Βυζάντιον

Το βράδυ της Τρίτης η Αθήνα γνώρισε πρωτοφανές μποτιλιάρισμα. Ακόμα
και αν έσβηναν όλα τα φώτα, η πανσέληνος θα φώτιζε ένα ατελείωτο ποτάμι λαμαρίνας που κατηφόριζε την Κηφισίας, φούσκωνε στην Ακρόπολη και εκτρέπετο προς την παραλιακή. Δεν ξέρω Αθηναίο που να έμεινε μέσα. Διότι η καταραμένη η πανσέληνος έγινε trend, οι άνθρωποι σεληνιάστηκαν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Οι low budget εναλλακτικοί πήγαν στους αρχαιολογικούς χώρους.
Οι άλλοι το είδαν σαν παραμονή Πρωτοχρονιάς: Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και πηγαίνουμε σε μαγαζί με φουσκωτούς και παρκαδόρο. Εγώ ήμουν έξω για άλλο λόγο – σιγά μην ήμουν για το φεγγάρι. Κατάλαβα, όμως, ότι περισσότεροι βγαίνουν στον δρόμο για την πανσέληνο παρά για το Ασφαλιστικό. Διότι το κόμμα σε τραβάει από το μανίκι, ενώ η γυναίκα σε πιάνει από τον λαιμό…

Ήθελα να βλέπω το φεγγάρι από τις Σπέτσες, ως καλεσμένος στον βασιλικό γάμο. Δυστυχώς δεν αξιώθηκα να λάβω πρόσκληση για να ευχηθώ στις βασιλικές χαρές. Και δεν θέλω άξεστες και υποκριτικές διαφωνίες τώρα. Ο Νικόλαος είναι πρίγκιπας της Ελλάδος. Η Ελλάς μπορεί να μην είναι βασίλειο, αλλά οι τίτλοι ευγενείας δεν χάνονται. Γιʼ αυτό και ο Κωνσταντίνος αποκαλείται μεγαλειότατος, είτε σας αρέσει είτε όχι. Έτσι θα τον προσφωνούσα κι εγώ, αλλά δυστυχώς δεν μου έκαναν την τιμή. Κι όμως, είμαι βέβαιος πως η πατρίδα μας θα ήταν καλύτερη αν δεν είχαμε διαπράξει το ολέθριο λάθος του δημοψηφίσματος. Φανταστείτε τώρα να είχαμε βασιλεία! Δεν θα ήταν όνειρο; Ούτως ή άλλως, είμαστε μια χώρα παραμυθιασμένη, ας θυμίζαμε και ελαφρώς παραμύθι. Με βασιλιά και βασίλισσα. Με αντίστοιχες εκδηλώσεις στα ανάκτορα. Να κατεβάζαμε και τα άλογα από τον ιππόδρομο να δουλεύουν σε άμαξες για εορτές και χορούς. Να υπήρχαν βασιλικοί συντάκτες και να ήμουν ένας εξ αυτών. Να αξιοποιούσαμε αρκετούς εκ του πολιτικού προσωπικού σε θέσεις βασιλικών γελωτοποιών. Και, εν τέλει, από το να κυβερνάνε τα παιδιά των Παπανδρέου, του Μητσοτάκη και του Καραμανλή, ας κυβερνήσουν και λίγο τα παιδιά της Φρειδερίκης. Πού είναι το πρόβλημα;
•••
Τέτοιες μέρες πριν από έναν χρόνο είχα πειστεί κι εγώ ότι λεφτά υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι πως ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με τη διαπίστωση, ώστε έσπευσα να κάνω και το
ανάλογο ψηστήρι σε θεία μου, η οποία τοποθετείτο επιφυλακτικά έναντι του Γιώργου και κυρίως έναντι των υποσχέσεών του. Ωστόσο, ήταν δεκτική στις δικές μου προτροπές. Τι κόμιζα εγώ για τη θεία; Πέρα από μια πολιτική ελπίδα, την καθαρή σκέψη που η ίδια φοβάται ότι απώλεσε. Λάθος! Ο Γιώργος έλεγε ψέματα. Ο Γιώργος απογοήτευσε τους πολίτες. Και, το κυριότερο, τραυμάτισε τη σχέση που διατηρώ με τη θεία μου. Αλλού θέλω να καταλήξω. Λεφτά δεν υπήρχαν, τα spreads απογειώθηκαν, η πρόσβαση στις αγορές έγινε απαγορευτική. Εν συνεχεία προσφύγαμε στο ΔΝΤ και στη βοήθεια των εταίρων μας. Εν τέλει, μας επιβλήθηκε το σκληρότερο πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας που μπορούσαμε να φανταστούμε. Μπορείτε να μου πείτε τι διαφορετικό θα έκανε ο Καραμανλής; Το ξαναλέω: Τι θα είχε συμβεί αν ο Καραμανλής ξανακέρδιζε τις εκλογές; Σε γενικές γραμμές δεν θα άλλαζαν και πολλά. Απλώς ο Καραμανλής δεν θα ήταν τώρα το γαϊδούρι που φορτώνεται τις ευθύνες. Πιθανότατα θα ήταν κάτι σαν αναμορφωτής με σωσίβιο ναυαγοσώστη στο χέρι. Θα ήταν Γιώργος.
•••
Εντάξει, εντάξει, μη διαμαρτύρεστε. Υπάρχουν δεκάδες διαφορές αισθητικής και πολιτικής φύσεως. Δεν διαφωνώ. Μόνο που αυτό είναι απολύτως αδιάφορο και διόλου διακριτό για τον τύπο που μένει στα δυτικά προάστια και στήνεται κάθε μήνα στην ουρά του ταμείου
ανεργίας. Επίσης αφήνει παγερά αδιάφορη τη γειτόνισσά μου που έκλεισε την προηγούμενη
εβδομάδα το κατάστημα με τα παιδικά ρούχα που διατηρούσε εδώ και είκοσι χρόνια. Aυτό μπορεί να μην ισχύει πάντα για μένα. Εγώ, ας πούμε, είμαι ενθουσιασμένος με την Μπιρμπίλη που δέχεται πιέσεις για κάτι ενεργειακά ρουσφέτια και έχει πεισμώσει σαν το μουλάρι παρά τα δημοσιεύματα και την αρθρογραφία που ζητεί ωμά από τον Γιώργο να την απομακρύνει. Αλλά και πάλι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για τον άνθρωπο που προσπαθεί να βγάλει την
αξιοπρέπειά του από τα βρωμόνερα. Είναι και κάτι ακόμα. Να, εγώ έχω την πολυτέλεια να σταθώ και να επισημάνω αρκετά από τα θετικά της διακυβέρνησης. Κατά βάθος, όμως, αισθάνομαι σαν γκόμενα που δεν ξέρει αν πρέπει να χωρίσει. Εκτός και αν την έχει ήδη εγκαταλείψει ο τύπος και αυτή είναι ξανθιά και δεν το κατάλαβε ακόμα.
•••
Α, με την ευκαιρία επιτρέψτε μου να παραμείνω λίγο στην Μπιρμπίλη, την οποία και έχω συμπαθήσει εσχάτως. Μαθαίνω, λοιπόν, ότι το πρόβλημα με τις επιθέσεις που δέχεται έχει να κάνει με κάτι δουλειές στην ενέργεια και μια καλή μπίζνα με σκουπίδια. Και επειδή και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ενεργό ενδιαφέρον των γνωστών εκδοτικών μαγαζιών, η Τίνα δέχθηκε και υποδείξεις ακόμα και από υψηλά κλιμάκια της κυβέρνησης που βρίσκονται δίπλα στον πρωθυπουργό – αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα παραμείνουν αν προωθηθούν οι αλλαγές στη λειτουργία της κυβέρνησης. Τέλος πάντων, η παραμονή ή μη του κοριτσιού στη θέση του θα μας δείξει σε μεγάλο βαθμό αν ο Γιώργος λέει αλήθεια όταν πετάει εκείνο το «δεν χρωστάω σε κανέναν…».
•••
Τι τα θέλετε; Στη χώρα όπου μπορείς να προβλέψεις με σχετική ακρίβεια ποιος θα είναι πρωθυπουργός σε μία δεκαετία, δεν μπορείς να έχεις μεγάλες απαιτήσεις για καινοτομίες. Δεν μπορείς, ας πούμε, να γίνεις ΗΠΑ, όπου, εντάξει, λες ότι ο Ομπάμα θα πάρει και την άλλη τετραετία, αλλά μετά μπορεί να αναλάβει Πρόεδρος κάποιος που σήμερα είναι ελάχιστα γνωστός εκεί και παντελώς άγνωστος εκτός συνόρων. Εδώ είναι αλλιώς, σαν περιφερειακός θίασος, όπου ένας ηθοποιός αποδίδει πολλούς ρόλους. Δείτε τι γίνεται με τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση. Αντιμετωπίζονται είτε σαν νεκροταφείο ελεφάντων είτε ως δεύτερη ευκαιρία σε καχεκτικές πολιτικές καριέρες. Και είναι πάντα οι ίδιοι άνθρωποι. Λες και είναι φαντάσματα που διαπερνούν τοίχους και εμφανίζονται σε όλα τα δωμάτια. Λες και βρίσκονται σε αίθουσα με καθρέφτες και το ίδιο είδωλο πολλαπλασιάζεται ως το άπειρο. Μέχρι λοιπόν να γίνει δεκτή καμιά ιδέα που θα μας επιτρέπει να εκλέγουμε δημοτικούς άρχοντες μέσα από ριάλιτι, θέλω να σας μεταφέρω ιστορία που μου μεταφέρει άνθρωπος (δεν το κρύβει ότι είναι λαμόγιο) που γνωρίζει τα της αυτοδιοίκησης…
•••
Ποιο είναι το κύριο χαρακτηριστικό του «Καλλικράτη»; Αυτό που είναι κοινό με τον «Καποδίστρια»: η συνένωση δήμων και η απορρόφηση των κοινοτήτων. Πρακτικά αυτό μεταφράζεται σε απορρόφηση του μικρότερου δήμου από τον μεγαλύτερο. Και ο πρώην δήμαρχος του μικρού δήμου, αν επανεκλεγεί, θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αντιδήμαρχος με περιφερειακό ρόλο στο νέο δημοτικό σχήμα. Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ο δήμαρχος του δήμου που θα καταργηθεί γνωρίζει ότι, αν ο δήμαρχος του μεγάλου δήμου πει να κάνει σοβαρό διαχειριστικό έλεγχο και ελέγξει με συνέπεια όσα παραλαμβάνει, οι φυλακές θα αντιλαλούν τον καημό των δημοτικών αρχόντων. Μου εξηγούν ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν βλέπουμε και πάρα πολλές δημοτικές κινητοποιήσεις κατά των συνενώσεων. Ποιος είναι τρελός να βγει στην κόντρα τέτοιες μέρες; Κάπως έτσι όλοι τρέχουν. Άλλος για να κρύψει σκιές, άλλος για να κάνει τις τελευταίες συμβάσεις και άλλος για να καλοπιάσει τον επόμενο δήμαρχο. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να σωθεί αυτός ο τόπος;
•••
Και τελικά για ποιο λόγο να δώσω σημασία στον ανασχηματισμό; Γιατί να γίνω μικροπολιτικός παπαγάλος; Δεν ξέρω, Γιώργο, αν αλλάζοντας κυβέρνηση μπορείς να αλλάξεις και τη χώρα. Φοβούμαι ότι θα διαπιστώσεις πως είναι προτιμότερο να αλλάξεις χώρα ο ίδιος.
•••
Λοιπόν, κλείνω με την μπάλα στη σέντρα. Αρχίζει το πρωτάθλημα. Μέσα μου αυτό σημαίνει πως επιστρέφουμε στον χειμώνα. Στα απογεύματα της Κυριακής που έβρεχε, αλλά εμείς εκεί, στην μπάλα. Γιʼ αυτό και πρέπει να καθιερωθεί η απαγόρευση των τηλεοπτικών μεταδόσεων για μια χειμωνιάτικη Κυριακή τον χρόνο. Έτσι, για να καθίσουμε δίπλα στο ραδιοφωνάκι ακούγοντας το ματς…