Η «άγνωστη» προσφορά του Γιάννη Δημαρά

Συζητείται -και συζητάμε όλοι μας- ότι «ο κόσμος αηδιασμένος και αγανακτισμένος, θα υπερψηφίσει τον Γιάννη Δημαρά στις εκλογές αυτές (7/11) και η ψήφος του, ψήφος διαμαρτυρίας και καταδίκης, θα δοθεί σ’ έναν έντιμο άνθρωπο, κοινής αποδοχής και ιδιαιτέρως συμπαθή έως αγαπητό, που είχε το θάρρος και την εντιμότητα να εναντιωθεί στην ασκούμενη πολιτική που ήταν έξω από τα πιστεύω του, τινάζοντας στον αέρα τα προσωπικά του συμφέροντα».
Τα πράγματα δεν είναι όμως τόσο απλά. Το περιεχόμενο της κάλπης της 7ης Νοεμβρίου στην ουσία θα είναι ανατρεπτικό, αφού για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ το εκλογικό σώμα θα ψηφίσει κάτι διαφορετικό, έξω από το καθιερωμένο κομματικό πάνελ των τελευταίων δεκαετιών. Το περιεχόμενο της κάλπης αυτής θα είναι ανατρεπτικό, ακόμα, γιατί παράλληλα με την καταδίκη της ασκούμενης πολιτικής θα καταδικαστεί η συμπεριφορά της εξουσίας προς τον κόσμο και η αποστασιοποίησή της απ’ αυτόν. Και εδώ τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά.
Τι θα γινόταν όμως εάν δεν υπήρχε ένας Δημαράς, που συνδυάζει προσωπική αποδοχή και συγκυρίες; Πού θα πήγαινε όλη αυτή η οργή και πού θα ξέσπαγε; Θα περιοριζόταν το εκλογικό σώμα σε μια μαζική αποχή ή μήπως θα το προχώραγε; Και πού και πόσο;
Ας μη γελιόμαστε. Η φορά των πραγμάτων θα έδειχνε βίαιες ανατροπές διαφόρων ειδών και απρόβλεπτες, απ’ όπου, βεβαίως, πρώτα ονόματα στη λίστα των προγραφών θα ήσαν αυτά τα ίδια τα κόμματα.
Με αυτήν την έννοια τα κόμματα δεν θα έπρεπε ν’ ανταγωνιστούν τον Γιάννη Δημαρά στην προεκλογική μάχη, αλλά να τον… πριμοδοτήσουν! Να εύχονται δηλαδή και να κάνουν το παν για να κερδίσει. Γιατί είναι αυτός που θ’ απορροφήσει την οργή. Είναι αυτός που επιτρέπει «αναστολή εκτελέσεως» του πολιτικού σκηνικού. Είναι αυτός που τους δίνει την ευκαιρία -αντί ανατροπής- ν’ αποφασίσουν ν’ αλλάξουν προσανατολισμούς, μεθόδους, συμπεριφορές.