Βυζάντιον

Με την Έκθεση Θεσσαλονίκης συμβαίνουν πολλά παράλογα. Το μεγαλύτερο είναι, φυσικά, η διοργάνωσή της. Δεν βρίσκω τον λόγο, υποθέτω ούτε κι εσείς. Οι ελλειμματικοί κρατικοί οργανισμοί προσπαθούν να πείσουν για τη χρησιμότητά τους με τον τρόπο που η Σοβιετική Ένωση διαφήμιζε ευτυχισμένους πολίτες. Και κάθε χρόνο που χαζεύω τα πλάνα στην τηλεόραση συνειδητοποιώ ότι η λύση στα προβλήματα αυτού του τόπου είναι απλή και βρίσκεται όντως στη ΔΕΘ. Τι χρειάζεται; Μερικά χιλιόμετρα συρματοπλέγματος, άλλα τόσα ηλεκτροφόρου σύρματος, άντε και μια γυάλα από πάνω. Έτσι όχι μόνο έχεις εντοπίσει το πρόβλημα, έχεις βρει και τον τρόπο να απαλλαγείς από αυτό. Χρόνια τώρα ακούμε πως η Έκθεση σηματοδοτεί τον δυναμισμό και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Συνεπώς φέτος έπρεπε να διοργανωθεί σε κανέναν καταυλισμό τσιγγάνων στα δυτικά της πόλης. Είναι γελοίο, ανώφελο, είναι εξοργιστικό! Είναι σαν να πηγαίνεις σε σφαγείο να μιλήσεις για οικολογία. Επίσης δεν ξέρω πόσο ξύλο έπεσε έξω από τις εγκαταστάσεις της Έκθεσης, εκεί μπροστά στη ΧΑΝΘ ή στην Αγγελάκη. Αν έπεσε, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να καθιερωθεί, να γίνει κάτι σαν Super Cup, όπου Αστυνομία και φρικιά παίζουν ξύλο για να πάει καλά η χρονιά και να αρχίσει έτσι η αγωνιστική περίοδος. Δεν είναι, όμως, ηλίθιο αυτό που συμβαίνει; Ένα ακροατήριο που υποκρίνεται ότι πιστεύει τον πρωθυπουργό και μερικές εκατοντάδες απ’ έξω που φωνάζουν και διαδηλώνουν. Ποιο από τα δύο κομμάτια αντιπροσωπεύει καλύτερα την κοινωνία; Μα αυτό που βρίσκεται έξω. Όσα βλέπουμε σε ζωντανή σύνδεση από την τηλεόραση αντιπροσωπεύουν μια Ελλάδα που, απλώς, δεν υπάρχει. Καλοντυμένο κοινό, χαμόγελα, τάξη, ευχολόγια για λαμπρό μέλλον, υποσχέσεις ανάπτυξης, ερείσματα δυναμισμού. Μπούρδες. Η τηλεόραση μας δείχνει ψέματα σε ζωντανή σύνδεση.

Μα το ίδιο δεν συμβαίνει και με τη συνέντευξη του πρωθυπουργού; Ειδικά μετά το περσινό «λεφτά υπάρχουν» ποιος στ’ αλήθεια μπορεί να την πάρει στα σοβαρά; Ποιος μπορεί να βάλει τις μάρκες του σε αυτά που θα πει ο πρωθυπουργός; Κανείς, επειδή στην πραγματικότητα κανένας δεν τον ακούει. Όμως ελπίζω πως σήμερα όλο και κάποιος θα προσπαθήσει να κρατήσει τη δημοσιογραφία μακριά από τη γλίτσα και, έτσι για πλάκα, θα ρωτήσει τον Γιώργο αν θυμάται τι έλεγε πέρσι από την ίδια καρέκλα, προς το ίδιο ακροατήριο. Ο Γιώργος το περιμένει και θα πει ότι άλλη εικόνα είχε τότε και άλλα βρήκε όταν πήρε τα κλειδιά του μαγαζιού. Και εκεί θα τελειώσει η συζήτηση. Και καλώς. Ο Γιώργος είναι αρμόδιος για την Μπατζελή, την Άννα Νταλάρα και τον Ραγκούση. Για τα άλλα είναι ο Παπακωνσταντίνου.
•••
Εξίσου κωμικό είναι αυτό που συμβαίνει με τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου στη Θεσσαλονίκη. Γιατί, παρακαλώ; Ανεβάζεις πενήντα άτομα, συν γραμματείς, συν οδηγούς και αστυνομικούς. Για ποιο λόγο; Για να συζητήσουν για τα έργα; Ελάτε τώρα! Τα έργα δεν συζητούνται σε Υπουργικά Συμβούλια. Αποφασίζονται σε άλλου είδους τραπέζια και συνήθως κάτω από αυτά. Θα πρέπει, όμως, κάτι να πουν. Θα ανακοινώσουν έργα. Με κάτι ωραίους χρονικούς ορίζοντες, που λες ότι, ακόμα κι αν ζεις, δεν θα μπορείς ή δεν θα έχεις λόγο να βγεις στον δρόμο. Παίζει, ας πούμε, έργο επέκτασης της παραλίας; Στο τέλος θα γίνει μόνη της από τα σκουπίδια. Ακούς για αερογέφυρες και λες ότι αυτά θα τα εγκαινιάσει κυβέρνηση Blade Runner με πρωθυπουργό τον Χάρισον Φορντ. Μετά κατάλαβα ότι έτσι όπως είναι το σύστημα εδώ, το έργο δεν χρειάζεται απαραιτήτως να γίνει. Αρκεί να πληρωθεί ένα ποσοστό του και να γίνει η σχετική ανακοίνωση. Μετά υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα που θα μεταδίδουν και θα γράφουν ότι η Θεσσαλονίκη έχει Μετρό, Προαστιακό και roller coaster για να διασκεδάζουν οι επισκέπτες του κέντρου. Κάπως έτσι δεν αντιμετωπίστηκε ο ανασχηματισμός; Σαν στρατηγική κίνηση που θα δώσει φτερά και νέο αέρα; Σε μένα ο πρωθυπουργός θυμίζει μάγειρα που πέταξε βιαστικά τα πάντα στην κατσαρόλα και απλώς ποντάρει στο ότι ο πελάτης πεινάει.
•••
Το καλό που έχει ο ανασχηματισμός είναι πως κάνει ανθρώπους ευτυχισμένους με όσα συμβαίνουν σε αυτήν τη χώρα. Και ειλικρινά, δεν είναι εύκολο να το πετύχεις. Αυτό έχουν οι ανασχηματισμοί, σου προσφέρουν ευτυχία όταν καλείσαι να διαχειριστείς τη μιζέρια και τη δυστυχία των άλλων. Δεν ξέρω για ποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι χαίρονται. Εμένα αν μου έλεγαν να πάω να λύσω τα προβλήματα των νοσοκομείων ή των αγροτών, θα προτιμούσα να μείνω σπίτι μου. Αυτοί δέχονται και συγχαρητήρια. Ειλικρινά δεν ξέρω τον λόγο. Δες, ας πούμε, την Άννα Νταλάρα. Καλείται να ασχοληθεί με τα προβλήματα των μεταναστών. Μέσα μου λέω ότι θα το κάνει όπως ο βιοχημικός που ασχολείται με τα μικρόβια: Δουλειά του είναι να ανακαλύψει πώς λειτουργούν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα τα εισπνεύσει κιόλας. Κι όμως, όσο κι αν γελάτε, κάτι τύποι σαν την Άννα Νταλάρα είναι η ελπίδα μιας χρηστής διακυβέρνησης. Να το δουν κάπως σαν χόμπι, να μην απλώσουν το χέρι στα κονδύλια, επειδή πια είναι χορτάτοι και έχουν άποψη για τον πλούτο. Μπορεί κατά βάθος να με ενοχλεί, αλλά αν μη τι άλλο πρόκειται για μια ποιοτική αναβάθμιση. Από τη γυναίκα του Βοσκόπουλου πας στη γυναίκα του Νταλάρα. Και αυτό είναι κάτι που έχει τη σφραγίδα του Γιώργου. Τα υπόλοιπα δεν έχουν νόημα και λόγο να μας απασχολήσουν. Εδώ δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο γίνεται ανασχηματισμός όταν κυβερνάει η «τρόικα» – περιττά έξοδα δεν είναι;
Εκτός κι αν χρειάζεται αναλώσιμους, στόχους λούνα παρκ που θα πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον. Μπροστά μας είναι ένας χειμώνας με πολύ κρύο. Αλλά τα χειρότερα είναι αμέσως μετά, την άνοιξη…
•••
Όσο δύσκολος κι αν είναι ο χειμώνας, το πάρτι θα γίνει την άνοιξη, όταν η επόμενη δόση του δανείου βάλει την «τρόικα» στην πολυθρόνα και την Ελλάδα στα τέσσερα, έτοιμη να γλείψει πατούσες. Μπορεί ως εικόνα να σας φτιάχνει, ειδικά εσάς τους ένστολους ή ρασοφόρους, αλλά αν την προβάλεις σε ολόκληρη χώρα δεν είναι καλή. Θα σας δώσω ρεπορτάζ από το ρεαλιστικό σενάριο που εξετάζουν στην κυβέρνηση για τους μήνες που έρχονται. Η λογική λέει, λοιπόν, ότι οι απαιτήσεις για την επόμενη δόση του δανείου θα θεωρηθούν ως και υπερβολικές από την κυβέρνηση, πλην όμως και αρκετά πειστικές. Θα κλείσουν, ας πούμε, δύο νοσοκομεία – αυτό θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο. Μόνο που αυτή δεν είναι η ουσία, είναι ένα καλό παράδειγμα. Η ουσία είναι πως όλο και περισσότεροι ασπάζονται την άποψη των αγορών που λέει ότι η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει και θα αναγκαστεί να πάει σε αναδιάρθρωση του χρέους, με παράλληλη υπαγωγή σε ένα ειδικό καθεστώς που επεξεργάζεται κυρίως η Γερμανία. Μου λένε ότι αυτό το καθεστώς δεν θα προβλέπει αποχώρηση από το ευρώ. Θα προβλέπει, όμως, τόσο αυστηρό πλαίσιο μέτρων, που ουσιαστικά δεν θα μπορεί να το υλοποιήσει καμία κυβέρνηση. Οι συνομιλητές μου εκτιμούν ότι τότε, την άνοιξη δηλαδή, θα προβάλλει πιο πιεστικό το αίτημα για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Θα είναι ο Παπαδήμος σε ειδικό ρόλο; Μήπως ο Παπακωνσταντίνου που λειτουργεί ως εκπρόσωπος Τύπου της «τρόικας»; Δεν ξέρω, μπορεί να είναι η Άννα Νταλάρα. Το μόνο βέβαιο ότι εμείς θα είμαστε από κάτω. Στα τέσσερα. Ίσως και με την πλάτη στον τοίχο. Με δεμένα μάτια.
•••
Συγγνώμη, μπορεί κάποιος να πει στον Πάνο Παναγιωτόπουλο ότι είναι, τουλάχιστον, κωμικός ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται στα δελτία ειδήσεων για να σχολιάσει ως εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης; Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά προτιμά να μοιράζει βίντεο με τη δήλωσή του. Αυτό έχει αποτέλεσμα να σου θυμίζει διαφημίσεις telemarketing με εκείνο το σύστημα που βοηθάει τον ηλικιωμένο να ανεβαίνει στις σκάλες – φαντάζομαι θα έχουν αρκετοί από τους αναγνώστες μας. Το πρόβλημα είναι ότι έχει πάντα το ίδιο ύφος ενός ανθρώπου που προσπαθεί να δείξει ότι μετά βίας συγκρατεί τα νεύρα του καταγγέλλοντας την «κυβέρνηση του Μνημονίου». Φοβούμαι ότι λίαν συντόμως θα τον προσπερνούν στο ζάπινγκ, θα νομίζουν ότι διαφημίζει προϊόντα για την ακράτεια ή τον μαγικό μαρκαδόρο που αφαιρεί τις γρατζουνιές από την επιφάνεια του αυτοκινήτου…