.
Άλλος με τη γραβάτα του, άλλος με το πουκαμισάκι του, άλλη με το μακιγιάζ της κι άλλη με το χαμόγελό της, όλο και κάτι γίνεται από αυτήν την πλευρά.
Το «ωραίο» βρίσκεται στις υποσχέσεις και στα μηνύματα.
Με λίγη καλή διάθεση μπορεί και
να διασκεδάσεις με ό,τι προσπαθούν να σου πουν.
Η μεγαλοστομία, η υπερβολή, η ρηχότητα κι ακόμα το «δήθεν»,
το επιτηδευμένο, το ξύλινο, το κοινότοπο σε όλο τους το μεγαλείο.
«Συνέπεια και Συνέχεια», ο ένας.
«Ήθος, Τιμιότητα, Εργατικότητα»,
ο άλλος.
«Δύναμη Αλλαγής», ο τρίτος.
«Δύναμη Προοπτικής», ο τέταρτος.
«Δύναμη Εμπιστοσύνης», ο πέμπτος κι άντε εσύ να καταλάβεις ποια δύναμη είναι πιο δυνατή από
την άλλη!
Στην προσπάθειά τους οι περισσότεροι να ξεχωρίσουν από όλους τους άλλους, τελικά κατορθώνουν αυτό ακριβώς που θέλουν να αποφύγουν:
Να μοιάζουν με όλους τους άλλους.
Γιατί δεν αρκεί να δανειστείς από
το λεξικό του Μπαμπινιώτη τα καλύτερα ουσιαστικά ή επίθετα.
Γιατί ο υπερθετικός βαθμός και η υπερβολή μάλλον καρικατούρες παρά ελκυστικές εικόνες σκιαγραφούν.
Γιατί καλό μήνυμα είναι το αληθινό μήνυμα. Αυτό που σου πάει. Όπως το καλό κοστούμι που κόβεται και ράβεται στα μέτρα αυτού που θα το φορέσει. Ετοιματζίδικο μήνυμα
δεν υπάρχει ούτε στο Μοναστηράκι.
Εσύ, όμως, κύριε υποψήφιε περιφερειάρχη, κύριε αντιπεριφερειάρχη, κύριε δήμαρχε και κύριε υποψήφιε σύμβουλε, θέλεις να επιτύχεις.
Κι ενδεχομένως να το αξίζεις.
Δεν είναι κρίμα λοιπόν να δείχνεις άλλος από αυτός που είσαι;
(Αν είσαι.)
Να εμφανίζεσαι, ας πούμε, έτσι όπως δεν σε είδε κανένας ποτέ.
Να υπόσχεσαι πράγματα που η ίδια σου η ζωή διαψεύδει.
Να κυκλοφορείς, δηλαδή, με λάθος «κοστούμι».
Και επιπλέον σκέψου…
Πώς θα πείσεις ότι είσαι πραγματικά φιλικός και ανθρώπινος όταν όλοι ξέρουν πως ο μόνος σου φίλος είναι ο σκύλος σου;
Πώς θα πείσεις ότι θα καθαρίσεις από τα σκουπίδια την πόλη, όταν βρωμάει ο «βίος κι η πολιτεία σου»;
Πώς θα πείσεις ότι είσαι ο δικός τους άνθρωπος, όταν επί δημαρχίας σου βολεύτηκαν στον δήμο οι μισοί συγγενείς σου;
Σκέψου, λοιπόν:
Μήπως ήρθε και για σένα η στιγμή της αλήθειας;
Μήπως πρέπει να πεις επιτέλους αυτά που πραγματικά μπορείς και θέλεις να κάνεις;
Μήπως ήρθε η ώρα ν’ αλλάξεις κοστούμι;
…Αν και υποψιάζομαι ότι αυτήν τη φορά το κοστούμι δεν θα το κόψεις εσύ, αλλά ο ψηφοφόρος.
Και το μήνυμα δεν θα το στείλεις εσύ, αλλά ο κόσμος…
Γάμα Σίγμα