Βυζάντιον

Σκέφτομαι τώρα που ο Γιώργος είναι στη Νέα Υόρκη (αν είναι όντως εκεί και δεν έχω χάσει την μπάλα και τα ίχνη του) να καταθέσει μια ρηξικέλευθη πρόταση στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών. Ει δυνατόν, ο χάρτης της ελληνικής επικράτειας να αντικατασταθεί από το ταμπλό επιτραπέζιου παιχνιδιού. Θα είναι η Μονόπολη που θεωρώ και ιδανική; Θα είναι Γκρινιάρης ή Φιδάκι; Ας είναι οτιδήποτε, αρκεί να έχει ζάρι για να αποδίδεται πλέον η σοβαρότητα του τρόπου με τον οποίο διοικείται η χώρα.

Εν ανάγκη, ας προστεθεί κι ένα δεύτερο ζάρι το οποίο θα παραδίδεται στον συντονιστή της ημέρας. Εσείς μπορεί να έχετε απελπιστεί. Εγώ πλέον γελάω και ξέρω πως το μόνο που δεν θα έρθει ποτέ σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο είναι η πλήξη.

•••

Γράφω και ταυτοχρόνως μιλάω στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει με τις τιμές των καυσίμων. Μου λένε πως η άρση του πλαφόν στην ουσία γίνεται για να μην μπλέξουν τα πράγματα με τις τιμές διυλιστηρίων και, τέλος πάντων, εκνευριστούν άνθρωποι τους οποίους καμία κυβέρνηση δεν θέλει να στεναχωρεί. Μετά άρχισα κάτι να λέω για την άνοδο του πληθωρισμού. Πετιέται άλλος και απαντάει ότι όπου να ‘ναι δεν θα υπάρχει φράγκο για να ταΐσει τον πληθωρισμό. Διαβάζω την έκθεση του ΔΝΤ που πανηγυρίζει για τη φτώχεια μας. Και εγώ, λοιπόν, αν μπορούσα, στα βήματα του πρωθυπουργού θα βάδιζα. Θα έφευγα.
•••
Δεν ξέρω πότε θα γυρίσει ο Γιώργος. Μπορεί να μη γυρίσει και ποτέ. Τουλάχιστον εγώ στη θέση του δεν θα επέστρεφα. Και εκτός των άλλων, με τη χώρα που έχει αφήσει πίσω του μπορεί άνετα να πάει κάπου στη Λατινική Αμερική και να ζητήσει πολιτικό άσυλο ως τριτοκοσμικός που αποφάσισε να διεκδικήσει μια καλύτερη μοίρα. Το πολύ να στείλει το αεροπλάνο πίσω, έτσι να υπάρχει, μήπως αποδράσει ο επόμενος. Ποιος κυβερνά σήμερα αυτόν τον τόπο; Ο Πάγκαλος. Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Το αφεντικό λείπει ταξίδι για δουλειές και έχει αφήσει στη θέση του τον χοντρό. Τα λέω με την πρέπουσα, τη μαφιόζικη ορολογία, γιατί μόλις έσκασε η θεωρία της περαίωσης, σκέφτηκα να τηλεφωνήσω στην εφορία να μου στείλουν δύο κορίτσια-αγάλματα στον χώρο μου. Και ειλικρινά, θα είναι κρίμα, άδικο και υποκριτικό αν αρχίσει αυτό το κράτος και βουτάει κορίτσια για παράνομο πεζοδρόμιο ενώ κάνει περαίωση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, νομιμοποιεί τον ηλεκτρονικό τζόγο και άλλα σχετικά. Διότι τι είναι η περαίωση; Ένα κανονικό νταβατζιλίκι. Διαγράφουν όλες τις παλαιές υποθέσεις και, συνεπώς, είτε έχεις πληρώσει είτε όχι, είναι ακριβώς το ίδιο. Ο συνεπής φορολογούμενος θα μπει στην ίδια μοίρα με το λαμόγιο. Θα μου πείτε ότι η ένταξη στην περαίωση δεν είναι υποχρεωτική. Ε, αν τολμάτε, μην μπείτε. Μέχρι και που θα βρίσκεις νεκρά κοτόπουλα στην είσοδο του σπιτιού σου και με το αίμα τους κάποιος θα έχει γράψει τον ΑΦΜ σου στον τοίχο…
