Φωνάξτε τον παπά για ευχέλαιο…

Αυτή η μετακίνηση ανακόπηκε κάποιες φορές λόγω τοπικών ιδιομορφιών ή λαθών των συντηρητικών κυβερνήσεων. Αλλά ως γενική τάση έγινε κυρίαρχη και είναι πλέον καθολική.
– Οι σοσιαλιστές το αντιλήφθηκαν πρώτοι και κινήθηκαν δεξιότερα για να κρατήσουν τις δυνάμεις τους, πράγμα που κατάφεραν για κάποια χρόνια. Ήταν η εποχή που μεσουρανούσε ο «Τρίτος δρόμος»: ο Κλίντον στις ΗΠΑ, ο Μπλερ στη Βρετανία, ο Σρέντερ στη Γερμανία (και ο Σημίτης στην Ελλάδα, για να μην ξεχνιόμαστε)…
– Οι κεντροδεξιοί το κατάλαβαν με καθυστέρηση. Γιατί αυτοί έπρεπε να ορίσουν την ταυτότητά τους με νέους όρους. Ο παραδοσιακός «αντικομμουνισμός» δεν είχε νόημα πια. Ούτε οι νεοφιλελεύθερες θέσεις, τις οποίες είχαν προλάβει να υφαρπάξουν οι «μεταλλαγμένοι» σοσιαλιστές.
Εδώ έπρεπε να κινηθούν σε τρεις άξονες:
– Την ανταγωνιστικότητα της εθνικής οικονομίας, έναντι της ατζέντας των σοσιαλιστών που προωθούσε την «παγκοσμιοποίηση» και την κυριαρχία του τραπεζικού συστήματος διεθνώς.
– Την προάσπιση της κοινωνικής συνοχής, έναντι των «μεταλλαγμένων» σοσιαλιστών που επέβαλαν τη διάλυση των κοινωνιών υπό το βάρος των μεταναστευτικών ρευμάτων και με το πρόσχημα της λεγόμενης «πολυπολιτισμικότητας»…
– Τον επαναπροσδιορισμό του «εθνικού συμφέροντος» των χωρών τους, σ’ έναν κόσμο όπου οι παλαιές αντιπαλότητες είχαν εκλείψει, όπου δεν υπήρχε πια ορατός «εχθρός» (μετά την «κατάρρευση των τειχών», το 1989), αλλά υπήρχε όλο και εντονότερη αίσθηση ανασφάλειας (μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους, τον Σεπτέμβριο του 2001).
Όταν ο κλυδωνιζόμενος από την οικονομική κρίση και τα σκάνδαλα Σαρκοζί αποφάσισε προχθές να διώξει τους Ρομά από τη Γαλλία, όλα τα άλλα κόμματα στράφηκαν εναντίον του, ο Τύπος τον κατακεραύνωσε, οι διεθνείς οργανισμοί τον αποδοκίμασαν, αλλά δύο στους τρεις Γάλλους τον υποστήριξαν ανοιχτά! Κάτι τέτοιο πριν από λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητο οπουδήποτε στην Ευρώπη.
Αντίστοιχα συμβαίνουν στη Βρετανία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στην Ελβετία και στη Δανία.
Οι κοινωνίες κινούνται δεξιότερα. Με μια διαφορά ωστόσο. Ότι αυτό το «δεξιότερα» έχει ελάχιστη σχέση με την παλαιά «αντικομμουνιστική» Δεξιά.
Το σωστότερο είναι ότι οι κοινωνίες απομακρύνονται από την Αριστερά:
– Απομακρύνονται από την «παραδοσιακή Αριστερά» που κατέρρευσε στο ανατολικό μπλοκ.
– Απομακρύνονται από την παραδοσιακή Σοσιαλδημοκρατία που οδήγησε σε κρίση κρατισμού παντού όπου κυριάρχησε.
– Αλλά απομακρύνονται και από τη «μεταλλαγμένη Αριστερά» της προηγούμενης δεκαετίας, που με πρόσχημα τον «εκσυγχρονισμό», την «παγκοσμιοποίηση» και την «πολυπολιτισμικότητα», υπονόμευσε τις εθνικές οικονομίες και την παραγωγική τους βάση, έφερε την εφήμερη κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, εξέθρεψε ξέφρενη κερδοσκοπία, δημιούργησε πολλαπλές «φούσκες» και υπέσκαψε τη συνοχή των κοινωνιών, για να καταρρεύσει κι αυτή σχεδόν παντού, μέσα στον ορυμαγδό της παγκόσμιας κρίσης που η ίδια εξέθρεψε.
Τίποτε απ’ αυτά δεν κατάλαβαν οι δικοί μας φωστήρες του «μεσαίου χώρου».
Οι κοινωνίες απομακρύνονται από την Αριστερά σε όλο τον κόσμο κι εκείνοι παπαγαλίζουν το γνωστό στερεότυπο: ότι η εξουσία κερδίζεται στον χώρο του Κέντρου!
Ξεχνάνε, όμως, ότι αυτό ισχύει σε εποχές «στατικές», σε περιόδους στασιμότητας, όταν οι κοινωνίες είναι μοιρασμένες και οι εκλογικές μάχες κρίνονται από τις μετακινήσεις οριακών ψηφοφόρων στον χώρο του Κέντρου. Πράγματι…
Μόνο που η τωρινή εποχή δεν είναι στατική. Είναι σεισμική…
Δεν υπάρχει στασιμότητα και «μοιρασμένες» κοινωνίες, υπάρχουν τεράστιες ανακατατάξεις και ιλιγγιώδεις μετακινήσεις συσχετισμών.
Σε τέτοιες εποχές, αν μένεις καθηλωμένος στο «κέντρο», αν δεν παρακολουθείς τη μετακίνηση της κοινωνίας, γίνεσαι περιθωριακός. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τους… «μεσοχωρίτες» μας.
Και δεν ξέρουν καν τι θα πει «Κέντρο»…
– Το Κέντρο του Βενιζέλου και του Παπαναστασίου ήταν φιλελεύθερο και πατριωτικό ταυτόχρονα.
– Το ίδιο και το Κέντρο του Γεωργίου Παπανδρέου, που κατήγγελλε τις «εθνοπροδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου».
– Το ίδιο και το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’70 και του ’80.
Με τις απόψεις του… «Τσουμπέ», που υποστηρίζουν οι «μεσοχωρίτες» μας, απομακρύνονται από το ιστορικό Κέντρο.
Για να μη μιλήσουμε για τη σημερινή κοινωνία. Που ζητάει περισσότερη πολιτική, όχι λιγότερη. Που ζητάει σαφέστερο και αιχμηρότερο πολιτικό λόγο. Όχι «στρογγυλεμένα λόγια». Που ζητάει πιο εθνοκεντρική πολιτική, όχι περισσότερη «παγκοσμιοποίηση»…
Ανάμεσα στους άλλους «φωστήρες» κυκλοφορεί κι ένας ανεκδιήγητος που εισηγήθηκε κάποτε την επιλογή Τζαννετάκου στη Νέα Δημοκρατία! Και μετά το μοναδικό εκείνο φιάσκο, έχει το θράσος σήμερα να κάνει και «μαθήματα»…
Ήταν ο ίδιος που λίγο αργότερα υποστήριξε φανατικά το Σχέδιο Ανάν! Το οποίο απέρριψε πανηγυρικά η συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού Ελληνισμού, όπως και η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης.
Σήμερα ο ίδιος αυτός άνθρωπος δίνει συμβουλές πώς θα… κερδίσει η Νέα Δημοκρατία «τον χώρο του Κέντρου»!
Λέγεται ότι με το που ακούνε μόνο το όνομά του στη Νέα Δημοκρατία παθαίνουν… εμφράγματα, εγκεφαλικά, κρεμάνε σκόρδα στα παράθυρα και φωνάζουν τον παπά να κάνει ευχέλαιο, να ξορκίσει το κακό…
Αλήθεια, ψέματα, θα σας γελάσω.
Ν. Ζ.