ΟΙ «ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟΙ»!

Είμαι ακόμα ανάμεσα σε όλους αυτούς τους γαλαζοαίματους τεμπελχανάδες που άφησαν το καλοκαιρινό τους μαχμουρλήκι και τις χαλαρές τους άπλες και ξάπλες, άσχετα αν έτσι τη βγάζουν μονίμως στη ρεμπεσκέδικη απραξία τους και όλες τις άλλες εποχές του χρόνου και κατέβηκαν στο Ελλαδιστάν για να συνεορτάσουν τους παραμυθένιους γάμους του Νικόλαου και της Τατιανας, μια και ήρθε η ώρα να φτιάξουν και τα παιδιά το «σπιτάκι» τους, σύμφωνα με τις οδηγίες και τις συμβουλές του πατρός Κοκού που τις άκουσα και βούρκωσα, στο σταυρό που σας κάνω.
Τώρα γιατί «παραμυθένιος» αυτός ο γάμος όπως τον είπανε και τον ξαναείπανε τα περισσότερα χαζοκάναλα και μάλιστα και «χολιγουντιανός», ούτε που το κατάλαβα. Αλλά δεν αποκλείεται όλος αυτός ο συρφετός και όλο αυτό το «παραμύθιασμα» κάποιο άλλο πονηρό σενάριο να κρύβει και κοίτα τώρα τι λέει το άρρωστο μυαλό μου, αλλά ας μη βιαζόμαστε, δεν είναι του παρόντος, πού θα πάει; Θα δείξει.
Να είναι καλά οι άνθρωποι. Σας υποχρέωσε η προθυμία τους, ιδιαίτερα μερικών ξαναμωραμένων βασιλικών οίκων, που αν ρωτήσεις ούτε ο ταχυδρομικός διανομέας τους πια δεν τους θυμάται, που έβγαλαν από τα μπαούλα τους κονκάρδες και παράσημα κρεμασμένα με κόκκινες κορδέλες για να τα σεργιανίσουν στα καλντερίμια του νησιού. Και όλες αυτές οι πριγκίπισσες οι Μαντλένες και οι Βικτώριες και οι Λετίθιες και οι Μαργαρίτες, μέχρι και η δικιά μας η Σοφία της Ισπανίας, διότι και θεία ντε, καλά αυτή όπου γάμος και χαρά και η Σοφία πρώτη, τις είδαμε να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, σαν «κορίτσια της διπλανής πόρτας» και λίγο ακόμα και θα μας χαιρετούσαν με τα μικρά μας, «γεια σου, Μήτσο» και «γεια σου, Λιάκο» και «γεια σου Θανάση» και μη μου πεις ότι ήταν μικρή υπόθεση. Μας ανεβάσανε ψυχολογικά μέσα στο γενικό χαμό που περνάμε μήνες τώρα, μέχρι που ξεχάσαμε ότι και το επίδομα της σύνταξης για τις διακοπές κουτσουρεμένο το πήραμε κι αυτό. (Αλήθεια, εσείς πήρατε το παντεσπάνι σας;)
Και μόνο η Μιμή Ντενίση έλειπε, να κοτσάρει κι αυτή τη μεγάλη της Μπουμπουλίνας στολή, φυλαγμένη στη ναφθαλίνη, που την έχει από τον καιρό που την έπαιζε στο «Ακροπόλ», να πιάσει και το καριοφίλι και να ρίξει πέντ’ έξι μπαλοθιές για να μη λείπει τίποτα από το σόου του παραμυθένιου γάμου.
Τι ζωντάνεμα άλλων ευτυχισμένων και παραμυθένιων καιρών ήταν αυτοί! Και τι ξαναζέσταμα ανακτορικών εδεσμάτων που τα είχαμε λησμονήσει παρατημένα στη λιτή δημοκρατική μας κατσαρόλα! Τους έβλεπα να έρχονται στην εκκλησία που θα γινόταν ο γάμος, ένας ένας ή και ζευγάρια ή και οικογενειακά, και δεν ξέρω γιατί μου θύμισαν τον «Χορό των βρικολάκων», εκείνη την ταινία του Πολάνσκι αν δεν κάνω λάθος. Και μόνο τον Μητσοτάκη, τον αρχι-Δρακουμέλ, δεν είδα να εμφανίζεται σαν» φίλος της οικογένειας και μου φάνηκε ανεξήγητο γιατί. Αν θυμόσαστε τότε με το φευγάτισμα και το φόρτωμα των κοντέινερ με την «οικοσκευή» του τέως, πρώτος και παρών ήταν μήπως και χαθεί καμιά κλανιόλα του Όθωνα και της Αμαλίας από τα πολύτιμα των οικιακών του.
