Μην αμαρτάνετε… Άγιοι…
Η ταραχή (από τις διώξεις για τα εκκλησιαστικά φιλέτα της Βουλιαγμένης) ταραχή, αλλά και η παραπληροφόρηση, παραπληροφόρηση!
Δύο είναι τα επιχειρήματα που ψελλίζουν οι, ρασοφόροι και μη, αρμόδιοι των οικονομικών υπηρεσιών για την πολύκροτη αγοραπωλησία που την έχει μάθει και το τελευταίο σπίτι, στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της χώρας: Πρώτον, ότι το τίμημα ήταν εξαιρετικό και, δεύτερον, ότι είχαν δικαίωμα να συναλλαγούν με τον προσωρινό αγοραστή, αφού ήταν ο καταπατητής της έκτασης.
Για το πρώτο: Η επίμαχη έκταση των 4 στρεμμάτων είχε αντικειμενική αξία 11,2 εκατ. ευρώ, ενώ η εμπορική της αξία είχε προσδιοριστεί (από το τμήμα Real Estate της Εμπορικής Τραπέζης) στα 12 εκατομμύρια. Τελικώς, πωλήθηκε στα 14 εκατ. ευρώ, με το παρένθετο πρόσωπο να μεταπουλά στα 15,5 εκατ. ευρώ λίγα λεπτά αργότερα. Συνεπώς -λένε οι φίλοι του κ. Ιερώνυμου- θα πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι, αφού υπερβήκαμε και την εμπορική αξία του ακινήτου.
Για το τελικό ποσόν που θα μπορούσε να αγγίξει, αν γινόταν δημόσιος διαγωνισμός, έχουμε πολλές φορές γράψει. Ας κάνουμε όμως στο σημείο αυτό συγκρίσεις με την άλλη επίμαχη εκκλησιαστική αγοραπωλησία, αυτή με τον Ν. Πατέρα. Στην ίδια περιοχή, η αντικειμενική αξία του οικοπέδου έχει προσδιοριστεί στα 2,3 εκατ. ευρώ, με την εμπορική να υπολογίζεται (από την Εμπορική Τράπεζα αλλά και το Σώμα Ορκωτών Εκτιμητών) στα 4,6 εκατ. ευρώ. Το τελικό τίμημα έφθασε τα 6 εκατ. ευρώ, τρεις φορές πάνω από την αντικειμενική αξία! Και εξ όσων γνωρίζουμε, η γνώμη του ΣΟΕ δεν ζητήθηκε στην πρώτη περίπτωση.
Στο δεύτερο ζήτημα: Η έκθεση βίαιης αποβολής του καταπατητή συντάχθηκε στις 14 Μαΐου 2004, ύστερα από απόφαση του Εφετείου (είχε προηγηθεί η αντίστοιχη πρωτόδικη απόφαση). Ο καταπατητής προσέφυγε κατά αυτής αλλά… μόλις στις 24 Οκτωβρίου 2005 και δεν χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να καταλάβει ότι ήταν εκπρόθεσμη η αίτησή του. Άρα, δικαιώματα δεν είχε επί του οικοπέδου και οι νομικές υπηρεσίες της Ιεράς Συνόδου όφειλαν να ενημερώσουν τις οικονομικές υπηρεσίες για την κρίσιμη αυτή παράμετρο. Ως εκ τούτου, δεν είχαν καμιά δουλειά να του προσφέρουν «συμβιβαστικώς» το οικόπεδο.
Για το τέλος, μια παλιά ιστορία με το δικό της, ιδιαίτερο, ενδιαφέρον: Στις 11 Ιουλίου 1973 ο πατέρας του σημερινού καταπατητή, Νικ. Πολιτόπουλος, προχωρούσε σε αίτηση προς τον Οργανισμό Διαχείρισης της Εκκλησιαστικής Περιουσίας (τον ΟΔΕΠ) «περί εξαγοράς καταπατηθείσης εκτάσεως». Στην αίτησή του έκανε λόγο για καταπατημένη έκταση 25 τετραγωνικών μέτρων. Τώρα πώς αυτά τα λίγα μέτρα έγιναν χρόνια μετά… τέσσερα στρέμματα, είναι απορίας άξιον. Να, λοιπόν, που η παραβολή με τους άρτους και τα ψάρια έχει και σύγχρονες «εφαρμογές»!