Αποθήκευση αποσκευών αδρανείας

Μια αραβική χώρα, παραδοσιακός πολιτικός φίλος της Ελλάδας από τη δεκαετία του ’80, ένας από τους φυσικούς «παίκτες» του Μεσανατολικού, «απαντάει» σήμερα στην πολιτική του έλληνα πρωθυπουργού στην περιοχή της Μ. Ανατολής με αυτήν την αναγνώριση. Το γεγονός έρχεται να επιβεβαιώσει την απόλυτη έλλειψη σχεδίου εξωτερικής πολιτικής μιας κυβέρνησης, που άλλοτε αδρανεί σε βασικούς τομείς και άλλοτε κινείται σπασμωδικά ή ευκαιριακά με την προσδοκία (υποτίθεται) κερδών, τα οποία σχηματίζονται μόνο στον χώρο του αοράτου.
Ο ταξιδευτής πρωθυπουργός και η μικρή ομάδα των συνεργατών του, θεσμικών και εξωθεσμικών, που ασχολούνται –κοντά ένα χρόνο– με υποθέσεις εξωτερικής πολιτικής, έχουν στις διπλωματικές αποσκευές τους σήμερα τα εξής θλιβερά:
• Μια πολιτική απουσίας της Ελλάδας από τα ιδιαίτερου ενδιαφέροντος βαλκανικά θέματα, με «κρυφτούλι» στο ζήτημα των Σκοπίων και μαζί στην υπόθεση του Κοσόβου, με πλαδαρές αντιδράσεις στην πολιτική που καλλιεργεί συστηματικά πλέον σε βάρος της ελληνικής μειονότητας η αλβανική ηγεσία και με α λʼ αμερικέν «παιχνίδια» του Γ. Παπανδρέου με τη Σόφια στο θέμα του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης.
• Μια χωρίς πολιτική κοστολόγηση βιαστική πολιτική «στρατηγικού» ανοίγματος προς το Ισραήλ και μαζί πρωθυπουργικές προσφορές «ταχυδρομικών» υπηρεσιών προς ισχυρές τρίτες χώρες, οι οποίες διαχειρίζονται τεράστια εθνικά συμφέροντά τους σε περιβάλλον σημαντικών γεωπολιτικών ανταγωνισμών.
• Μια πολιτική ρηχής «συμπαράστασης» στην ηγεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας που, χωρίς ελληνική στήριξη, πιέζεται ασφυκτικά από τον «διεθνή παράγοντα» (ΗΠΑ, Βρετανία και ατλαντιστές της ΕΕ) για μια «α λα Τούρκα» τύπου Ανάν πολιτική λύση του Κυπριακού. Εννοείται ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση η ελληνική κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν ασκεί διπλωματία υπέρ του Κυπριακού και ότι δεν περιλαμβάνει το Κυπριακό στα θέματα ασφάλειας της Ελλάδας σε Δωδεκάνησα και Αν. Μεσόγειο γενικότερα.
• Μια μίζερη πολιτική εκκρεμοτήτων στα ελληνοτουρκικά, με την Άγκυρα σταθερά και ολοένα πιο «πειστικά» (βλ. στρατιωτικά) να διεκδικεί έλεγχο στρατηγικό και ενεργειακό στο μισό Αιγαίο, στην προοπτική της επίτευξης ενός πολιτικού «διαλόγου» με την Ελλάδα.
• Μια γενικότερα μαλθακή έως και δουλοπρεπή πολιτική αντιμετώπιση της αλαζονικής (βλ. Νταβούτογλου) ηγεσίας της Τουρκίας, που συμπεριφέρεται αναιδώς προς την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία, ακόμη και από βήματα διεθνών οργανισμών ενώπιον «σεμνών» ελλήνων αξιωματούχων.
• Μια ειδικότερα επικίνδυνη πολιτική αδράνειας και παθητικότητας απέναντι στα εμφανή σχέδια της Άγκυρας να δημιουργήσει «κατάσταση» με μουσουλμάνους της Θράκης, με κέντρο την Κομοτηνή, στο πλαίσιο της στρατηγικής χρησιμοποίησης των μουσουλμάνων όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη τη Βαλκανική, όπου αυτό είναι δυνατόν να επιχειρείται στο εξής από τις τουρκικές κυβερνήσεις.
• Μια ατυχή για τα εθνικά μας συμφέροντα προσεκτική πολιτική «αποστάσεων» από τη Ρωσία, με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ αντιδρούν (ήδη από την περίοδο της πενταετίας Κώστα Καραμανλή) σε κάθε προοπτική ανάπτυξης οικονομικοπολιτικών σχέσεων Αθήνας – Μόσχας (βλ. και «σιωπή» της ελληνικής κυβέρνησης στην προ μηνών και προ Μνημονίου πρόταση της Μόσχας για σημαντικό ρωσικό δάνειο 25-30 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα).
Το καταπληκτικό είναι ότι ο «υψηλού διεθνούς κύρους» (τρέμε κόσμε!) γυμνασμένος Γιώργος σε ΟΛΑ τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής κινείται (ή ακινητοποιείται) αποκλειστικά επάνω σε αμερικανικές «γραμμές», παρότι σε ΚΑΜΙΑ απολύτως από τις σημαντικές υποθέσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δεν έχουν οι ΗΠΑ γεωπολιτικά συμφέροντα που να συμπίπτουν με της Ελλάδας! Παντού η Αθήνα βρίσκει «απέναντί» της την Ουάσινγκτον, με τον Γ. Παπανδρέου να επιμένει… αμερικανικά! Το μέλλον των εξωτερικών υποθέσεων της χώρας μόνο φωτεινό λοιπόν δεν μπορεί να είναι κάτω από τέτοια συνθήκη (με Γιώργο και Δρούτσα αρχηγούς).