Και πόσα μπράβο και ευχαριστήρια να πω στον κουνελο-Κοκό μας, τον τέως, που τη σκέφτηκε και την οργάνωσε όλη αυτή τη γαλάζια μάζωξη και που έχει ακόμα κι άλλα βλαστάρια και εγγόνια να παντρέψει, για να μας θυμίσει παλιούς και ονειρεμένους καιρούς, άσχετο με το αν κάτι πονηρό μπορεί να κρύβει αυτή η ιστορία και να το πάλι το άρρωστο μυαλό μου τι μας βγάζει μπροστά, αλλά είπαμε, πού θα πάει; Θα δείξει.
Και για να σοβαρευτούμε και λιγάκι, επειδή και η πλάκα έχει τα όριά της και που στην περίπτωση των «παραμυθένιων» μάλλον τα έχει ξεπεράσει. Και το λέω επειδή όλη αυτή η φαρσοκωμωδία που μόνο σαν αρχισαχλαμάρα, εξοργιστική όμως, μπορεί κανένας να τη χαρακτηρίσει.
Και πότε;
Την ώρα που η μισή Ελλάδα, που μπορεί να είναι και περισσότερη, έχει βάλει λουκέτα χρεοκοπίας στα μαγαζιά της και η αγορά θυμίζει κρανίου τόπο. Την ώρα που τα δύο στα τρία νοικοκυριά μετράνε και τις μπουκιές τους για να περισσέψει και μια μπουκιά και για την επομένη. Την ώρα που οι νέοι άνθρωποι περιφέρονται άνεργοι στους δρόμους με το βλέμμα της απελπισίας στα μάτια, ενώ οι περισσότεροι ετοιμάζουν τα χαρτιά τους για μετανάστευση στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Την ώρα που οι συνταξιούχοι έχουν βγει στους δρόμους διεκδικώντας αυτό το ελάχιστο δικαίωμα συντήρησης που το έχουν πληρώσει με τον κόπο της δουλειάς τους. Την ώρα που η εγκληματικότητα αυξάνεται και που στο μεγαλύτερο βαθμό αποτελεί συνέπεια ενός χρεοκοπημένου και ανίκανου κράτους να προσφέρει έστω και τη στοιχειώδη ασφάλεια στους πολίτες του, αλλά που στις Σπέτσες φρόντισε να στείλει την πιο «δρακόντεια» δύναμή της. Την ώρα που ο τόπος περνάει τις πιο δύσκολες ώρες του και το μέλλον πλησιάζει με τον χαρακτηρισμό της Κόλασης, έρχεται ο πρώην και πάντα «Κοκός» με τους «παραμυθένιους» του για να μας επιβεβαιώσει την ανυπαρξία έστω και στοιχειώδους φαιάς ουσίας στο βασιλικό του εγκέφαλο.
Τόσο «ακατοίκητο» το ρετιρέ του; Τόσο!
Εκτός αν υπάρχει το πονηρό που είπαμε, αλλά πού θα πάει; Θα δείξει…

ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΝΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ
Την Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου ο Δήμος Κορυδαλλού οργανώνει μια τιμητική εκδήλωση για το δημοφιλέστερο εκφραστή της ελληνικής μας καθημερινότητας, τον Θανάση Βέγγο, για τον οποίο θα μιλήσουν και θα θυμίσουν το πλούσιο έργο του για την ασταμάτητη «εθνική μας τρεχάλα», οι περισσότεροι από όσους συνεργάστηκαν μαζί του σ’ αυτό το μακρύ και πολύκοπο δρομολόγιο. Μεταξύ των ομιλητών θα είμαι και εγώ, έχοντας δίπλα του «τραβήξει πολύ κουπί» σ’ αυτή τη γαλέρα της οδυνηρής μας πραγματικότητας.
Μόνο που τώρα που το ξανασκέφτηκα, αποφάσισα να μην ξαναπώ μοιραία τα ίδια που έχω πει και έχω ξαναγράψει τόσες φορές, κινδυνεύοντας να γίνω κουραστικός. Έτσι, αποφάσισα να μιλήσω, στον όσο χρόνο μου αναλογεί στην εκδήλωση, για ένα άλλο πρόσωπο που δικαιούται αναφοράς στο μακρύ οδοιπορικό του Θανάση και που αυτό το πρόσωπο δεν είναι άλλο από τη γυναίκα του, την κυρία Μίνα Βέγγου, συνοδοιπόρο και στήριγμά του σε όλες τις καλές, όσο και τις δύσκολες στιγμές.
Και για ό,τι αφορά τις «καλές», είναι εύκολο και ευχάριστο να μοιράζεσαι την επιτυχία και την αναγνώριση του συντρόφου σου, όσο δύσκολο και πολύ σημαντικότερο είναι να σφίγγεις το χέρι του άντρα σου και την ώρα που οι κλητήρες έρχονται να σου πάρουν το σπίτι για τα χρέη που δημιούργησαν οι ταινίες σου και να του λες «θα περάσει κι αυτό, εσύ να ‘σαι καλά».
