ΦΥΣΑΕΙ ΒΟΡΙΑΣ, ΦΥΣΑΕΙ ΤΡΑΜΟΥΝΤΑΝΑ, ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΓΕΡΙΚΗ ΚΑΡΑΒΑΝΑ
Λάμνουν καί ανεμοδρομούν
άσχετοι κωπηλάτες
τού Χάροντα υπόδικοι
καί τής φθοράς πελάτες.
Περνούν τά ακρωτήρια
μέ ιστία μπαλωμένα
κι ανοίγονται στά πέλαγα
τά τρίς καταραμένα.
Γλεντούνε αδιάκοπα
οι λάτρεις τού Αιόλου
καί δίνουν τήν εντύπωση
ενός χαμένου στόλου.
Τούς μέμφονται οι στεριανοί
διά απρονοησία
μά οι λεμβούχοι ανοίγονται
πρός τήν Αχερουσία.
Οι μέθυσοι τού ταξιδιού
δίχως μίαν πυξίδα
ορέγονται νά εύρουσι
κάπου τήν Ατλαντίδα.
Φτάνουν στό ακρωτήριο
τού βάρβαρου Μαλέα
όπου βρυχώνται οι άνεμοι
σφοδρώς καί λυσσαλέα.
Όμως αυτοί στ’ αρχίδια τους
λάτρεις τής κουταμάρας
τήν πλεύση συνεχίζουνε
μιάς εθνικής κατάρας.
Κι ανοίγονται ξυλάρμενοι
υπάκουοι φωστήρες
στού Ποσειδώνα τίς ερμιές
καί τούς οδοστρωτήρες.
Νυχτώνει καί η άβυσσος
απλώνεται μπροστά τους
κι αντί αυτοί νά τρέμουνε
ξύνουν… τά αχαμνά τους.
Ω! τί χαρά, τί έπαρση
καί τί κυβερνοχώρος,
ακόμα δέν τούς κόπηκε
τού ομφαλού ο λώρος.
Νήπιοι καί ασυνάρτητοι
μωροί καί πάντα δούλοι
ρουφούν από τήν ύπαρξη
αίμα ώς καί μεδούλι.
Κανείς τους δέν εντρέπεται
καί τά κουπιά αφήνουν
– καί πάλι οι ακατονόμαστοι
τά αχαμνά τους ξύνουν.
Καί όμως συνεχίζουνε
τά τού διαβόλου τέκνα
ώσπου η στάχτη τούς χτυπά
τού ηφαιστείου Αίτνα.
Μέσα στήν κουταμάρα τους
πιστεύουν τά ναυτάκια
ότι τούς υποδέχονται
μέ εκρήξεις καί σποτάκια.
Καί όταν πλοίο χάνεται
εις τού βυθού τόν οίκον,
λένε πώς εξεπλήρωσαν
τό ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΘΗΚΟΝ.
Τότε φορούν τά σκάφανδρα
κι όλοι τους ξεμπαρκάρουν
νά ζήσουν στήν απόλαυση
πού άλλοι τούς τρατάρουν.
Πίσω τους λάσπες καί φωτιές
καί αδειανά Ταμεία.
Οι Δού Νού Τούδες φτάνουνε
ως άλλη αστυνομία.
Τό Σκάφος τώρα στόν βυθό
μουχλιάζει καί σαπίζει
γιατ’ είχε πάντα πλοηγούς
πράκτορες. (Βράσε ρύζι.)
………………………………………..
………………………………………..
Όταν ο γέροντας
μού διηγήθηκε τήν παραπάνω
ασυνάρτητη, κατ’ εμέ,
φαντασίωση, δέν τόν πίστεψα.
Τόν ευχαρίστησα καί
τράβηξα κατά τή θάλασσα.
Από τά ανοιχτά είδα τότε
δεκάδες πολυτελή σκάφη
νά έρχονται νά αράξουν
στό λιμάνι.
Δέν είδα όμως τό δικό μας.
Λές νά είχε δίκιο ο παλαβόγερος;