Ζυγός δεκαετίας…
Το Μνημόνιο ως νέο «εθνικό συμβόλαιο» με τους κύκλους αυτούς δεν αφορά έναν ορίζοντα τριών ετών, όπως «διαφημίζεται» κατά κόρον. Οι επιλογές, η υλοποίηση του Μνημονίου, παράγουν το καταστροφικό δίπολο ΥΦΕΣΗΣ και αλματώδους ΑΥΞΗΣΗΣ του ΧΡΕΟΥΣ. Όσο κι αν αντιμετωπιστούν, σε λογιστικό-αριθμητικό επίπεδο, τα ελλείμματα, η διάλυση της παραγωγικής δομής, το υψηλό ποσοστό ανεργίας και η κατακόρυφη πτώση του εισοδήματος (στόχος είναι να πέσει το εισόδημα στο 65% έναντι της προηγούμενης περιόδου) καθιστούν ανέφικτη την αποπληρωμή του χρέους. Τα υψηλότατα, άλλωστε, επιτόκια δανεισμού αποκλείουν την όποια πιθανότητα ή δυνατότητα σταδιακής εξόφλησης του χρέους.
Έχουν παρέλθει μόλις έξι μήνες από την «υπογραφή» του Μνημονίου και ήδη το ΔΝΤ αναφέρεται επισήμως σε παράταση και σε διαμόρφωση ενός «νέου Μνημονίου» μετά τη λήξη της πρώτης τριετίας… Και καλεί μάλιστα την Ευρωπαϊκή Τράπεζα και την Ευρωζώνη να υιοθετήσουν αυτήν την προοπτική…
Δεν χρειάζεται, βεβαίως, να μας ρωτήσουν. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι απλός διακομιστής προτάσεων και αποφάσεων. Αντλεί την όποια «πολιτική του ισχύ» από την αποτελεσματική υπηρέτηση του ρόλου αυτού. Όσο για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, εκείνο που έχουν «συγκρατήσει» οι διεθνείς οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες με τους οποίους συνομιλεί είναι οι ταπεινωτικοί χαρακτηρισμοί που εξαπολύει κατά της χώρας του και κατά του ελληνικού λαού. Εάν πράγματι ο κ. Παπανδρέου πιστεύει ότι «κυβερνά» μια διεφθαρμένη χώρα, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ο ίδιος ότι μόνον διεφθαρμένοι, εξαρτημένοι και διαπλεκόμενοι πολιτικοί μπορούν να βρίσκονται σε κυβερνητικές, υπουργικές και πρωθυπουργικές θέσεις, χωρίς διακοπή, εδώ και πάνω από 25 χρόνια, κυβερνώντας χωρίς τύψεις έναν «διεφθαρμένο λαό» και μια «διεφθαρμένη χώρα».
Θα περίμενε ο κάθε αντικειμενικός παρατηρητής ότι η κρίσιμη περίοδος που διέρχεται σήμερα η χώρα θα «ευαισθητοποιούσε» τους πολιτικούς και τα κόμματα ώστε να χαράξουν μια «διαχωριστική γραμμή» με το παρελθόν και να συνειδητοπoιήσουν το μέγεθος των ευθυνών τους.
Όμως το πολιτικό μας σύστημα φαίνεται ότι ακολουθεί τη δική του αυτόνομη πορεία αυτοκαταστροφής, κινούμενο με τις παραδοσιακές λογικές και ακολουθώντας τις κλασικές συμπεριφορές. Τρανό δείγμα, οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση.
Στην πραγματικότητα οι εκλογές αυτές αποτελούν για τα κόμματα μια επίσημη σφυγμομέτρηση, που θα επικυρώσει ή θα αμφισβητήσει τις μέχρι τώρα επιλογές τους.
Το ΠΑΣΟΚ –μέσα ακριβώς στον πυρήνα της κρίσης– καταθέτει έναν «ψευδή» προϋπολογισμό, αναμένοντας το πέρας του δεύτερου γύρου των εκλογών για να ανακοινώσει τα νέα σκληρά –και αδιέξοδα– μέτρα. Οι πολίτες δεν πρέπει να γνωρίζουν τι θα υποστούν το 2011 γιατί υπάρχει κίνδυνος να αποδοκιμάσουν μαζικά τους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ. Με τεχνάσματα, με εξαπάτηση των πολιτών, με καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων, επιχειρούν ο πρωθυπουργός και η ηγετική του ομάδα να λάβουν άλλο ένα –προσωρινό– διαβατήριο παραμονής στην εξουσία…
Άλλωστε το σύστημα των συμφερόντων που στηρίζει ολόπλευρα τον κ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του έχει αναλάβει εργολαβικώς «την εκκαθάριση του εδάφους», ώστε ο έτερος πόλος της διακυβέρνησης να παραμείνει καθηλωμένος και να καταστεί «ακίνδυνος», πολύ περισσότερο μάλιστα αφού αμφισβήτησε, έστω και εμμέσως, τη χρησιμότητα του Μνημονίου.
Γι’ αυτό κλήθηκαν ακόμα και οι «εφεδρείες», όπως ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ενεφανίσθη στην τηλεόραση για να καταδικάσει τον Α. Σαμαρά ως «λαϊκιστή» και ανίκανο να αναλάβει κυβέρνηση, να αποκηρύξει τον Κ. Καραμανλή και να προβάλει εμμέσως την ιστορική αναγκαιότητα να προκύψει στον χώρο της Κεντροδεξιάς ένα «νέο κόμμα», με αρχηγό την αγαπημένη του θυγατέρα…
Ταυτόχρονα ο έτερος «Ηρακλειδεύς» της κυβέρνησης, ο Γ. Καρατζαφέρης, αμφισβητεί σ’ ένα παράπλευρο επίπεδο τον Α. Σαμαρά, τονίζοντας την αναγκαιότητα συνοχής της Δεξιάς με την επάνοδο του Κ. Καραμανλή…
Ο κ. Α. Σαμαράς ούτε ξεχωριστές ηγετικές ικανότητες διαθέτει ούτε μπορεί να «αποτινάξει» μια καταδικασμένη κυβερνητική πορεία που κατέληξε σε «απόδραση» από την εξουσία… Όμως, παρά ταύτα, θα πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα να αμφισβητηθεί ο σημερινός «μονοκομματικός δικομματισμός», ενώ παράλληλα «νέοι παίκτες», όπως η κ. Ντ. Μπακογιάννη, θα πρέπει να εισέλθουν στο «παιγνίδι», στην προοπτική πολυκομματικών κυβερνητικών σχημάτων και συνεργασιών…
Δεν βρίσκεται μόνο η οικονομία, αλλά και η ίδια η χώρα, το πολιτικό της σύστημα, οι θεσμοί της, ολόκληρη η κοινωνία, κάτω από την επιτήρηση και την εξουσία του ΔΝΤ, της «τρόικας». Κι αφού μας παρέδωσαν σ’ αυτήν την εξουσία, τα κόμματα και οι πολιτικοί μας, αρκούμενοι σ’ έναν υπάλληλο και δευτερεύοντα ρόλο, εξακολουθούν να σκιαμαχούν, με βίντεο, με Εξεταστικές, με κενές πολιτικού περιεχομένου δηλώσεις… Χωρίς τύψεις, αφού έχουν άλλωστε αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας για τα επόμενα δέκα τουλάχιστον χρόνια στους πάτρωνες της υπερκυβέρνησης.