Για αυτόν τον ωραίο άνθρωπο, πάντα δίπλα στον Θανάση, στήριγμα ψυχής και η εκδήλωση του Δήμου Κορυδαλλού την Πέμπτη που μας έρχεται.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

***

…ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ;

Κύριε υπουργέ μου, αξιαγάπητε και πολυπουργεύοντα, μπήκαμε στο φθινόπωρο και το όμορφο καλοκαίρι, αυτό τέλος πάντων το όσο «όμορφο» μας άφησαν να το περάσουμε οι «τροϊκανοί» μας κηδεμόνες, έφτασε στο τέρμα του θερινού μας χαλαρώματος. Καιρός να σοβαρευτούμε λιγάκι, αν και εσείς συμφωνείτε.
Αντιγράφω λοιπόν, από αξιόπιστη εφημερίδα, τη δήλωση σας, όπως την κάνατε στο Κανάλι 1 του Πειραιά, σχετικά με την εκλογή του νέου προέδρου της ΕΡΤ αλλά και των λοιπών προβλημάτων που την απασχολούν και που τη λύση τους αναμένουν από το χέρι σας.
Είπατε λοιπόν ότι «σκοπός της κυβέρνησης είναι η ΕΡΤ να μην είναι κυβερνητικό κανάλι» και ότι «το έχετε αποδείξει αυτό πέρα από οτιδήποτε άλλο» και ότι «δεν στοχεύετε να κάνετε την ΕΡΤ κανάλι κυβερνητικό».
Ομολογώ ότι αυτό το «μη κυβερνητικό κανάλι» δεν το κατάλαβα όσο και αν εθαύμασα την πρωτοτυπία του και που σε περίπτωση που θα το πραγματοποιήσετε, θα έχετε ξεπεράσει και την αξιοπιστία του BBC, για να μην πω έστω και της RAI που χρόνια παλεύει να πείσει τους καλούς μας γείτονες ότι είναι «υπεράνω κρατικών θέσεων» και Μπερλουσκονικών συμφερόντων. Και ας πούμε ότι θα προχωρήσετε σ’ αυτήν την παγκόσμια καινοτομία που, ενώ θα είναι κρατικοδίαιτη, θα μπορεί να διατηρεί και την ανεξαρτησία της, χωρίς να ανέχεται μύγα στο σπαθί της, έτσι ώστε να μπορεί σε πλήρη ισοτιμία ο καθένας να διατυπώνει την άποψή του ελεύθερα, μέχρι και σε σημείο απόλυτα αντιπολιτευτικό.
Απορία μου πρώτη λοιπόν: Αυτόν τον τηλεοπτικό ηγέτη ΠΟΙΟΣ θα τον επιλέγει κάθε φορά; Έτσι ώστε και ανεξάρτητος να είναι και αποδεσμευμένος από κάθε κυβερνητική και κομματική εξάρτηση και αλώβητος από προσωπικά συμφέροντα; Αυτόν, τέλος πάντων, τον ΑΝΘΡΩΠΟ ποιος θα τον ανακαλύπτει και θα του δίνει το τηλεοπτικό πηδάλιο με το απόλυτο δικαίωμα των αποφάσεων, χωρίς να πρέπει να δίνει λογαριασμό για τις αποφάσεις του και τις επιλογές του, διότι αυτό θα πει «μη κυβερνητικό κανάλι».
Ας πούμε λοιπόν, για να σας βοηθήσω με τις μικρές μου δυνάμεις, ότι θα γίνεται κάθε φορά μια διακομματική επιτροπή, με πολιτικούς και πολιτιστικούς εκπροσώπους, που με απόλυτη συμφωνία θα τον διαλέγουν. Και επ’ αυτού αν συμβεί έστω και μια φορά, περίπου σαν το θαύμα εν Κανά, αυτή η διακομματική επιτροπή να συμφωνήσει, εμένα να μου τρυπήσετε τη μύτη, αξιαγάπητε κύριε υπουργέ μου, να μου περάσετε χαλκά και να αναλάβει κάποιος γύφτος να με περιφέρει ως Μάρκο στους δρόμους!
Και πάμε και στα άλλα που είπατε στο Κανάλι 1 του Πειραιά, αντιγράφοντας πάντα κατά γράμμα: «Ήταν τεράστιο λάθος στρατηγικής να προσπαθήσει η ΕΡΤ να κάνει το εμπορικό κανάλι για να ανταγωνιστεί τους ιδιωτικούς σταθμούς».
