Ο «εκλεκτός» των συμφερόντων

Όσο κυλούν οι μήνες και προβάλλει αδυσώπητα η σκληρή πραγματικότητα, καταπίπτουν τα ψέματα και τα κατασκευασμένα σενάρια περί «σωτηρίας της χώρας» και αποκαλύπτεται η –τραγική για τον λαό και τη δημοκρατία μας– αλήθεια: Ότι στην πραγματικότητα το ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΗΤΑΝ ΣΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, πριν ακόμα διεξαχθούν οι εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Ο Γ. Παπανδρέου είχε ήδη αποφασίσει (ή, ορθότερα, είχε αποδεχθεί τις αποφάσεις των σημερινών πατρώνων μας) να παραδώσει την πορεία της οικονομίας και της κοινωνίας μας στο ΔΝΤ και στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Και αυτές τις αποφάσεις / σκέψεις τις είχε κοινοποιήσει σε έναν στενό κύκλο «συνομιλητών» του που ήδη εδώ και καιρό άρχισαν να «διοχετεύουν» το γεγονός και οι οποίοι θα «βρουν» τη φωνή τους όταν το σημερινό «οικοδόμημα» καταρρεύσει και οικονομικά και πολιτικά.
Ο πόλεμος της «δολιοφθοράς» δρομολογήθηκε με συστηματικό τρόπο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την ηγετική ελίτ του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης. Κατάργησε τα φοροεισπρακτικά μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης (ακάλυπτοι χώροι, αυτοκίνητα), ώστε να εκτοξευθεί το έλλειμμα σε υψηλά –τρομοκρατικά ως προς τις συνέπειές τους– ποσοστά, αρνήθηκε να δανεισθεί με χαμηλά επιτόκια, ακόμα και μέσα στον Ιανουάριο του 2010, ενώ συστηματικώς διέσυρε επί μήνες τη χώρα εξαγγέλλοντας τη χρεοκοπία της και «διαφημίζοντας» τη διαφθορά και την απάτη των Ελλήνων λόγω των ψευδών στοιχείων που προσεκόμιζε η χώρα στην ΕΕ.
Υπήρχε όντως «περίστροφο στο τραπέζι». Όμως αυτό προοριζόταν να στραφεί κατά του ελληνικού λαού και τη σκανδάλη την «πάτησε» ο ίδιος ο πρωθυπουργός, παραδίδοντας όχι απλώς την οικονομία αλλά και τη χώρα στην υπερεξουσία του ΔΝΤ και της «τρόικας».
Έκτοτε λειτουργεί ο ίδιος ως μεσολαβητής, ή καλύτερα ως απλός διαβιβαστής εντολών μεταξύ της υπερκυβέρνησης και των εγχώριων διαχειριστών / εκτελεστικών οργάνων που καλούνται να εφαρμόσουν το Μνημόνιο.
Ποιοι χειροκροτούν σήμερα τον πρωθυπουργό; Από ποιους επιδαψιλεύει «δάφνες»; Είναι μήπως οι πολίτες αυτού του τόπου που αντιλαμβάνονται το γιγάντιο έργο της σωτηρίας τους, το οποίο έχει αναλάβει εργολαβικώς ο ίδιος; Όχι βέβαια…
Οι επιλογές του Μνημονίου, οι απηνείς μηχανισμοί της νεοφιλελεύθερης αγοράς, εντείνουν στο έπακρο την ανισοκατανομή και αναδεικνύουν –και νομιμοποιούν ταυτόχρονα– τους πλέον στυγνούς μηχανισμούς της κερδοσκοπίας και της εκμετάλλευσης.
