Και συ τέκνον Σκιόπα;

Είπε κάτι τρομακτικό ο πρωθυπουργός, μιλώντας προσφάτως με δημοσιογράφους στο Μέγαρο Μαξίμου: «Σημασία δεν έχει μόνο πώς θα αξιολογηθεί το αποτέλεσμα (των εκλογών του Νοεμβρίου) στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και πώς θα το αξιοποιήσουν στο εξωτερικό. Και τι συμπέρασμα θα βγάλουν. Αν, δηλαδή, οι Έλληνες στηρίζουν τις αλλαγές που προωθούνται και αν η χώρα συνεχίζει να έχει καλή πορεία». Αυτή η πρωτοφανής δήλωση με το υπόρρητο εκβιαστικό («Προσοχή τι θα ψηφίσετε, γιατί μας βλέπουν οι ξένοι, οι πιστωτές, οι δανειστές, οι ελεγκτές και οι επιτηρητές») θα μπορούσε να θεωρηθεί συμβατή με την «ταπεινωτική ξενομανία» που διακρίνει τον κ. Παπανδρέου και να καταγραφεί ως ένα ακόμη δείγμα απολογητικής συμπεριφοράς ενός «δεδομένου» και πλήρως εξαρτημένου πρωθυπουργού. Όμως η δήλωση αυτή αποκαλύπτει πολλά περισσότερα…
Πρώτον, ο κ. Παπανδρέου αυθαιρετεί. Μιλάει για «καλή πορεία» της χώρας τη στιγμή που η Ελλάδα ζει έναν πρωτοφανή εφιάλτη χωρίς καμία ελπίδα διεξόδου και θετικής προοπτικής. Μιλάει για τις «αλλαγές που προωθούνται», όταν οι αλλαγές αυτές –με εξαίρεση κάποιες απόπειρες για το συμμάζεμα του κράτους– οδηγούν επί τα χείρω, δημιουργώντας κλίμα τρομακτικής ανασφάλειας και πανικού, εξοντώνουν ευρύτατα κοινωνικά στρώματα και μηδενίζουν τον δείκτη αισιοδοξίας. Αυτή είναι σήμερα η εικόνα της χώρας. Και δεν χρειάζονται καν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, οι οποίες ευκρινώς αποτυπώνουν την οικτρή κατάσταση… Οι μόνοι που βλέπουν καλή την πορεία της χώρας είναι ο κ. Παπανδρέου και οι επιτηρητές, οι οποίοι μοιράζουν καλά λόγια για να αποδείξουν την ορθότητα της επιλογής τους, παρότι εσχάτως κάνουν και οι ίδιοι νερά, όπως το ΔΝΤ, που ομολογεί ότι η λιτότητα βλάπτει!
Δεύτερον, ο κ. Παπανδρέου αδυνατεί να αντιληφθεί ότι μια ψήφος καταδικαστική για το Μνημόνιο, όπως και συνολικά οι κοινωνικές αντιδράσεις για τη συγκεκριμένη πολιτική, βοηθούν τα μέγιστα τη χώρα, αλλά ακόμη και τον ίδιο! Η Ένωση και το ΔΝΤ ξέρουν καλά ότι η επίφοβη συνταγή τους, όπως υλοποιείται στη χώρα που έχουν επιλέξει ως πειραματόζωο, θα πάει στράφι. Και θα ανακληθεί τουλάχιστον στα βασικά της σημεία, αν καταδικαστεί από την ελληνική κοινωνία, γεγονός που θα τροφοδοτήσει ανάλογες αντιδράσεις και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη που βλέπουν με δέος ότι έρχεται η ώρα τους. Εξάλλου και οι ίδιοι οι άνθρωποι του ΔΝΤ, αλλά και πλειάς επιφανών οικονομολόγων, ομολογούν τώρα ότι τα σκληρά μέτρα και η περιοριστική πολιτική δεν οδηγούν στην ανάπτυξη όπως πίστευε δογματικά το ιερατείο του ΔΝΤ και της Ένωσης… Αν λοιπόν δεν βρεθούν μπροστά σε λυσσώδεις κοινωνικές αντιδράσεις είναι βέβαιο ότι θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν. Να δεχθούν φερʼ ειπείν κάποια χρονική επιμήκυνση του χρέους και μεγαλύτερο ορίζοντα στις δραστικές αλλαγές που επιχειρούνται και ταυτόχρονα να δώσουν τη δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση να ξαναδεί το θέμα των μισθών και των συντάξεων, με σκοπό την αναθέρμανση της οικονομίας… Με άλλα λόγια, οι σθεναρές λαϊκές αντιδράσεις και η καταδίκη της δυναστικής λογικής του Μνημονίου θα διευκολύνουν τα μάλα και τη σημερινή κυβέρνηση. Στην αντίθετη περίπτωση, η επιδοκιμαστική ψήφος θα ανάψει το πράσινο φως για περαιτέρω σκληρά μέτρα και για πλήρη εδραίωση της αδιέξοδης υφεσιακής πολιτικής. Με αποτέλεσμα η χώρα να βυθίζεται στα τάρταρα, αλλά να… πηγαίνει καλά! Δηλαδή να είναι σε θέση να ξεπληρώνει το χρέος της, όπως κυνικά δήλωσε ένας εκπρόσωπος του ΔΝΤ σε συνάντησή του με έλληνες τραπεζίτες στην Αθήνα. Είπε ευθέως ότι αυτό που ενδιαφέρει το Ταμείο είναι να πάρει πίσω τα χρήματά του…
Τρίτον, ο κ. Παπανδρέου έχει δίκιο σʼ ένα σημείο: Ξέρει καλά ότι ενδεχόμενη απόσυρση της εμπιστοσύνης, με καταδικαστική ψήφο μόλις έναν χρόνο μετά τον εκλογικό του θρίαμβο, σημαίνει ότι αρχίζει γιʼ αυτόν η αντίστροφη μέτρηση. Και ότι ανοίγει ο δρόμος για τον Σαμαρά, ο οποίος αποδομεί –τώρα με επιχειρήματα– τον κατασκευασμένο μύθο του μονόδρομου και του Μνημονίου. Γιʼ αυτό ο πρωθυπουργός, ενώ θα έπρεπε να επιζητεί τις λαϊκές αντιδράσεις για να δείξει και στους επιτηρητές ότι ο δρόμος είναι αδιέξοδος, ευλόγως φοβάται ότι ακόμη και με κάποια αναθεώρηση της σκληρής πολιτικής του λόγω των λαϊκών αντιδράσεων, κάποιος άλλος και όχι ο ίδιος θα καρπωθεί πολιτικά τη στροφή, αλλά και την ελαστικότητα του ΔΝΤ και της Ένωσης.
