Για την Ορθόδοξη Εκκλησία και για την πατρίδα μας την Ελλάδα

Συνειδητοποιώ μέσα από την εκκλησιαστική διακονία μου και από τα βιώματα, παιδικά, νεανικά, και ώριμα, για την πατρίδα μας την Ελλάδα, σε αντιπαράθεση με την σύγχρονη πραγματικότητα, ότι ευρισκόμεθα σε ένα στροβιλισμό αστάθειας και αποπροσανατολισμού, με φυσική συνέπεια εκτροπές και αναστατώσεις στην πνευματική και στην εθνική μας ζωή.

Οι εμπειρίες μου από τα 30 χρόνια των ιεραποστολικών και κοινωνικών αγώνων μου στην Αλεξανδρούπολη και στον Έβρο, και σε ολόκληρη τη Θράκη μας, με βοήθησαν αποτελεσματικά για την εκπλήρωση της αποστολής μου στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, και κατʼ επέκταση σʼ ολόκληρο τον ακριτικό χώρο της Μακεδονίας μας. Επί επτά χρόνια το Σκοπιανό ζήτημα, και όχι το Μακεδονικό, όπως το αποκαλούν μερικοί, μετά τα προγενέστερα συλλαλητήρια, όπου ή συμβολή της τοπικής Εκκλησίας σʼ αυτά με επικεφαλής τον Μακαριστό Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Παντελεήμονα Β΄ ήταν καταλυτική υπέρ της Ελλάδος, οδηγήθηκε εντέχνως στη λήθη και στην απομόνωση. Την φωτιά του εθνικού ενδιαφέροντος για το Σκοπιανό πρόβλημα άναψε και πάλι τον Σεπτέμβριο του 2005, η ταπεινότης μου, με ομιλία στα Εγκαίνια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, ενώπιον όλης της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας της Χώρας –πρωθυπουργός ο κ. Κώστας Καραμανλής– και όλου του ελληνικού λαού διά της τηλεοράσεως. Από τη σύντομη, αλλά περιεκτική και δυναμική ομιλία μου, έγινε πάταγος. Οι προτροπές «Εκάς οι βέβηλοι», «Ή ταν ή επί τας», και το σύνθημα «Μακεδονία=Ελλάδα και Ελλάδα=Μακεδονία» έδωκαν στο υπαρκτό Σκοπιανό ζήτημα την πραγματική του εθνική διάσταση και προκάλεσαν πανελλήνιο εθνικό ενδιαφέρον.

Από τότε και μέχρι σήμερα το ζήτημα αυτό πέρασε από πολλές φάσεις και κυρίως από διπλωματικές διαβουλεύσεις και κυβερνητικές πρωτοβουλίες από την Ελληνική πλευρά και από το μένος, τα ανιστόρητα επιχειρήματα, το πείσμα και τον φανατισμό των Σκοπιανών.

Έχουν παρέλθει έξι ολόκληρα χρόνια από εκείνη την εθνική και φιλελληνική έκρηξη στη ΔΕΘ και η ταπεινότης μου δεν έπαυσε να ομιλή και να γράφη και να διαφωτίζη και να διακηρύσση προς πάσα κατεύθυνση για το δίκαιο της Ελλάδος. Ομιλίες, συνεντεύξεις, εκπομπές, ανακοινώσεις, κείμενα, εκδόσεις έντυπων, διάλογοι και επιστολές διεφώτισαν εντός και εκτός της Ελλάδος τους Έλληνες για την αυθάδεια και την αναίδεια των Σκοπιανών, αλλά και για τους άνομους σκοπούς των. Ευτυχώς δεν έλειψαν και άλλες φωνές. Εκεί όμως όπου προσπαθώ να βοηθήσω τον λαό μας είναι με το κήρυγμα έκαστης Κυριακής από τους άμβωνες των ιερών Ναών της Θεσσαλονίκης, ενώ συγχρόνως η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία μεταδίδεται από την κρατική τηλεόραση ΕΤ3. Αναλυτικότερα επισημαίνομε, ότι πρώτα γίνεται το κήρυγμα επί του ιερού Ευαγγελίου επί 15 λεπτά, και ακολουθεί ενημέρωση, σχόλιο και χρήσιμη παρότρυνση επάνω στα κοινωνικά και εθνικά θέματα της Πατρίδος μας.

Όταν ομιλώ με επιμονή και επιχειρήματα για τα κοινωνικά και εθνικά θέματα, ούτε κάνω πολιτική, ούτε χρησιμοποιώ κομματική τακτική. Κηρύσσω και ομιλώ, μετά την ανάλυση του ιερού Ευαγγελίου, για την πατρίδα μας την Ελλάδα, για τη Μακεδονία μας, για το Αιγαίο, για τα Νησιά μας, για τη Θράκη μας, για την Ήπειρο, για την Κρήτη μας και για την ελληνικωτάτη Κόπρο, ως νόμιμο κράτος. Οι ομιλίες αυτές έχουν μια τεράστια ανταπόκριση στον απανταχού Ελληνισμό, με συγκεκριμένες ενέργειες συμπαραστάσεως και με ενθουσιώδεις προτροπές να συνεχίσω εντονώτερα τις ομιλίες. Όπου και αν βρέθηκα κατά την διάρκεια τού διμήνου του καλοκαιριού, για μικρά διαστήματα, όπως στην Αθήνα, στην Κρήτη, στη Ρόδο, στην Αλεξανδρούπολη, στον Πύργο Ηλείας, στη Φλώρινα και προπάντων στη Θεσσαλονίκη, Έλληνες και Ελληνίδες, μου εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους για όσα διακηρύσσω και γράφω για τη Μακεδονία μας και για όλη την Ελλάδα μας, και με προέτρεψαν «συνεχίστε, μη σταματάτε, μιλάτε για τη Μακεδονία, πέστε τα σκληρότερα, είσθε η μόνη φωνή που απέμεινε, βοηθήστε την Ελλάδα μας, πήτε, όπως λέτε, ξεκάθαρες αλήθειες».

Και βεβαίως το γνωρίζω και το παρακολουθώ, ότι υπάρχουν και μερικοί «νεοπροοδευτικοί» πατριώτες Έλληνες, που διαφωνούν με τις απόψεις μου και ενοχλούνται από την παρουσία μας στα μέσα ενημερώσεως, ακόμη και για τα κηρύγματα στους ιερούς Ναούς. Κέντρο αυτών των απόψεων είναι η Αθήνα! Είναι κρίμα να υπάρχουν τέτοιες αντιδράσεις, έστω και αν είναι λίγες, σε εποχή κατά την οποία ακόμη και σε μεγάλες χώρες της Ευρώπης αναπτύσσονται έντονες και δημοκρατικές κινήσεις φιλοπατρίας, ως αντίδραση κυρίως στις επιδιώξεις για την περιλάλητη και για την ώρα ανέφικτη παγκοσμιοποίηση.

Το συναφές ερώτημα των Ελλήνων πολιτών είναι:

Γιατί από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, μόνον η Ελλάδα έχει εκκρεμή εθνικά προβλήματα και προ πάντων αμφισβητήσεις για την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική της κυριαρχία;

Και υπενθυμίζαμε το Σκοπιανό σχέδιο για τη Μακεδονία μας, το Αιγαίο, τη Θράκη μας, τα νησιά περί το Καστελόριζο, το τμήμα της Ηπείρου και τους ψιθύρους για την ανδρομάνα Κρήτη.

Ποιοι θέλουν τον περιορισμό και την σμίκρυνση της Ελλάδος;

Ξυπνήστε Έλληνες, και ορθώστε την φιλοπατρία σας και τη λεβεντιά σας, για να σταθούμε όλοι όρθιοι στα «τείχη» της πατρίδος μας.

Η πολυπληθής πολιτική εξουσία μας, στο σύνολό της, ας αναλάβει τις ευθύνες της, και ας προσδιορίση τις ενέργειές της. Οι δύο μέγιστες και υπέρτατες αξίες για τον Ελληνισμό είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας και η πατρίδα μας, η Ελλάδα. Σε ό,τι αφορά στην ταπεινότητά μου, σʼ ολόκληρη την διαδρομή του βίου μου, εδιδάχθηκα γνήσια και δυναμικά την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και την φιλοπατρία.

Αυτούς τους δύο φωτεινούς πόλους ακολούθησα στη ζωή μου, στις σπουδές μου, στους 31 μήνες στρατιωτικής θητείας, στην αφιέρωσή μου στην Εκκλησία, στην παιδεία, στην προσφορά μου στην κοινωνία, στην αγάπη στο συνάνθρωπό μου. Αποκορύφωση η αρχιερατική διακονία μου στην Εκκλησία και μάλιστα σε τόπους ποτισμένους από ελληνορθόδοξο αίμα και ίδρωτες μόχθου, δηλαδή στη Θράκη και στη Μακεδονία. Για τα λάθη μας και τις παραλείψεις μας, χρέος μας να ζητούμε το έλεος του Θεού. Για τούτη την δύσκολη περίοδο, δύναμή μας και καταφυγή μας ο Χριστός και η Εκκλησία μας, φροντίδα μας και αγώνας μας η Πατρίδα μας η Ελλάδα.

Εδώ ταιριάζει για τον καθένα μας ό λόγος του Αποστόλου Παύλου

«Εμοί γάρ το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος» (Φιλ. α΄ 21).