…γερό μέταλλο

Μόλις προχθές κατάλαβα τη διαφορά τραγωδίας από τραγωδία. Η διαφορά έγκειται… στην πρωτοτυπία! Άλλο πράγμα είναι ένα καινοφανές τραγικό γεγονός κι άλλο ένα συνηθισμένο περιστατικό, όσο τραγικό κι αν είναι αυτό. Διότι, σου λέει ο άλλος, εντάξει, κύριε, μεγάλη υπόθεση ένας σεισμός, ένα τσουνάμι, μια πτώση αεροσκάφους, αλλά από τέτοια να φάνε κι οι κότες. Το έργο το έχουμε ξαναδεί.
Το θέμα είναι ο κόσμος να απολαύσει κάτι πιο φρέσκο. Πιο συναρπαστικό. Κάτι που να μπορεί να καθηλώσει την υφήλιο στον καναπέ.
Είδατε τι έγινε με την τηλεοπτική κάλυψη της επιχείρησης απεγκλωβισμού των 33 ανθρακωρύχων του Σαν Χοσέ;
Πάνω από 1.300 ρεπόρτερ… πάνω από το φρεάτιο διάσωσης στην έρημο Ατακάμα και περίπου 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές μπροστά στο γυαλί! Μιντιακή φρενίτιδα.
Το θέαμα ήταν πρωτόγνωρο. Άξιζε να το δεις και να το ξαναδείς.
Ανέλκυση ανθρώπων από 700 μέτρα βάθος, ύστερα από 69 ολόκληρες μέρες αγωνίας, τρόμου και απομόνωσης, δεν βλέπεις δα κάθε μέρα.
Ήταν μια ιστορία με χαρούμενο τέλος. Μια ανθρώπινη ιστορία που θα μπορούσε να στείλει πολλά μηνύματα για «χαρούμενο τέλος» και στη δική μας ελληνική οικονομική τραγωδία.
Φοβάμαι όμως ότι δύσκολα θα συμβεί αυτό, γιατί ενώ οι δύο τραγωδίες έχουν πολλά κοινά στοιχεία, διαφέρουν σε ένα… Ας δούμε πρώτα όμως τις ομοιότητες.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ
Είναι αλήθεια ότι η οικονομική μας κατάσταση (χώρια τα ΜΑΤ στην Ακρόπολη κ.λπ.) μας έχει κάνει για μια ακόμη φορά παγκόσμιο θέαμα. Μας βλέπουν και μας χαίρονται σε Ευρώπη και Αμερική.
ΔΙΑΡΚΕΙΑ
Η δική μας τραγωδία ανήκει στην κατηγορία των τραγωδιών… μεγάλης διάρκειας. Άλλο πράγμα, όπως λέγαμε και στην αρχή, η πτώση ενός αεροσκάφους, που κρατάει λίγα λεπτά, κι άλλο η πτώση της ελληνικής οικονομίας, που όλο πέφτει κι όλο πέφτει, χωρίς να βρίσκει τέλος στην άβυσσο.
ΑΝΤΟΧΗ
Αν οι μεταλλωρύχοι άντεξαν 69 μέρες, εμείς αποδεδειγμένα αντέχουμε περισσότερο από χρόνο. Απόδειξη ότι μας ετοιμάζουν νέα μέτρα για το 2011.
Τώρα γεννάται το ερώτημα: Αφού τα δύο τραγικά γεγονότα έχουν σημαντικές ομοιότητες, γιατί να μην περιμένουμε κι εμείς «χάπι εντ»; Γιατί μας λείπει το βασικότερο:
Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ
ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑΣΩΣΗΣ
Εκεί στη Χιλή, οι μεταλλωρύχοι είχαν την τύχη, στη δύσκολη στιγμή τους, να τους δουν πρώτα ως ανθρώπους και μετά ως οικονομικό κόστος. Κάποιοι είπαν δηλαδή: «Θα διαθέσουμε 15 εκατομμύρια δολάρια και θα σώσουμε 33 ψυχές. Χαλάλι τους»…
Χάθηκε να πουν κάτι τέτοιο και για τους Έλληνες οι άνθρωποι της «τρόικας» και της κυβέρνησης; Σιγά μην το πουν!
Εδώ αν δεν βγαίνουν τα νούμερα, δεν βγαίνεις από το τούνελ της κρίσης στον αιώνα τον άπαντα!
Αλλά και πάλι, στο βάθος βάθος, μια ελπίδα την έχω. Όχι, δεν εννοώ τον «από μηχανής Θεό», που εμφανίζεται πάντα στις ελληνικές τραγωδίες.
Εννοώ τους ίδιους τους Έλληνες και την ψυχή τους, που είναι από καλό μέταλλο.
Μέταλλο που νικάει τον χρόνο, χωρίς να λυγίζει και χωρίς να σκουριάζει.

Γάμα Σίγμα