•••
Γενικά μου εξηγούν ότι του χρόνου έχουμε να δούμε μεγαλύτερες απρέπειες. Πρώτον, θα μας βάλουν όλους στο πρόγραμμα της μεθαδόνης για να μοιραστούμε το ίδιο όραμα και την ίδια αισιοδοξία με τον πρωθυπουργό μας. Δεύτερον, εξετάζουν μέχρι και γενναιόδωρες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη προκειμένου να μαζευτεί χρήμα. Κάτι έχω ακούσει για ελαστικότητα στη μετατροπή των ποινών σε χρήμα, αλλά δεν το έχω διασταυρώσει με στοιχεία για να σας το παρουσιάσω εδώ. Μακάρι δηλαδή να το προωθήσουν άμεσα, να βγουν από τη φυλακή τα παλικάρια και μετά να τρέξουν το περίφημο fast track για τις επενδύσεις. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ άλλον που θα έρθει να επενδύσει εδώ, με εξαίρεση το Ελληνικό, όπου τα εγχώρια παλικάρια θα σφαχτούν με κάτι ενδιαφερόμενους από την αλλοδαπή και μην έχετε καμία αμφιβολία για το ποιος θα κερδίσει. Μαθαίνω δε ότι εντός ολίγων εβδομάδων ένας εξ αυτών θα παρουσιάσει, υπερηφάνως και διά τηλεοράσεως, την πλατφόρμα ανοιχτού πόκερ στην οποία και επένδυσε. Αυτό σημαίνει πως εγώ κι εσείς θα συνδεόμαστε, θα πληρώνουμε γκανιότα και θα παίζουμε προσπαθώντας ο ένας να πάρει τα λεφτά του άλλου. Δύο πεινασμένα θηρία που παλεύουν και ο ιδιοκτήτης της αρένας εισπράττει τα ποσοστά του.
•••
Τώρα να το σοβαρέψω λίγο, να δικαιολογήσω το μεροκάματο. Υποτίθεται πως έχουμε κάνει ένα σούπερ αναπτυξιακό πλαίσιο, όπου από τη μια ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και από την άλλη ο κολλητός του πρωθυπουργού τρέχουν την κούρσα των αναπτύξεων. Επίσης μας έχουν πρήξει λέγοντας ότι η έξοδος από την ύφεση διέρχεται μόνο από την πραγματοποίηση επενδύσεων. Μέσα. Μόνο που για να τρέξεις το αναπτυξιακό πλαίσιο πρέπει να επιδοτήσεις τις επενδύσεις, έτσι δεν είναι; Έλα όμως που δεν έχεις τα λεφτά για να το κάνεις. Εδώ δεν μπορείς να επιστρέψεις ΦΠΑ και θα πας να ενισχύσεις την επένδυση; Είμαστε σοβαροί; Εδώ η χώρα εκτίθεται, ξένες πρεσβείες στέλνουν επιστολές, ξένοι υπουργοί θέτουν προς ομολόγους τους το θέμα των καθυστερήσεων σε διεθνείς επιχειρήσεις και καθόμαστε εμείς και συζητάμε για επενδύσεις; Εκτός κι αν οι επενδύσεις είναι πλέον στο νέο πνεύμα, κοινώς γεμίσουμε το Ελληνικό φούντα, δοκιμάσουμε αν ευδοκιμεί στα θερμοκήπια και καμιά ποικιλία κόκας και πιάσουμε την καλή.
•••
Μιλώντας λοιπόν περί φορολογικών εσόδων, προσπάθησα να μάθω τι τζίρο έκανε όλες αυτές τις μέρες στη Θεσσαλονίκη το Τίμιο Ξύλο που ήρθε περιοδεία και ήταν και sold out. Άκουσα στο ραδιόφωνο για εβδομήντα χιλιάρικα, αν και δεν υπάρχει τρόπος να το διασταυρώσεις και δεν αποκλείω το ποσό να είναι εντελώς αυθαίρετο, να είναι μεγαλύτερο ή μικρότερο. Φυσικά, είναι αφορολόγητο. Και ασφαλώς ουδείς γνωρίζει πού και πώς διακινήθηκαν αυτά τα χρήματα. Τι ποσοστό πήρε η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης; Πόσα έφυγαν στα Ιεροσόλυμα;
•••
Που λέτε, μια φίλη μου είναι κατά βάση άνεργη. Έκλεισε η δουλειά όπου εργαζόταν, η ίδια πάτησε τα 40, με το που ακούν την ηλικία της κλείνουν το τηλέφωνο. Και βρήκε τώρα δουλειά για έναν μήνα κάπου στο Κολωνάκι. Είχε καιρό να περάσει από την πλατεία, τώρα βρίσκεται εκεί κάθε μέρα. Και μου γράφει: «Τόσες μέρες τώρα που κινούμαι στην περιοχή του Κολωνακίου και κάθομαι και τους χαζεύω κάθε πρωί, ξέρεις, τον δήμαρχο, δημοσιογράφους και άλλους, να κάθονται και να πίνουν τον καφέ τους, μου φαίνεται σαν να μπαίνω σ’ έναν άλλο κόσμο, μη πραγματικό. Σαν να τραβάω μια κουρτίνα και να μεταφέρομαι κάπου άλλου που οι άνθρωποι δεν ζουν, σαν να είναι αντανακλάσεις εικόνων, σαν να μην έχουν ίσκιους ένα πράγμα. Τους κοιτάω και τους λυπάμαι, το πιστεύεις;» Εγώ της έγραψα ότι δεν μου βγαίνει λύπηση, αλλά αηδία. Όχι κατ’ ανάγκη για τον δήμαρχο, αλλά για το σύστημα μέσα στο οποίο εντάσσεται κι αυτός κι εγώ και οι δημοσιογράφοι. Η ίδια μου απάντησε γρήγορα, μου είπε ότι οι τύποι αυτοί δεν έχουν συναίσθηση της ανυπαρξίας τους. Της είπα ότι πάλι κάνει λάθος. Εκείνη είναι ανύπαρκτη, όχι αυτοί. Πέντε χούφτες άνθρωποι, περιφερόμενοι στα κανάλια, ημιμαθείς (σαν και μένα) opinion makers, δεν ξέρεις αν φιλιούνται ή προσπαθεί να δαγκώσει ο ένας τον άλλον. Σας το έχω ξαναπεί. Το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι το μικρό της μέγεθος. Δεν μπορεί να αλλάξει ηγεσία, δεν μπορεί να απαλλαχθεί από τους «πνευματικούς» της ανθρώπους, δεν προλαβαίνει να κατασκευάσει νέους δημοσιογράφους.
•••
Γράφει η φίλη: «Σήμερα έπεσα πάνω στον (γράφει όνομα γνωστού δημοσιογράφου), περίμενα να πάρω τον καφέ μου και γυρνώντας να φύγω έπεσε πάνω μου. Αρχικά δεν μου ζήτησε καν συγγνώμη, μετά κάτι στο ύφος μου μάλλον τον έκανε ν’ αλλάξει γνώμη και κάτι ψιθύρισε. Του είπα ένα ”επιεικώς απαράδεκτος” και με κοίταξε λες και συναντούσε κάποιον από άλλο πλανήτη… Το χειρότερό τους νομίζω είναι να κάνεις πως δεν τους ξέρεις, τρελαίνονται…» Και σκέφτομαι πως το πρόβλημα δεν είναι ο εκμαυλισμός μας. Είναι το ότι δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό.