Διεθνές Οικονομικό Βαρόμετρο
1 Όλοι ρίχνουν στο πολιτικό σύστημα και στη διαφθορά το ύψος του ελλείμματος. Ακολουθούν τις εντολές των ΗΠΑ για να ξεχαστεί ο ρόλος του διεφθαρμένου χρηματοπιστωτικού συστήματός τους στη σημερινή κρίση και στα υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα. Το παράδειγμα της Ιρλανδίας είναι το πλέον χτυπητό. Η χώρα αυτή με πάθος αγκάλιασε τον νεοφιλελευθερισμό και το μοντέλο της ελεύθερης, ασύδοτης αγοράς. Ήταν το καύχημα των ΗΠΑ και της Ευρωζώνης για τα επιτεύγματά της και για την αλματώδη οικονομική ανάπτυξη που παρουσίαζε. Πού βρίσκεται σήμερα η Ιρλανδία; Το δημοσιονομικό της έλλειμμα καλπάζει και δεν αποκλείεται φέτος να φτάσει στο 30%! Κι αυτό όχι γιατί κυριαρχεί η διαφθορά ή η κατάχρηση του δημοσίου χρήματος ούτε γιατί έχει υψηλούς μισθούς και συντάξεις στο Δημόσιο. Απλώς είναι το αποτέλεσμα της κρίσης που έπληξε τη χώρα αυτή με την εισαγόμενη ανάπτυξη. Η χώρα αυτή κατέρρευσε εξαιτίας της αποχώρησης των ξένων κεφαλαίων, που προκάλεσε και την κατάρρευση της ανάπτυξής της. Εάν ρωτήσετε και για το δημόσιο χρέος της, αυτό φτάνει σήμερα στα 640 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών. Άλλη χώρα που επίσης αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα με το χρέος της είναι η Ισπανία. Σήμερα οι οφειλές της φτάνουν στα 856 δισ. ευρώ. Και οι δύο αυτές χώρες, τηρουμένων των αναλογιών, από δημοσιονομική πλευρά είναι σε χειρότερη μοίρα από την Ελλάδα.
2 Η Ισπανία δεν είναι μόνον ότι κολυμπάει στα χρέη. Είναι ότι και όλα τα μακροοικονομικά μεγέθη της παρουσιάζουν σοβαρή επιδείνωση, κάτι που δείχνει αρνητικές προοπτικές για ανάπτυξη. Η Ισπανία δεν έχει διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και το χρέος και τα ελλείμματά της είναι οι συνέπειες της σημερινής οικονομικής κρίσης. Το δημοσιονομικό της έλλειμμα υπολογίζεται ότι θα φτάσει στο 9,3% και συνεχώς δείχνει τάσεις ανόδου και μπορεί να μας ξεπεράσει. Όσο για την ανεργία, ήδη έχει φτάσει στο 25% του εργατικού δυναμικού. Για τους λόγους αυτούς ο αμερικανικός οίκος πιστοληπτικής ικανότητας Moody’s προέβη προ ημερών στην υποβάθμιση και της Ισπανίας. Η κυβέρνηση του Θαπατέρο ακολουθεί ένα πρόγραμμα λιτότητας παρόμοιο με το ελληνικό, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει κυρίως το δημοσιονομικό έλλειμμα και το υψηλό χρέος. Κι αυτό έχει προκαλέσει την οργή των ισπανών εργαζομένων. Καλά θα κάνουν λοιπόν οι αμερικανοί αναλυτές και οι δικοί μας αμερικανοκίνητοι σχολιαστές, ακόμη και ο πρωθυπουργός, να σταματήσουν να μιλάνε για τάχα διεφθαρμένο λαό. Να μιλάνε μόνο γι’ αυτούς που υπηρετούν το σημερινό πολιτικό σύστημα και για τους αμερικανούς αετονύχηδες που προκάλεσαν την κρίση και οδήγησαν τα κράτη σε υψηλά ελλείμματα και υψηλό δημόσιο χρέος. Και ο απόκρυφος στόχος τους ήταν να αποδυναμωθεί πλήρως η εργατική τάξη με την αύξηση της ανεργίας και με τη σημαντική μείωση των μισθών και των συντάξεων. Φαίνεται ότι αν δεν υπάρξει αντίδραση από τους εργαζομένους ο σκοπός αυτός θα επιτευχθεί.
3 Πριν από λίγες ημέρες, στο πλαίσιο της Πανευρωπαϊκής Ημέρας Δράσης των Συνδικάτων σε 15 πρωτεύουσες της
ΕΕ, πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις ενάντια στα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις των χωρών-μελών. Ούτε ο όγκος όμως ούτε ο παλμός των κινητοποιήσεων αυτών δικαίωσαν τις αισιόδοξες προσδοκίες των διοργανωτών. Για παράδειγμα, στην Ισπανία, όπου οι διαδηλώσεις συνδυάστηκαν και με ταυτόχρονη εικοσιτετράωρη απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, μόνο το 20% συμμετείχε σ’ αυτήν και από αυτούς ελάχιστοι έλαβαν μέρος στις διαδηλώσεις. Μπορεί να πει κανείς ότι μόνο η διαδήλωση που έγινε στις Βρυξέλλες υπήρξε κάπως ευπρόσωπη από πλευράς συμμετοχής. Εκεί οι διαδηλωτές έφτασαν γύρω στις 100.000 και πολλοί από αυτούς ήσαν Γερμανοί – Ρουμάνοι – Πολωνοί, ανθρακωρύχοι και ναυτεργάτες ως επί το πλείστον. Και τα βασικά τους συνθήματα ήσαν «Όχι στη λιτότητα» και «Πρώτα θέσεις εργασίας και ανάπτυξη». Στη Γαλλία δεν απέργησαν εκείνη την ημέρα ούτε διαδήλωσαν, όπως το ίδιο έγινε στη Γερμανία και στη Βρετανία. Στη Γαλλία η απεργία έγινε ύστερα από μέρες, αλλά με αίτημα τη ματαίωση της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος. Όλα αυτά δείχνουν μια γενικότερη απαξίωση και αποδυνάμωση του συνδικαλιστικού κινήματος. Όλοι περιμένουν ότι από το νέο έτος, που η λιτότητα θα γίνει περισσότερο αισθητή, οι εργαζόμενοι θα εκδηλώσουν την αγανάκτησή τους με εντονότερο τρόπο.