Η χαμένη μάχη κατά της διαπλοκής
Αν κρίνουμε από ορισμένα στελέχη που τοποθέτησε στην κυβέρνησή του ο Παπανδρέου, μέσα σε δέκα μήνες νικήθηκε από τα συμφέροντα αυτά κατά κράτος.
Οι επιλογές του πρωθυπουργού θα κριθούν βέβαια από το αποτέλεσμά τους. Εκείνο όμως που μπορεί να αξιολογηθεί από την πρώτη στιγμή είναι το κατά πόσο οι υπουργοί είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν γι’ αυτά που στις διακηρύξεις του έχει προτάξει ο Παπανδρέου. Πολύ περισσότερο για τη διαφάνεια και την αντίσταση στις πιέσεις από εξωθεσμικά κέντρα, από διάφορα συμφέροντα και από τη λεγόμενη διαπλοκή. Ο ανασχηματισμός έδειξε ότι τελικά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να πει «όχι» σ’ εκείνους που πραγματικά κυβερνούν τόσα χρόνια τη χώρα και είδαμε πρόσωπα που κατά καιρούς έχουν ταυτιστεί με μεγάλους επιχειρηματίες ή έχουν με την πολιτική τους εκφράσει το μεγάλο κεφάλαιο να παραμένουν στη θέση τους ή να μπαίνουν στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να προκύπτει το ερώτημα αν ο Παπανδρέου προχώρησε συνειδητά στην επιλογή αυτών των προσώπων ή ήταν αποτέλεσμα άλλων χειρισμών. Κατηγορούσε τον προκάτοχό του για παρόμοιες συμπεριφορές και τελικά το ίδιο έπραξε κι εκείνος, με συνέπεια να θεωρείται πλέον από πολλούς ότι κανείς πρωθυπουργός δεν μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις των κέντρων που λειτουργούν παράλληλα με την κυβέρνηση.
Ο Καραμανλής, όταν ξεκίνησε τη μάχη κατά της διαπλοκής, ακόμη και μέσα από την κυβέρνησή του τον λοιδορούσαν μερικοί, εκτιμώντας ότι δεν θα τον οδηγούσε πουθενά η δήθεν σύγκρουσή του με αυτά τα φαινόμενα, και τελικά δικαιώθηκαν όσοι τότε κρατούσαν μικρό καλάθι. Ο Γιώργος Παπανδρέου προεκλογικά, αλλά και λίγο μετά, είχε αναφερθεί σε παρόμοια ζητήματα, μιλώντας για λογοδοσία, για διαφάνεια, για αμεροληψία, για όλα εκείνα που συνθέτουν τη διαπλοκή στη χώρα, επανειλημμένα δε έχει πει «δεν χρωστάω σε κανέναν», πλην όμως φαίνεται ότι το ξέχασε… Φαίνεται όμως πως αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ωραία λόγια για να τα ακούνε οι αφελείς. Αλήθεια, πού πήγε η περιβόητη μάχη κατά της διαπλοκής; Πού πήγαν όλα αυτά τα ωραία λόγια κατά της αδιαφάνειας που τρώει τα σωθικά της χώρας; Πουθενά και φαίνεται αυτό αν ρίξει κανείς μια ματιά στον… καθρέφτη της νέας κυβέρνησης. Πρόκειται για παράδοση άνευ όρων! Ο πρωθυπουργός γνωρίζει τις γερές πλάτες που διαθέτουν κάποια μέλη της κυβέρνησής του, τους ισχυρούς δεσμούς με παράγοντες του Δημοσίου, με επιχειρηματίες, με όλους εκείνους που μπορούν να σηκώσουν ένα τηλέφωνο και να κινήσουν τις μαριονέτες τους. Γνωρίζει επίσης, αλλά κάνει στραβά μάτια, ποιοι από εκείνους που επέλεξε έχουν παρελθόν που πολιτικά αμφισβητείται, άλλωστε τους είχε θέσει στο περιθώριο της πολιτικής του. Τι συνέβη όμως και ξαφνικά όλα αυτά διαγράφηκαν; Ασφαλώς δεν είναι ότι πλέον τα παραβλέπει γιατί τα έχει διαγράψει από την αξιακή του θεωρία. Επομένως κάτι άλλο υπάρχει που κανείς δεν το ομολογεί και όλοι τους το βλέπουν. Η μάχη κατά της διαπλοκής τελείωσε πριν αρχίσει στα σαλόνια του πρωθυπουργικού μεγάρου, εκεί όπου σχεδιάστηκε το νέο υπουργικό σχήμα. Είναι αλήθεια και ας μην κρυβόμαστε. Και σ’ αυτήν την κυβέρνηση, για να γίνει ένα πολιτικό πρόσωπο μέλος του Υπουργικού Συμβουλίου δεν φτάνουν οι κομματικές περγαμηνές ή το κυβερνητικό έργο που μπορεί να έχει προσφέρει. Χρειάζονται και επιπλέον προσόντα, που είτε τα έχει κανείς είτε όχι, που είτε τα επιδιώκει είτε τα ξορκίζει. Αυτά τα επιπλέον… προσόντα ορισμένων κινδυνεύει ο πρωθυπουργός κάποια στιγμή να τα βρει μπροστά του και τότε, στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα!