Η νύχτα των «βρικολάκων»
Το Μνημόνιο κατανάλωσε ήδη, όπως αποδείχθηκε, το πρώτο κυβερνητικό «σχήμα» που ανέλαβε την υλοποίησή του. Χρειάσθηκε λοιπόν μια «επικαιροποιημένη» κυβέρνηση που καλείται να ανταποκριθεί στις νέες εξειδικευμένες απαιτήσεις τού, ήδη «επικαιροποιηθέντος», Μνημονίου, ώστε να λάβουμε την επόμενη δόση του δανείου, διανύοντας βήμα προς βήμα -και στην κυριολεξία «τρίμηνο προς τρίμηνο»- την πορεία προς το τραγικό αδιέξοδο.
Κι όμως, παρά την καταλυτική επιρροή, παρά τις αδήριτες ανάγκες «ανανέωσης», που διαμορφώνουν οι πολιτικοί και οικονομικοί καταναγκασμοί του Μνημονίου, ο ανασχηματισμός περιέχει και καθαρώς «ενδογενή» πολιτικά χαρακτηριστικά, που απορρέουν από την ανάγκη αναπαραγωγής της κυβερνητικής εξουσίας.
Πράγματι στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης ενσωματώνεται περίπου το 1/3 της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Διαμορφώνεται συνεπώς, εκ των πραγμάτων, ένα ισχυρό «πολιτικό σώμα» που δεν θα ασχοληθεί μόνο με την υλοποίηση του Μνημονίου, αλλά καλείται να αποτελέσει την «ομάδα κρούσης» τόσο για την πολιτική-κομματική αντιπαράθεση που θα προκύψει από τις «περιφερειακές» εκλογές όσο και για την αντιμετώπιση και διαχείριση της αντίθεσης της κοινωνίας και των επαγγελματικών ομάδων στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.
Πρόκειται λοιπόν για μια κίνηση αυτοσυντήρησης και συσπείρωσης των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ που συντελείται στο επίπεδο της κυβερνητικής/εκτελεστικής εξουσίας αφού το μεν κόμμα τελεί περίπου υπό διάλυσιν, η δε Κοινοβουλευτική Ομάδα περικλείει τον κίνδυνο εμφάνισης «αντιρρησιών συνείδησης», με άγνωστα αποτελέσματα. Ο Γ. Παπανδρέου δεν θα ήθελε ποτέ να βρεθεί στη θέση του Κ. Καραμανλή και να ψηφίζει τα νομοσχέδια του Μνημονίου με 151 βουλευτές… Τώρα, με την υπουργοποίηση μιας μεγάλης ομάδας βουλευτών, ο καθένας μπορεί να προσδοκά ότι θα βρεθεί πιθανώς στην κυβέρνηση με την επόμενη «πενηντάδα»…
Αυτή η κυβερνητική «συνάθροιση» όμως θα πρέπει να λειτουργήσει, να υλοποιήσει το Μνημόνιο. Ο κ. πρωθυπουργός έχει ήδη λύσει το πρόβλημα του συντονισμού και της καθοδήγησης της κυβέρνησης. Υπάρχει κατ’ αρχάς η στενή ομάδα των «έμπιστων» (Ραγκούσης, Παμπούκης, Χρυσοχοΐδης) που έχει αναλάβει τον ρόλο της επιτήρησης και καθοδήγησης. Και ως «αντ’ αυτού» διορίζεται ο κ. Ραγκούσης, ο οποίος θα επιτελεί τα καθήκοντα όχι απλώς του υπερυπουργού, αλλά ενός άτυπου πρωθυπουργού… ώστε να μην κατηγορείται αδίκως ο κ. Γ. Παπανδρέου για παραμέληση των καθηκόντων του σε ταξίδια ή σε διακοπές…
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «προφήτης» για να επισημάνει όχι μόνο τη σύγχυση αρμοδιοτήτων, αλλά και εξουσιών (στην περίπτωση των υφυπουργών) που θα προκύψει στο αμέσως επόμενο διάστημα στο πολυπληθές και δυσκίνητο αυτό κυβερνητικό σχήμα. Όμως ο άμεσος πόλος αντίθεσης που θα αναδειχθεί από τον νέο ρόλο του κ. Ραγκούση θα αφορά τη σχέση τού υπερυπουργού με το σύνολο του Υπουργικού Συμβουλίου αλλά και με τον κάθε υπουργό χωριστά. Κι αυτή η μόνιμη σχέση έντασης θα αποτελέσει μια δομική αδυναμία για την αποτελεσματική και συντονισμένη δράση της κυβέρνησης.
Άλλωστε την «έκθεση προόδου», τη βαθμολόγηση της επίδοσης του κάθε υπουργού την πραγματοποιεί το ΔΝΤ και η «τρόικα», ώστε κάθε υπουργός να αισθάνεται υπόλογος προς τους φορείς εξουσίας της υπερκυβέρνησης και όχι, ασφαλώς, προς τον «αντ’ αυτού»…
Ο κ. Παπανδρέου διαμόρφωσε ένα κυβερνητικό φρούριο, ένα είδος «Κιβωτού του ΠΑΣΟΚ» στο οποίο περιέλαβε παλιούς και νέους, άτομα της άμεσης επιρροής του αλλά και παραδοσιακά στελέχη, με γεωγραφική μάλιστα κατανομή. Και στο εσωτερικό της «Κιβωτού» έχτισε το προσωπικό του «φρούριο» από τους «έμπιστους». Όλα αυτά για να αντιμετωπίσει την «κοινωνική πλημμυρίδα», για να παρατείνει τον χρόνο της κυβερνητικής εξουσίας του…
Ποια είναι όμως η τύχη του ίδιου του κόμματος, του ΠΑΣΟΚ;
Ο κ. Παπανδρέου, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, επιφύλαξε για το ίδιο του το κόμμα την τύχη του «παραμάγαζου», το θεώρησε ένα είδος υφυπουργείου στο οποίο μπορεί να διορίζει γραμματέα όποιον «περισσεύει» από τις ολονύκτιες συναλλαγές του ανασχηματισμού… Και ο «κλήρος» έπεσε στον κ. Καρχιμάκη, ο οποίος εχρίσθη τη μεγάλη «νύχτα των βρικολάκων» γραμματέας του ΠΑΣΟΚ…
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν θέλησα καν να τηρήσει τους τύπους. Να περιμένει τουλάχιστον τη σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου, να «επιτρέψει» να υποβληθούν υποψηφιότητες και τότε να προτείνει τον, όποιο, εκλεκτό του… Μιλάμε για κρίση της πολιτικής και των κομματικών θεσμών, για κρίση της δημοκρατίας όταν τα φαινόμενα απαξίωσης παράγονται από εκείνους που υπόσχονται «αναγέννηση» της πολιτικής.
Σημεία των καιρών… Που περνούν απαρατήρητα αφού η κοινωνία και οι πολίτες έχουν φθάσει στο έσχατο σημείο απελπισίας και αγωνιούν για το σήμερα και το αύριο των παιδιών τους, ενώ την ίδια ώρα οι κομματικές ηγεσίες αγωνίζονται για την αναπαραγωγή της εξουσίας τους… Γι’ αυτό και σε λίγες ημέρες, όταν τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και των πολιτών θα εξαφανίσουν τα επικοινωνιακά τρικ του ανασχηματισμού, θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση της διάρκειας ζωής του νέου κυβερνητικού σχήματος…