Αυτοί είναι οι σημερινοί συμπαραστάτες και χειροκροτητές του πρωθυπουργού που εκπέμπουν «δοξαστικά» κάθε φορά που αναγγέλλει τις νέες «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις»… Ανάμεσά τους θα αναγνωρίσουμε τα στοιχεία της διαπλοκής, τους εργολάβους και τους προμηθευτές, τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, που «πάτησαν γερά» στο κατάστρωμα της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Θα αναγνωρίσουμε ακόμα εκείνους που καταλήστευαν τις οικονομίες και την περιουσία μεγάλου τμήματος του πληθυσμού με το κόλπο του χρηματιστηρίου, με το οποίο αφαιρέθηκαν ποσά άνω των 25 τρισ. δραχμών από την περιουσία, τις καταθέσεις, αλλά και από τον κύκλο εργασιών της αγοράς για να περάσουν στα χέρια των επιτήδειων και από εκεί στο εξωτερικό…
Είναι τα ίδια συμφέροντα από τα οποία μετά τις εκλογές του 2004, όταν τόλμησε ο νεότευκτος τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής να οριοθετήσει στοιχειωδώς τα πεδία δράσης της διαπλοκής, δέχθηκε μια μετωπική επίθεση, που προήλθε ακόμα και από το εσωτερικό του κόμματός του και έκτοτε «ετράπη εις άτακτον φυγήν»…
Φυσικά, τα συμφέροντα αυτά που στηρίζουν σήμερα ολόθερμα και ολόπλευρα τον πρωθυπουργό ελάχιστη εκτίμηση τρέφουν προς το πρόσωπό του, προς τις ικανότητες και τις δυνατότητές του. Τον θεωρούν όμως χρήσιμο «εργαλείο», ιστορικής μάλιστα σημασίας, αφού «μέσω αυτού» θα καταλυθούν και τα τελευταία εμπόδια του «κρατισμού», των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, που αποτελούν φραγμό για την ανάπτυξη της «σύγχρονης ανταγωνιστικής αγοράς».
Όταν ο Γ. Παπανδρέου φέρει σε πέρας, ή έστω σε έναν ικανοποιητικό βαθμό, το «ιστορικό αυτό έργο», τότε χωρίς κανέναν δισταγμό θα εγκαταλειφθεί και θα απορριφθεί από τα συμφέροντα αυτά, γιατί χάνοντας και τα τελευταία αποθέματα της λαϊκής ανοχής θα έχει καταστεί βάρος… Τη συνέχεια θα την αναλάβει ένα νέο κυβερνητικό σχήμα –κατά προτίμηση πολυκομματικό / τεχνοκρατικό– και ένας νέος πρωθυπουργός, για να πορευτεί κι αυτός «επί προθεσμία»…
Ποιος είναι σήμερα ο «εθνικός στόχος»; Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας, που δρομολογείται μέσω της μείωσης του εισοδήματος, της μείωσης του κόστους εργασίας και της διάλυσης των εργασιακών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, εν μέσω μάλιστα ενός ραγδαίως ανερχόμενου πληθωρισμού… Το αδιέξοδο είναι σαφές και η αναδιαπραγμάτευση του χρέους προβάλλει ως αδήριτη αναγκαιότητα…
Μα ποια ανταγωνιστικότητα; Μόλις την περασμένη Τετάρτη ο πρόεδρος της γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας κ. Γιούνκερ μας «αποκάλυψε» ότι με την είσοδο της χώρας στο ευρώ απωλέσθη αυτόματα το 25% της ανταγωνιστικότητας και αυτή η εξέλιξη οδήγησε, ως ένα μεγάλο βαθμό, στη σημερινή κρίση των ελλειμμάτων και της υπερχρέωσης…
Μια οικονομική κρίση, ακόμα και στις ακραίες της εκδοχές, μπορεί να αντιμετωπιστεί όταν υπάρχει πολιτική εξουσία με βούληση και σχέδιο… Στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα δεν γνωρίζουμε εάν η πολιτική κρίση είναι χειρότερη από την οικονομική ή συμβαίνει το αντίθετο… Κι αυτό ακριβώς το κρίσιμο ερώτημα αποκαλύπτει το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγούμεθα χωρίς «τιμόνι» και χωρίς «φάρους»…