Ο Συνήγορος Παιδικού Σταθμού… δήμαρχος της Αθήνας
Όπως μπορεί να καταλάβει καθένας που ζει στην Ελλάδα, ο θεσμός του Συνηγόρου του Πολίτη, τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητές του, γι’ αυτόν τον τόπο δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, δεν αποτελούν μέσο ανακοπής της διαφθοράς, όπως δείχνουν διεθνείς μετρήσεις και τα επί μήνες εκκωφαντικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων – αντίθετα, συνιστούν μια καλοστημένη θεατρική παράσταση. Που δεν έχει καμία σχέση με τη λειτουργία του θεσμού στην αλλοδαπή. Εκεί, ο πρώτος άρρηκτα συνδεδεμένος με τον θεσμό όρος είναι ένας: η αποτελεσματικότητα. Εδώ, έξω από τη μεταφορική και ουσιαστική σημασία του, «κάπου να κάνουμε οι ταλαίπωροι πολίτες τα παράπονά μας γιατί το κράτος δεν λειτουργεί όπως πρέπει», ο Συνήγορος φτιάχτηκε για να ρίχνει στάχτη στα μάτια…
Η δομή του γραφείου του Συνηγόρου (τμήματα ανά πιασάρικους κύκλους ενδιαφερόντων παραπόνων) λειτουργεί σαν καλολαδωμένη μηχανή. Αλλά γιατί; Για να παίρνει παράπονα, να τα εξετάζει με τους υπαλλήλους του, να τα ψάχνει, και μετά να κάνει συστάσεις που συνήθως καταλήγουν σε καλάθια αχρήστων. Δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν. Άντε, μερικούς – μερική διοίκηση. Πόσο κοστίζει αυτό το «ψυχολογικό» παιχνίδι για να νιώσει λίγο καλύτερα ο πολίτης; Αφήστε το καλύτερα. Δηλαδή, έξω από τις φανφάρες, πρόκειται για έναν παιδικό σταθμό που δεν έχει λόγο να μη λειτουργεί καλά γι’ αυτό που κάνει. Δεν έχει συνεπώς ανάγκη από κάποιον ιδιαίτερα ικανό (Διαμαντούρος), αρκεί και κάποιος μετριότερος (Καμίνης), για να διευθύνει τέσσερα τμήματα με μορφωμένους (μεταπτυχιακά) υπαλλήλους και κάθε χρόνο να παραδίδει με τυμπανοκρουσίες μια έκθεση αναφορών, παραπόνων, συστάσεων κ.λπ.
Τώρα, στα ιλαρά ή μελαγχολικά. Τον κ. Καμίνη τον γνωρίζω από το Πανεπιστήμιο. Ένας μέτριος πανεπιστημιακός (χαμηλή βαθμίδα για τα χρόνια και την πολυπραγμοσύνη του, μόνο δύο πολυκαιρισμένα βιβλία), αλλά χαμηλόφωνος, καλός στην παρέα, μετρημένος. Παράλληλα όμως ιδιαίτερα υπολογιστής –κάθε του κίνηση ή ενέργεια προς απόλυτο όφελός του– και επαγγελματίας δημοσιοσχετίστας. Μέσα στις παρέες του η Λένα Διβάνη (ξενοδοχεία + πανεπιστημιακός) και η Εριφύλη Μαρωνίτη (κόρη του καθηγητή). Όποιος διάβασε το επιμελημένο του «Βήματος της Κυριακής» (29/8/10) άρθρο «Ένας αριστερός Ελληνοαμερικανός για τον Δήμο Αθηναίων» δεν μπορεί να μη γελάσει… «Αν δεχθεί να είναι υποψήφιος…» – τραβάτε με κι ας κλαίω, δείχνει το βάθος / ύψος των δημοσίων σχέσεων… «Ταλαιπωρημένος», ο μπαμπάς του δούλευε στον «μικροεφοπλιστή» Λιβανό, σε φτωχόσπιτα, στη Νέα Υόρκη, στο Τόκιο, σε χαμοκέλες σ’ όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης (βλ. «Νέα», σελ. 16, της 28/8/2010 – που σημαίνει ότι τον «πάει» το Συγκρότημα…).
Από πότε λοιπόν γίνεται κανείς αριστερός επειδή στα νιάτα του έγραφε στον «Θούριο»; Όλοι εκεί ήμαστε τότε, και σήμερα μας «ταΐζει» το ΠΑΣΟΚ! Ή αρκεί η πρόταση Κουβέλη (που ξύπνησε ένα πρωί, αφού είδε τον Καμίνη στον ύπνο του και τον πρότεινε) για να ‘ναι κανείς αριστερός; Έχει ταλαιπωρηθεί το ελληνοαμερικανάκι Καμίνης ποτέ, για να ‘ναι αριστερός; Η απίστευτη φαρσοκωμωδία: Δεν είναι τόσο αριστερός γιατί είναι περισσότερο ΠΑΣΟΚ – αλλά ΠΑΣΟΚ πώς έγινε; Απ’ τους αγώνες του, ή επειδή τον συμπαθεί ο Γ. Παπανδρέου – κάθε δικαίωμα προτίμησης ελεύθερο, εδώ δέχτηκε και τη Ζήμενς – Σιούτη ως προσωπάρχη στο γραφείο του… Η δήλωση όμως του Καμίνη, δεν παραιτούμαι για να εκβιάσω να μου δοθεί η θέση, συνιστά ολίσθημα, δείχνει λιγοστό πολιτικό βάθος και ωριμότητα. Και για να σοβαρευτούμε: Αν ο Καμίνης δεν ήταν επικεφαλής του Συνήγορου, δεν θα λειτουργούσε ο τελευταίος; Δεν θα ‘παιρνε αναφορές, δεν θα τις εξέταζε, δεν θα απαντούσε κ.λπ.; Είδατε όλα αυτά τα χρόνια που μας συνηγορούσε ο Καμίνης καμιά αλλαγή στον τρόπο συμπεριφοράς της διοίκησης, είδατε μείωση της διαφθοράς; Όλα στο ζενίθ, όχι πως φταίει ο Καμίνης – αλλά τον είδατε να κάνει καμιά επανάσταση, να σηκώνει το ανάστημά του στη Νέα Δημοκρατία;
Πρόκειται λοιπόν σήμερα για μια φαρσοκωμωδία, όπου ο συμπαθέστατος Καμίνης προσπαθεί να μετατρέψει / ανταλλάξει τις ίσες αποστάσεις, τις ισορροπίες που τήρησε, αυτό το θεσμικό τίποτα (όπως λειτουργεί στη χώρα μας) με κάτι πλέον προσοδοφόρο. Σ’ ένα σκηνικό όπου κάποια Αριστερά και κάποιο ΠΑΣΟΚ συναινούν (αλλά πολύ, μα πάρα πολύ κάποια) να δοθεί ο θώκος του δημάρχου σε κάποιον ελεγχόμενο, χωρίς ιδιαίτερες περγαμηνές στον τομέα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δήμαρχος όμως μιας πόλης δεν σημαίνει γιορτές και παράτες. Σημαίνει αποτελεσματικότητα – λέξη άγνωστη στον συνήγορο του πολίτη. Και εν πάση περιπτώσει, δεν μπορεί, πρόεδρε, το παιδί να κάθεται στην καρέκλα του Αντώνη Τρίτση.
Ένας συνάδελφος του Γ. Καμίνη από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας…