«Αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων» και των άλλων… φίλων!
Ο εξωραϊσμός του κακού και η λεύκανση του μαύρου έχουν αποβεί μια γιγαντιαία επιχείρηση, η οποία, φευ, προσγράφει θεαματικά αποτελέσματα, όπως προκύπτει από την απίστευτη, δυστυχώς, λαϊκή απήχησή της. Λευκή προπαγάνδα στην υπηρεσία μαύρων στόχων.
Αυτοί ωστόσο που μας έριξαν στον λάκκο των λεόντων λόγω αβουλίας, ανικανότητας ή σε εκτέλεση «συμβολαίου», δεν καταλαβαίνουν πως όταν δηλώνουν ότι αποκλείεται η ελεγχόμενη πτώχευση «διότι η εξέλιξη αυτή θα ήταν καταστροφική για ολόκληρη την Ένωση» (Γ. Παπακωνσταντίνου προς Χατζηνικολάου) αποκαλύπτουν ότι δεν έπραξαν αυτό που όφειλαν. Παρέδωσαν αμαχητί και άνευ όρων τη χώρα στην αρένα των διεθνών κερδοσκόπων.
Μα δεν ήξεραν ότι καταλυτικό μας όπλο (ακόμη και σήμερα) προς τους ευρωπαίους μεγαλοεταίρους μας είναι η απειλή της πτώχευσής μας; Πτώχευση αν δεν δεχθούν αναδιάρθρωση του χρέους μας, δηλαδή ουσιαστική μείωση του μεγέθους του, που το διόγκωσαν με τα βάρβαρα επιτόκιά τους, και παράταση του χρόνου αποπληρωμής του. Ζήτημα απλής αριθμητικής και κοινής λογικής, αφού ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδος συνεπάγεται ένα δραματικό ντόμινο για όλη την ΕΕ. Αυτό είναι το αληθινό «πιστόλι». Το άλλο, της απειλής για προσφυγή στο ΔΝΤ που επέσειε ο κ. Παπανδρέου, ήταν και απεδείχθη νεροπίστολο.
Εννοείται τώρα πια ότι και η «Εσπερία» καταλαβαίνει πως η αναδιαπραγμάτευση είναι αναπόφευκτη για να παραμείνει φευκτή η πτώχευση. Χαρακτηριστική η δήλωση του Στάινμπουργκ, υπουργού Οικονομικών στην κυβέρνηση Σρέντερ, στο «Spiegel»: «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να απαλλάξουν τη χώρα (Ελλάδα) οι πιστωτές από ένα μέρος των χρεών της, παρατείνοντας τον χρόνο αποπληρωμής, χαρίζοντας τα τοκοχρεολύσια (…) εφαρμόζοντας τη μέθοδο haircut (κούρεμα)».
Δεν ξέρουμε (σε) ποιους (υπ)ακούει τελικά ο πρωθυπουργός. Ένας πάντως από τους συμβούλους του στη Σοσιαλιστική Διεθνή, ο νομπελίστας Τζόζεφ Στίγκλιτς, υπήρξε απόλυτα σαφής.
Ονόμασε καταστροφή τις δραστικές περικοπές και προέβλεψε ακόμη μεγαλύτερα δεινά για την Ευρώπη αν οι πολιτικοί της εμμείνουν στις περικοπές δαπανών. Σε απλά ελληνικά, εμμέσως χαρακτήρισε καταστροφική την πολιτική του οικονομικού επιτελείου. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!
Τα παπαγαλάκια του μιντιακού μας συστήματος εξακολουθούν να παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας, της «αντιεξουσιαστικής» κατά ΓΑΠ εξουσίας. Θα τολμήσει κάποιος να μιμηθεί τον άγγλο συνάδελφό τους Πολ Λιούις του Ράδιο-4 που παρότρυνε τους ακροατές του να αρνηθούν να πληρώσουν («μην πληρώσετε, αντισταθείτε!») έναν έκτακτο συμπληρωματικό φόρο; Ο υπουργός των Οικονομικών εξαναγκάσθηκε τελικά να τροποποιήσει τον φόρο σε μέγεθος και χρόνο καταβολής, παρακαλώντας τον σχολιαστή να ηρεμήσει τους ακροατές του (εκτενώς Ρ. Βρανάς «ΝΕΑ» 14/9/10).
Ακόμα και ο (ψιλώ ονόματι) σοσιαλιστής Στρος Καν, από το Όσλο αυτήν τη φορά, πρότεινε την επέκταση των επιδομάτων ανεργίας «για να βοηθηθεί το ηθικό και η ζήτηση» των πολιτών.
Εμείς, οι ελάχιστοι, γιʼ αυτό φωνάζουμε τόσο καιρό, αλλά παραμένουμε φωνή βοώντων εν τη ερήμω.
Οι κυβερνώντες και τα εξαπτέρυγά τους εξακολουθούν να μας αναισθητίζουν με το εκβιαστικό ψευδοδίλημμα «λιτότητα ή πτώχευση;». Γιʼ αυτό ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός επιβάλλει στους εργαζομένους του πλανήτη –όσους δεν σπρώχνει στην ανεργία– να δουλεύουν για τους τοκογλύφους τραπεζίτες. Οι συνέπειες αυτής της βαρβαρότητας έχουν –ευτυχώς– τρομάξει τους αρχιτέκτονές της, των οποίων πρώτος είναι το ΔΝΤ. Η «στροφή» του Στρος Καν αναποδογυρίζει την τρέχουσα ελληνική πολιτική, η οποία έχει βαθύνει την ύφεση, έχει διογκώσει την ανεργία, έχει πολλαπλασιάσει τα λουκέτα και έχει σκορπίσει τη δυστυχία, στους πολλούς πάντοτε, ενώ οι λίγοι ευημερούν ανενόχλητοι.
Βέβαια, στο Όσλο ακούστηκαν και αφειδώλευτοι έπαινοι και ακατάσχετα εγκώμια για τη διαμετρικά αντίθετη προς τη σημειωθείσα «στροφή» ελληνική πολιτική.
Μας δουλεύουν, φαίνεται «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Όμως υπάρχει και κάτι καλό στο σκηνικό:
Ο κ. Παπανδρέου, έμφορτος εγκωμίων της «τρόικας», σήμερα βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος με τους κυρίους αυτούς, επισείοντας προς τυχόν αντιφρονούντες την απειλή της πτώχευσης, που την τρέμουν όλοι τους: «Αποθανέτω η ψυχή μας μετά των αλλοφύλων» και των… άλλων φίλων…