Τέταρτο και τελευταίο: Μιλώντας για τις αλλαγές που προωθούνται ο κ. Παπανδρέου προσπαθεί εναγωνίως να αποκρύψει ότι οι αλλαγές –ακόμα κι εκείνες που πράγματι αξίζουν τον κόπο– γίνονται ερασιτεχνικά, χωρίς κανένα πρόγραμμα, από ανθρώπους που μπλέκουν τους αδιευκρίνιστους ρόλους τους και πειραματίζονται, θεσπίζοντας μέτρα που ανακαλούνται την επομένη… Ειδικά όμως στον τομέα της οικονομίας οι χειρισμοί είναι τραγικοί. Και αποκαλύπτουν αυτό που επισημαίνουν επί μήνες οι «αφορεσμένοι», μεταξύ των οποίων και η παρούσα στήλη. Ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχε ούτε διαθέτει σχέδιο για την οικονομία. Προσφάτως αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν ως και –κατά τεκμήριον– φιλοκυβερνητικοί αρθρογράφοι όπως ο Δ. Μητρόπουλος στα «ΝΕΑ» (30/9/2010): «Έναν χρόνο τώρα το υπουργείο Οικονομικών συγχέει τη φορολογική τρομοκρατία με τη φορολογική πολιτική και τις διαρροές με τα μέτρα (…). Μια βόλτα όμως να κάνει στους πέριξ της οδού Νίκης, όπου το υπουργείο Οικονομικών, δρόμους συναντάει πολλά κλειστά μαγαζιά. Κακά τα ψέματα: άδεια βιτρίνα είναι και η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου»…
Και τώρα τι μέλλει γενέσθαι; Θα συνεχιστεί η… «καλή πορεία» της ύφεσης και της απόγνωσης ή θα αναγκαστεί η κυβέρνηση να καταφύγει σε εκείνο που διαψεύδει – την αναδιάρθρωση του χρέους; Ο άτυπος σύμβουλος του πρωθυπουργού, ο Ιταλός κ. Σκιόπα, το θεωρεί αναγκαίο και αναπόφευκτο. Με την ίδια άποψη συντάσσονται πλείστοι όσοι οικονομολόγοι της ξένης, αλλά και ημέτεροι. Διότι μόνο με την αναδιάρθρωση, δηλαδή με το «άπλωμα» των τοκοχρεολυτικών δόσεων σε βάθος χρόνου –επομένως με ανακούφιση του προϋπολογισμού– μπορεί να πάρει ανάσα η οικονομία και η χώρα… Όπως πάνε τα πράγματα και παρά τις κυβερνητικές διαψεύσεις, ο κ. Παπανδρέου θα επιζητήσει την αναδιάρθρωση, κάτι που όφειλε να πράξει εξαρχής. Όταν πήρε την εξουσία και άρχισε τις σχετικές συζητήσεις με τους εταίρους…
Είναι καταπληκτικό ότι τώρα ο πρωθυπουργός αναγνωρίζει δειλά –χωρίς να το λέει ρητά– ότι θα ήταν πιο έξυπνο να είχε ζητήσει τότε την αναδιάρθρωση του χρέους! Το είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Die Zeit». Συγκεκριμένα: «Εάν σκοπεύαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, δηλαδή να προβούμε σε αναδιάρθρωση του χρέους, θα ήταν πιο έξυπνο να το είχαμε κάνει όταν άρχισε η κρίση. Ακριβώς αυτό είναι που θέλουμε να αποτρέψουμε. Θέλουμε να είμαστε απόλυτα αξιόπιστοι έναντι των πιστωτών μας»… Τη δήλωση αυτή ο πρωθυπουργός θα τη βρει μπροστά του. Είναι η πιο πειστική απόδειξη ότι στις συζητήσεις με τους εταίρους επέδειξε ένα τραγικό διαπραγματευτικό έλλειμμα. Πήγε απροετοίμαστος, χωρίς εναλλακτικές προτάσεις, δεν άσκησε καμία πίεση και δέχθηκε αδιαμαρτύρητα τους όρους των πιστωτών και των εταίρων. Έτσι βύθισε τη χώρα στα υπόγεια του Μνημονίου και παράλληλα προδιέγραψε το δικό του ζοφερό πολιτικό μέλλον…