Δηλαδή, επειδή τώρα περάσαμε στο κεφάλαιο της κριτικής, ποιο ήταν αυτό το «τεράστιο λάθος»; Το ότι προσπάθησε να ανεβάσει τις ακροαματικότητες βάζοντας στο πρόγραμμα και μερικά ψυχαγωγικά πρόγραμμα ή εν πάση περιπτώσει αυτά που τραβάνε το ενδιαφέρον του «κοσμάκη»; Και χρησιμοποιώ τον ορισμό του «κοσμάκη» επειδή διακρίνω την προτίμησή σας για θεατές που να ανήκουν στις υψηλότερες βαθμίδες της διανόησης, όχι ότι είναι κακό, αλλά να μην ξεχνάμε ότι και οι «κοσμάκηδες» είναι και αυτοί πελάτες που κάθε μήνα καταθέτουν τα ευρουλάκια τους στη ΔΕΗ για να πληρώνονται μέχρι και τα πλουσιοπάροχα «μπόνους» των εργαζομένων.
Να μην έχει λοιπόν και ο «κοσμάκης» τις προτιμήσεις του; Όπως και το BBC δεν παραλείπει μέσα στον σοβαρό του προγραμματισμό να περιλαμβάνει και τη Γιουροβίζιον, όπως παλαιότερα φιλοξενούσε και τις μπαλαφάρες του Μπένι Χιλ, αν τις έχετε ακουστά. Και δεν νομίζω ότι αυτό αποτελεί κακή «ανταγωνιστικότητα» με τα άλλα εμπορικά κανάλια, από τη στιγμή που η πανοραμική ματιά επί των πάντων αποτελεί θεμελιακό κανόνα για το τηλεοπτικό θέαμα, την ενημέρωση, την ψυχαγωγία και την απαραίτητη κουλτούρα.
Διαφορετικά ένα κανάλι χωρίς το «αλατοπίπερό» του θα έμοιαζε σαν τη γυναίκα που σου ζητάει να ξαπλώσεις μαζί της, χωρίς να έχει φροντίσει και τα απαραίτητα προκλητικά στοιχεία που θα σου ανάψουν τα ενδιαφέροντα. Ένα κάποιο αρωματάκι για να φύγει από επάνω της η «κουζινίλα» και που εδώ που τα λέμε η «κουζινίλα» αποτελούσε και παραμένει ένα από τα τρωτά της κρατικής.
Και πάμε και στο άλλο, πάντα αντιγράφοντας τα δικά σας λεχθέντα, όταν καταλογίσατε «ευθύνες στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και στη διοίκηση που όρισε στην ΕΡΤ για τη δυσμενή θέση στην οποία περιήλθε η κρατική ραδιοτηλεόραση το προηγούμενο διάστημα».
Εδώ ειδικά, κύριε υπουργέ μου, για τις αυστηρές εκτιμήσεις σας και τις απαξιωτικές αποφάσεις σας, όπως άλλωστε κάνατε και με την κατάργηση του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι μόνο η νεότερη ηλικία σας και πιθανόν και η απουσία σας στο εξωτερικό, δεν σας επιτρέψανε να θυμάστε ότι στα 36 χρόνια της μεταπολίτευσης, η ΕΡΤ λειτούργησε με τις επιλογές και των δύο ηγετικών κομμάτων και μάλιστα σε αναλογία σημαντικά μεγαλύτερη του ΠΑΣΟΚ. Και πάνω σ’ αυτό, χωρίς καμιά διάθεση απαλλαγής ευθυνών για τη ΝΔ, ότι τα ίδια σημεία και τέρατα είχαν διαπράξει οι διορισμένες και από το ΠΑΣΟΚ τηλεοπτικές ηγεσίες. Μήπως θέλετε να τις θυμηθούμε, αλλά γιατί τώρα να ξύνουμε παλιές πληγές;
Δεν έχετε όμως παρά να ρωτήσετε όσους θυμούνται -και δεν είμαστε λίγοι- για να επιβεβαιωθεί του λόγου το αληθές. Όχι ότι δεν έχουν περάσει άξιοι άνθρωποι και των δύο παρατάξεων, εξυπηρετώντας βέβαια και πάντα το κομματικό συμφέρον, αλλά όχι και να λησμονούμε και τους κατά καιρούς υπευθύνους.
Το κακό για την ώρα είναι το ότι κλείνουμε σε λίγο 10 μήνες και ακόμα δεν μας έχετε πληροφορήσει για το τι κρύβει αυτή η περίφημη κυβερνητική ατζέντα, που κι αυτή την αναφέρατε. Εκτός αν πρέπει να εφοδιαστούμε εγκαίρως με μικρά καλάθια για να μη μας περιμένουν νέες απογοητεύσεις. Καλό φθινόπωρο, κύριε υπουργέ μου, και άραγε μας διαβάζετε καμιά φορά ή άδικα χαλάμε την ώρα μας; Και πάντα με την παρηγορά ότι τα γραπτά μένουν. Υγιαίνετε.
Γιώργος Λαζαρίδης