Ο Αττίλας του Αυγούστου
Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στο διάβα της ζωής που σημαδεύουν ανεξίτηλα τον καθένα μας. Η 15η Αυγούστου, γιορτή της Παναγιάς, σφράγισε και τη δική μου ζωή, αφού θυμίζει σε όλους μας τη μέρα κατάληψης της γενέτειράς μου πόλης, της Μόρφου, από τον δεύτερο «Αττίλα».
Ο φιλόσοφος Μπέρναρντ Βιλμς, καθηγητής μου στη Γερμανία, συνήθιζε να λέει: «Πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια». Η Μόρφου, όνομα που κατά το μάλλον προέρχεται από το προσωνύμιο της θεάς Αφροδίτης Μορφώ και κατά τα βυζαντινά χρόνια επεκράτησε ως Θεομόρφου, είναι η πόλη της πορτοκαλιάς και των ανθών της λεμονιάς, η πόλη του πράσινου και του άπλετου φωτός, η πόλη του Λουκή Ακρίτα και του Κώστα Μόντη. Η πόλη της ζωής, του παιχνιδιού, της χαράς, της αισιοδοξίας και της δημιουργικότητας. Αυτό το μεγαλείο που συμβόλιζε πάντα την ατέρμονα προοπτική, ήρθε ο Αττίλας του Αυγούστου, με την ίδια βαρβαρότητα που διέκρινε τον πρόδρομό του, να λεηλατήσει, να βιάσει το σώμα, να σπιλώσει και να κηλιδώσει την ψυχή της Μόρφου σαν κουρσάρος που επιχειρεί να καταστρέψει, να αρπάξει αλλά και να εξαφανίσει την ιστορία και τον πολιτισμό ενός αγιασμένου, ιερού τόπου που αποτελούσε και αποτελεί έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους πολιτισμού και ελληνικής κληρονομιάς σε ένα σημαντικό στρατηγικό πέρασμα της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Αυτό που κάνει ο σύγχρονος Αττίλας στη Μόρφου, τότε και σήμερα, είναι να επιχειρεί μια διαρκή και συστηματική καταστροφή της μνήμης και των ζωντανών πάντα εικόνων και χρωμάτων των παιδικών μας χρόνων.
Η Μόρφου απετέλεσε ένα τραγικό πλάνο της επιχείρησης «Αττίλας» που ξεκίνησε από την Κερύνεια, πέρασε στην πεδιάδα της Μόρφου, πήγε στην Αμμόχωστο και τη Μεσαορία και κατέληξε στο ακρωτήρι και μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο Αττίλας του 4ου μ.Χ. αιώνα επανελήφθη κατά τον ίδιο βάρβαρο και απάνθρωπο τρόπο στα τέλη του 20ού αιώνα στην Κύπρο της Μόρφου, της Κερύνειας και της Αμμοχώστου, εν μέσω Ευρώπης και κατακτήσεων στον πολιτισμό, στο δίκαιο και τον ουμανισμό στις ανθρώπινες σχέσεις. Επανελήφθη ο Αττίλας αδιαμαρτύρητα σχεδόν και χωρίς να υποστεί καμία τιμωρία, κανένα κόστος για τη βαρβαρότητά του, τις αρπαγές περιουσιών και αναμνήσεων αλλά και για το έγκλημα του εποικισμού. Η Ευρώπη κοιτάζει άπραγη και σχεδόν αδιάφορη. Ο ΟΗΕ είναι ανύπαρκτος και λειτουργεί μόνο επιλεκτικά στη βάση των συμφερόντων που υπαγορεύει η δύναμη και οι γεωπολιτικές συναρτήσεις της διεθνούς πολιτικής ενώ εμείς, ο Ελληνισμός εν Ελλάδι και εν Κύπρω, σχεδόν ξεχάσαμε τον Ιούλιο και δεν κάνουμε καμία αναφορά, αναφορά μνήμης, πόνου αλλά και αγωνιστικής θέλησης για δικαίωση, στον αυγουστιάτικο Αττίλα.
Εκείνο που επιθυμώ ως Μορφίτης να αναδείξω σ’ αυτό μου το σημείωμα είναι η διάσταση του ανθρώπινου πόνου για όλους εμάς που μας υποχρεώνουν καθημερινώς να μην έχουμε την πραγματική εικόνα της μνήμης και της επαφής, υλικής και πνευματικής, που έχει κανείς με τα παιδικά του χρόνια στη συνέχεια και τη διάρκεια της ζωής του, μέχρι τον θάνατο. Κι αυτό το ομολογεί ένας διεθνολόγος ο οποίος διαπιστώνει στο ίδιο του το σώμα και στην ψυχή του τον βιασμό που υφίστανται οι άνθρωποι που υποχρεούνται να ζήσουν εποχές του πρώτου Αττίλα στη σύγχρονη «πολιτισμένη» εποχή της οικουμενικής προσέγγισης του ανθρώπου, της παγκοσμιοποίησης, της ανάπτυξης του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς δικαιοσύνης, κοντολογίς της εμπέδωσης ενός πολιτισμού που δεν είχε αναπτυχθεί σε καμιά άλλη εποχή της ανθρωπότητας στο παρελθόν. Αυτό σημαίνει πως η φύση του ανθρώπου δεν άλλαξε, η δύναμη και τα συμφέροντα επικρατούν, ενώ το ρωμαϊκό απόφθεγμα homo homini lupus est είναι πάντα επίκαιρο.