Προμηνύματα τεκτονικού σεισμού…

Τα προμηνύματα προϊδεάζουν για την εκδήλωση τεκτονικού σεισμού. Οι πρώτοι βρυχηθμοί του ήδη καταγράφονται στα έγκατα της λαϊκής οργής από τους σεισμογράφους των κοινωνικών ανακατατάξεων.
Είναι τα ίδια κοινωνικά σημεία που προηγήθηκαν ιστορικών στιγμών στην πορεία του νεοελληνικού βίου: της Συνταγματικής Επανάστασης της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, της Επανάστασης στο Γουδί το 1909, του Έπους της Εθνικής Αντίστασης στη διάρκεια της ιταλογερμανικής κατοχής και της πρόσφατης Αντιδικτατορικής Αντίστασης…
Το ρεύμα αυτό διαρρέει το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος, με εξαίρεση το κυβερνητικό Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου, τον συν-Μνημονευτή Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γ. Καρατζαφέρη και το αποφώλιο της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φώτη Κουβέλη.
Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις κατά τάξη πολιτικής πρωτοτοκίας:
• Γιάννης Δημαράς. Αποσυνάγωγος του κυβερνητικού Νεο-ΠΑΣΟΚ μετά την τολμηρή και έντιμη στάση του να εναντιωθεί ομού με τους συναγωνιστές του Σοφία Σακοράφα και Βασίλη Οικονόμου στην εθελοδουλεία του Μνημονίου.
Μελανό σημείο: Η συμπόρευσή του με το κυβερνητικό Νεο-ΠΑΣΟΚ στην υπερψήφιση των νόμων-ταφόπλακα στα δικαιώματα των εργαζομένων και την εκμηδένιση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας.
Η υποψηφιότητά του για τη διεκδίκηση της Υπερπεριφέρειας Αττικής συστοιχίζει στο κίνημά του το σύνολο σχεδόν του άλλοτε Πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, καθώς και τη μέγιστη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι στη διαδρομή από τις προηγούμενες γενικές εκλογές μέχρι σήμερα αισθάνονται εξαπατημένοι από τις προεκλογικές εξαγγελίες της ηγεσίας του Κινήματος και την αντιμετώπισή τους ως αθύρματος των επιδιώξεων του κυβερνητικού Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου.
Αδύναμος κρίκος στο «Κίνημα Δημαρά» το νεφελώδες ιδεολογικοπολιτικό πρόγραμμά του. Εμφανίζει τάσεις και ροπές ασυντόνιστων λαϊκών κινημάτων του ιστορικού μας παρελθόντος (π.Χ. «Κίνημα Παπουλάκου» τον 19ο αιώνα, «Χριστιανοκοινωνικό Κίνημα» Αρνέλλου την ίδια εποχή, Αγροτιστές του πρώτου ημίσεος του 20ού αιώνα), καθώς και επιρροές που παραπέμπουν στους Μαχνοβτσίνας του Νέστορα Μάχνο της πρώιμης περιόδου της Επανάστασης των Μπολσεβίκων στη Ρωσία.
Παράλληλα εμφανίζει στοιχεία στον ιδεολογικό τομέα του ρομαντικού αναρχισμού της περιόδου του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Ο αδύναμος κρίκος της «Κίνησης Δημαρά» στο υψηλότερο σημείο της καμπύλης της έχει να αντιμετωπίσει την καχυποψία, δικαιολογημένη ή όχι, να χρησιμοποιηθεί ως ανάχωμα της δυσαρέσκειας από τα πεπραγμένα του κυβερνητικού Νεο-ΠΑΣΟΚ και στη δεύτερη φάση να συμπλεύσει με τον επίσημο εκπρόσωπο της νυν εξουσίας, τον Γιάννη Σγουρό, και κατʼ αυτόν τον τρόπο να εξουδετερωθεί η αντι-Μνημονιακή ψήφος και οργή του λαού.
• Βασίλης Κικίλιας. Τέκνο της μεγάλης ηθικο-αθλητικής σχολής του Πανιωνίου, την εποχή που το Πανδιδακτήριο της Νέας Σμύρνης γαλβάνιζε «σώματα και ψυχές» και εξόρκιζε με τον… απήγανο τους εμπόρους της αθλητικής ιδέας.
Νέος που στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζεται η έκφραση της Κοινωνικής Πυραμίδας Αξιών: διάκριση στον αθλητισμό («Νους υγιής εν σώματι υγιεί»), στην επιστήμη (γιατρός), στον κοινωνικό στίβο (δημοτικός σύμβουλος με διακεκριμένη δράση), αποδοχή από το κοινωνικό περιβάλλον.
Αδύναμος κρίκος: Η υποψηφιότητα του Βασίλη Κικίλια ναι μεν εκφράζει την «κοινωνική επανάσταση» της Συντηρητικής Παράταξης, όπως εκφράσθηκε τον προηγούμενο Νοέμβριο στις διαδικασίες ανάδειξης του νέου ηγέτη της, με τον εξοβελισμό, σε πρώτο στάδιο, των «Τζακιών» και των «Φαμιλιών», που δυνάστευαν αυτόν τον πολιτικό χώρο, εν τούτοις, όμως, στη συνέχεια μια μορφή συμβιβασμού της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας με τους «προεστούς» του χώρου αποδυναμώνει το νέο πνεύμα που σηματοδοτεί η «υποψηφιότητα Κικίλια».
Οι «προεστοί» ανασυντάσσονται και υπογείως υπονομεύουν το «Νέο Πνεύμα»… Οι προσεχείς εκλογές θα επιβεβαιώσουν ή όχι αν ο «νέος με καλές συστάσεις» Βασίλης Κικίλιας και η Συντηρητική Παράταξη στο σύνολό της θα απεγκλωβισθούν από «Τζάκια» και «Φαμίλιες» και το «Νέο Πνεύμα» θα εξέλθει νικηφόρο…
• Θανάσης Παφίλης. Το ΚΚΕ και σʼ αυτήν την εκλογική αναμέτρηση αναμετρά τις δυνάμεις και την απήχησή του στη μετα-Μνημόνιο Εποχή.
Η περίοδος που η Αριστερά, Κομμουνιστική ή μη, έθετε ως στόχο τη σύμπηξη ευρύτατων Λαϊκών Μετώπων, μέσω των οποίων διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας, έχει παρέλθει.
Ο Περισσός προβάλλει και επιδιώκει ηγεμονία στο αριστερό σκέλος του πολιτικού φάσματος και σʼ αυτόν τον στόχο εντάσσεται και η υποψηφιότητα Παφίλη. Είναι η λογική του διαχωρισμού των «αμνών από τα ερίφια»…
• Αλέξης Μητρόπουλος. Η επιλογή από τον πολυδιασπασμένο ΣΥΝ του Αλέξη Μητρόπουλου να εκφράσει με τον πλέον ευκρινή τρόπο την αντι-Μνημονιακή ψήφο των σοσιαλιστικών και εκσυγχρονιστικών δυνάμεων της Αριστεράς και γενικότερα των δημοκρατικών δυνάμεων της Εθνικής Αξιοπρέπειας διακινείται στην κατεύθυνση όχι μόνο της ανασύνταξης του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς αλλά και της απάντησης στους, δήθεν, «αιρετικούς» που υπονόμευσαν την ενότητα του ΣΥΝ, υποκρύπτουν τις εμφανείς άλλωστε επιδιώξεις τους να καταστούν υποστύλια των θιασωτών του Μνημονίου και εθισμού του λαού στο καθεστώς της οικονομικής υποτέλειας και της μειωμένης Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Οι συμπορευτές της Ανανεωτικής Αριστεράς από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν έχουν γευθεί κατʼ επανάληψη στο παρελθόν την απογοήτευση από «διάττοντες αστέρες», που εν ονόματί της αναδείχθηκαν, προωθήθηκαν στο πολιτικό προσκήνιο και στη συνέχεια, εκτός του Ήθους της Αριστεράς, «μαγεύτηκαν» από την Κίρκη της Εξουσίας και νέμονται τα ωφελήματα και τη… γοητεία του κατεστημένου!
Το Νεο-ΠΑΣΟΚ γέμει τέτοιων περιπτώσεων.
Είναι οι θιασώτες, ως γνωστόν, της αρχής του «αξιώματος»: «Η Αριστερά οδηγεί παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις ενωρίς»…
Αδύναμος κρίκος: Οι περιθωριακές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που συνιστούν ένα διαρκές ιδεολογικό νεφέλωμα στόχων και επιδιώξεων.
Το κυριότερο, οι συνιστώσες αυτές εκφράζουν μεμονωμένα άτομα, «επαγγελματίες επαναστάτες», βεβαίως «χωρίς αιτία»… αλλά νομείς μεριδίου –και δη σημαντικού– της κρατικής επιχορήγησης προς τον ΣΥΝ και διασπάθισής της προς ίδιον όφελος!
Το κριτήριο της 7ης Νοεμβρίου παρέχει τη μοναδική ευκαιρία στις υγιείς λαϊκές δυνάμεις του ΣΥΝ να συντείνουν στην κάθαρσή του και την αναστήλωση της ελπίδας στις δυνάμεις του «Πνεύματος και της Εργασίας»…