Βυζάντιον

Αχ, να φορέσω εκείνο το στενό τζιν, να φορτώσω την παρέα μου στο νέο SUV και όταν φτάσουμε στη θάλασσα να λουστώ στη χαρά επειδή έχω καρτοκινητό με απεριόριστη επικοινωνία. Δεν θα ήταν τέλειο; Εν ανάγκη, ας είχα και περίοδο.
•••
Το σκέφτομαι εν ώρα διαφημιστικού διαλείμματος. Τελείωσε το «Νησί» και περιμένω να αρχίζει το «Master Chef». Έτσι θα πάει όλος ο χειμώνας. Με το «Νησί». Για να πέσουμε για τα καλά σε ομαδική κατάθλιψη. Θυμίζω ότι βάσει Μνημονίου η παρακολούθηση της σειράς είναι υποχρεωτική – επρόκειτο για όρο που τον πέρασε νύχτα η διαπλοκή και ψηφίστηκε ως τροπολογία από τη Βουλή. Σημειώνω δε ότι αν δηλώσετε στην εφορία ότι παρακολουθείτε τη σειρά και δίνετε τηλεθέαση στο κανάλι, θα καταθέσετε μικρότερο αριθμό αποδείξεων για το αφορολόγητο. Με λέπρα, που λέτε, θα τη βγάλουμε. Για να βλέπουμε τους άλλους λεπρούς στη Σπιναλόγκα και να προτιμούμε ως κατάσταση το φτωχοί και στο σπίτι. Και μετά «Master Chef». Για να λιγουρεύεσαι εσύ την Ευγενία, η γυναίκα σου τον Σκαρμούτσο και όλοι μαζί τα πιάτα που θα φας μόνο με τα μάτια. Λιγούρη…
•••
Μετά διαβάζω το
email της φίλης μου της Α. Η Α. είναι 40 ετών και άνεργη, η εταιρεία στην οποία δούλευε έκλεισε. Δεν είναι εύκολο να βρει δουλειά. Θεωρείται μεγάλη, έχει απαιτήσεις, δεν είναι πλέον γκόμενα. Παιδιά δεν έχει ούτε σύζυγο. Μόνη ζει σε ένα σπίτι 70 τετραγωνικών που της φαίνεται μεγάλο. Συνηθίζει να λέει ότι τη μοναξιά την καταλαβαίνεις όταν δεν μπορείς να παραγγείλεις delivery, επειδή η παραγγελία είναι μικρή. Επίσης όταν είσαι μόνος σου δεν αγοράζεις καρπούζι, είναι μεγάλο και θα χαλάσει. Μου γράφει για τις τρίωρες ουρές στον ΟΑΕΔ. Για την ταλαιπωρία στο ΙΚΑ, που πρέπει να ανέβει στον πέμπτο όροφο χωρίς ασανσέρ. Για την αναμονή στον γιατρό. Για το πώς έκοψε τις εξόδους προτιμώντας να κρατάει μερικά ευρώ και κάθε δύο μήνες να αγοράζει ένα βιβλίο. Πώς συντηρείται χάρη στους υπέργηρους γονείς. Πώς αν και γυναίκα, δεν την ενδιαφέρει πλέον η μόδα. Σκέφτομαι πως αν της έλεγα για την παρέμβαση Μητσοτάκη, τον Σαμαρά και τον Γιώργο, θα αισθανόταν ότι την κοροϊδεύω. Επίσης προσπαθώ να πείσω τον εκδότη και τους συναδέλφους μου ότι πρέπει να επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο, αυτά που μας απασχολούν δεν ενδιαφέρουν κανέναν, άχρηστες σελίδες γράφουμε. Δεν με ακούν. Γι’ αυτό είπα να γράψω κάτι που θέλω να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι η πιο τρυφερή σκηνή που είδα τα τελευταία χρόνια. Πιο τρυφερή και από την έξοδο των μεταλλωρύχων.
•••
Στη Μιχαλακοπούλου, πριν από λίγες μέρες. Μεσημέρι. Το σχολικό σταματάει στην άκρη του δρόμου. Μεταφέρει μαθητές ειδικού σχολείου, είναι παιδιά με ειδικές ανάγκες. Δεν είναι εύκολες περιπτώσεις, φαίνονται από μακριά, καταλαβαίνεις το βλέμμα πίσω από τα τζάμια. Ένας πατέρας περιμένει στο πεζοδρόμιο. Το αγόρι του κατεβαίνει από το μικρό λεωφορείο. Πρέπει να είναι γύρω στα 15. Δεν του χαμογελάει. Δεν πειράζει, ο πατέρας χαμογελάει και για τους δύο. Αγκαλιάζει τον γιο του περνώντας το χέρι γύρω από τον λαιμό του μικρού. Αρχίζουν να βαδίζουν αργά. Έχω στείλει μια λοξή ματιά για να τους ακολουθεί όσο μπορεί. Δεν χρειάζεται. Ακούω τα δυνατά, τα βουτηγμένα στην αγάπη φιλιά που δίνει ο πατέρας στο παιδί. Στην αρχή τον λυπήθηκα. Και μετά τον ζήλεψα. Θα μπορούσα ποτέ να βγάλω από μέσα μου τόση αγάπη; Πιστεύω πως ναι. Επειδή η αγάπη δεν είναι θέμα επιλογής, από ένστικτο εκπορεύεται. Πρέπει να είναι κάτι σαν την πίστη. Και να, η κυρία Αντιγόνη πιστεύει στα θεία.
•••
Αποφάσισε να μου κοινοποιήσει μια επιστολή προς εφημερίδα η οποία δημοσίευσε πορτρέτο που θυμίζει τη Μεγαλόχαρη, αλλά πρόκειται για κάτι παραποιημένο. Μου γράφει για τη Μητέρα που γέννησε «Εκείνον που υπέφερε» κ.λπ. Της απαντώ επειδή έκανε τον κόπο να γράψει με τα χεράκια της, δεν είναι από εκείνες τις εκτονώσεις που γεμίζουν το mailbox. Θα ήθελα να της πω ότι λυπάμαι για την πίκρα της. Όμως η οδύνη της έχει πάρει λάθος δρόμο, δεν πορεύεται προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν, αγαπητή μου, οδύρεστε για την ασέβεια προς την Παναγία, τότε να γράψετε στον Αρχιεπίσκοπο για τους ιεράρχες που εξαπατούν στο όνομα Της. Να απευθυνθείτε στον ηγούμενο που κάνει μπίζνες ισχυριζόμενος ότι κατέχει προσωπικά αντικείμενα της Θεοτόκου, όπως η ζώνη. Κατηγορήστε όλους εκείνους που την τοποθέτησαν σε σημαίες, πυροβόλα και πλοία που αγοράστηκαν με μίζες. Όταν τελειώσετε με όλους αυτούς, επιστρέψτε πάλι σε μένα.
•••
Τι θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι αυτό που πρέπει να γράφουμε; Συνήθως γράφουμε είτε για οδύνη είτε για ηλιθιότητα. Βάζουμε άδειους κουβάδες στο κεφάλι μας και τους γεμίζουμε με βλακεία. Δεν σας κρύβω δε πως συχνά-πυκνά περνάει από το μυαλό του ξενιστή μου η φριχτή ιδέα της δολοφονίας μου. Το καλό σενάριο είναι να με κλείσει κάπου μαζί με τις ψυχώσεις του. Να πάω διακοπές και να επιστρέψω. Γιατί τι θα μπορούσα να γράψω που να στάξει λίγο ενδιαφέρον πάνω στα δάχτυλά μου; Κάποιος φίλος που εμπιστεύομαι μου πασάρει μια μελέτη επενδυτικής εταιρείας που σημειώνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει η ελληνική οικονομία. Και κάποιοι άλλοι εκτιμούν ότι η μοναδική προοπτική επιβίωσης είναι να δημιουργηθεί εδώ ένας θύλακας φθηνής και ανταγωνιστικής παραγωγικής διαδικασίας, όσο βέβαια τα υπόλοιπα Βαλκάνια δεν απαντούν με δικές τους κινήσεις. Θεωρητικά είναι αδύνατον η ελληνική οικονομία να γίνει πιο ανταγωνιστική από τη βουλγαρική. Συνεπώς, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, ή θα πουλήσουμε τη χώρα στους Κινέζους και στους Άραβες ή θα την ψάξουμε ένας προς έναν να πουληθούμε.
•••
Νομίζω τελικά πως θα γίνουμε η πρώτη χώρα, ο πρώτος λαός στον κόσμο, που θα επαναπροσδιορίσει τις έννοιες της πατρίδας, της εθνικής ανεξαρτησίας και υπερηφάνειας. Αν θέλετε, η έννοια της πατρίδας θα γίνει αυτό που πρέπει να είναι: περισσότερο προσωπική, βασισμένη επάνω σε ατομικά βιώματα. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, δεν ξέρω αν είναι και καλό. Στο μέλλον, όμως, τα παιδιά σου θα εργάζονται για άραβα εργοδότη, σε μια μπίζνα που έχει στήσει με Κινέζους. Συνάδελφοί του θα είναι Έλληνες ασιατικής καταγωγής, γεννημένοι στην Ελλάδα, μεγαλωμένοι σε μεικτό περιβάλλον. Ασφαλώς αυτό που σήμερα αποκαλούμε εθνική μνήμη θα έχει ατονήσει. Αλλά και να μην έχει ατονήσει, ελάχιστη ουσιαστική σημασία θα έχει. Ναι, θα έχουν και αυτοί τα εθνικά τους σύνδρομα, τις ευαισθησίες, θα θυμώνουν και θα ενθουσιάζονται για σύμβολα και πεποιθήσεις. Μόνο που η χώρα δεν θα τους ανήκει. Θα κάνουν περίπου όπως ο σκύλος που γαβγίζει, θεωρώντας ότι το σπίτι είναι δικό του, ξεχνώντας πως ανήκει στα αφεντικά του.
•••
Μπορεί αυτό να σας στενοχωρεί. Όμως δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δίνει, δεν είναι μια ισχυρή χώρα. Είναι μια χώρα που επαιτεί. Και σε έναν κόσμο όπου η ουσία βρίσκεται όντως στους αριθμούς, δεν έχει και πολλά να πει. Να, δείτε αυτά που γράφει ο εκδότης στη δεύτερη σελίδα, πλατσουρίστε μέσα στα δάκρυα για την εθνική υπερηφάνεια, την πατρίδα, την παιδεία και τη θρησκεία. Και φανταστείτε τώρα να μην υπήρχε το Μνημόνιο, να μη μας έδιναν δεκάρα τσακιστή. Ξέρετε πού θα ήταν όλα αυτά; Πατημένα από μπότες στο κέντρο της Αθήνας. Μια περιττή πολυτέλεια μπροστά σε άδεια στομάχια. Οι πεινασμένοι και οι κουρασμένοι δεν έχουν πατρίδα, εκδότη μου.
Όμως ποτέ δεν ξέρεις πώς θα τα φέρει η ζωή, πώς θα γίνει συναρπαστική και ενδιαφέρουσα. Την περασμένη εβδομάδα διάβασα ολόκληρο το άρθρο του κυρίου Χρήστου Σαρτζετάκη. Αυτό δεν είναι περίεργο, κάνω και άλλα τέτοια. Το περίεργο είναι ότι συμφώνησα μαζί του. Ναι, κακώς ο ελληνισμός ταυτίζεται απολύτως με την ορθοδοξία. Άλλωστε ο ελληνισμός δεν έχει τον Θεό του, ούτε νομίζω πως υπάρχει Θεός που θέλει τον ελληνισμό.