ΠΟΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΧΩΡΑ ΚΥΒΕΡΝΑ ΤΟ ΠΑΣΟΚ;

Ο πρωθυπουργός που κυβερνά μια χώρα με systemic corruption, κατά την έκφρασή του, φαίνεται να εμπιστεύεται (ακόμα) περισσότερο τους φίλους του από τα πολιτικά μέλη της κυβέρνησης, αν και ο κόσμος, που δεν καταλαβαίνει από φίλους και τέτοια, όσα ανθυγιεινά γίνονται από φίλους του πρωθυπουργού τα χρεώνει στον ίδιο.
Ενώ όσα λάθη γίνονται από τους εκλεγμένους υπουργούς τα χρεώνει στους υπουργούς και εμμέσως στον Παπανδρέου (αν τα χρεώνει).
Μάλλον δεν έχει ακόμα αντιληφθεί ότι τα προβλήματά του είναι τόσα και τέτοια που χρειάζεται επειγόντως πολιτική κάλυψη και συνεργασία από το κόμμα του, τα
ιστορικά στελέχη, τα ηγετικά στελέχη και τον λεγόμενο μηχανισμό που λειτουργεί πάντα στα κόμματα ως
ιμάντας μεταβίβασης «κλίματος» στον κόσμο και αναλαμβάνει να λειτουργεί σαν αμορτισέρ απορροφώντας τους κραδασμούς.
Ίσως και να πιστεύει ότι ένα «μέχρι εδώ» ή «ως εδώ» αρκεί για να τονώσει τη θιγμένη περηφάνια των Ελλήνων, που διασύρονται τόσο από τους όρους του Μνημονίου όσο και από τη συμπεριφορά εταίρων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά δεν αρκεί. Ο βαθμός εξάρτησης είναι τόσο μεγάλος, που παραπέμπει σε υποτέλεια, και για να βγει κανείς από αυτό το κλίμα χρειάζονται εκτός από «αυστηρότητες» του τύπου «μέχρι εδώ», δηλαδή κάτι σαν «δεν θα επιτρέψω άλλα βάρη στον ελληνικό λαό», προγράμματα, προοπτικές και αποφάσεις.
Το γεγονός μάλιστα ότι οι αυστηρότητες λέγονται σε προεκλογική περίοδο, όπου το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να συντριβεί, καθιστά τέτοια επιχειρήματα αδύναμα και διαβλητά. «Λέει όσα λέει για να μη χάσει τις εκλογές» σκέφτεται ο κόσμος, που έχει υποστεί λαίλαπα περικοπών, στερήσεων και φόβου για το αύριο. Συγχρόνως, η αρθρογραφία του τελευταίου καιρού, οι πληροφορίες από τη διεθνή ειδησεογραφία, τα κείμενα των ειδικών οικονομολόγων, όλα δείχνουν ότι το Μνημόνιο έχει δέσει χειροπόδαρα τη χώρα και οι επιπτώσεις του θα επεκταθούν χρονικά και υλικά.
Αρκετοί είναι μάλιστα εκείνοι που πιστεύουν ότι, παρά το Μνημόνιο, οι θυσίες του κόσμου θα πάνε χαμένες, επειδή δεν υπάρχει οδός σωτηρίας για τη χώρα παρά μόνο με έξοδο από το ενιαίο νομισματικό σύστημα, αναδιαπραγμάτευση του χρέους ή σαφή δήλωση «δεν έχουμε άλλα, κανονίστε». Μέσα σε όλα αυτά προστίθεται μία ακόμα επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν, ενός ιδιαίτερα έξυπνου και ικανού πολιτικού που κατορθώνει να κρατά πρωταγωνίστρια τη χώρα του, έτσι ώστε πολλοί να αναρωτιούνται τι συμβαίνει στην πραγματικότητα και ξαναέρχεται ο τούρκος ηγέτης τόσο γρήγορα.
Οι κουβέντες περί μυστικής διπλωματίας για αναθεώρηση του καθεστώτος στη Θράκη, συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και πολιτισμικές προσεγγίσεις (που θα βοηθήσουν άλλες δράσεις) οδηγούν σε σκέψεις κάθε άλλο παρά καθησυχαστικές για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων.
Δύο Κυριακές μετά ψηφίζουμε για περιφερειάρχες (τέλος οι νομαρχίες) και δημάρχους.
Τι κάνει την κυβέρνηση να πιστεύει ότι εξακολουθεί να είναι αγαπητή και να εμπνέει εμπιστοσύνη έναν μόλις χρόνο μετά τη νίκη της στις βουλευτικές εκλογές;
Μήπως η κοντινή απόσταση από αυτό ακριβώς το γεγονός; Ας είναι σίγουρη ότι δεν αρκεί.