Μπροστά στις νέες περιφερειακές ισορροπίες

Γιατί, εάν θέλουμε να είμεθα ειλικρινείς, όλοι με αυτό τελικά το μέτρο κρίνουμε και αποτιμούμε τόσο αυτό το γεγονός όσο και οποιαδήποτε άλλα σχετίζονται με στρατηγικές προσεγγίσεις της Ελλάδος.
Το τονίζουμε γιατί πιστεύουμε ότι θα έσφαλλε οποιοσδήποτε προείκαζε ρήξεις, σε βαθμό διαφοροποίησης των στρατηγικών επιλογών του Ισραήλ (και του Ατλαντισμού πίσω από αυτό) αλλά και των προσανατολισμών της ίδιας της Τουρκίας σε σχέση με τη Δύση. Η Τουρκία πάντα ήξερε να παίζει, πιέζοντας και εκβιαστικά ζητώντας επιπλέον λύτρα εξαγοράς της συμμαχικής της συμβολής. Ως ο πιστός τοποτηρητής, που παριστάνει τον δύσκολο απλώς για να εξασφαλίζει όσο το δυνατόν περισσότερα.
Στις θεωρίες με τις οποίες θεμελιώνει το νεοοθωμανικό στρατηγικό δόγμα της Άγκυρας, ο υπουργός της των Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου μιλά για τη χορδή του τουρκικού τόξου, που όσο μακρύτερα τεντώνεται προς Ανατολάς (προς τον μουσουλμανικό δηλαδή και ειδικότερα τον αραβικό κόσμο) τόσο βαθύτερα θα στείλει το τουρκικό βέλος προς τη Δύση!
Γιατί τελικά η Δύση αποτελεί διαχρονικά το ζητούμενο και τον στόχο της τουρκικής πολιτικής. Και σαφώς δυτικόστροφη σε κάθε της επίπεδο είναι και η πολιτική του ισλαμικού κόμματος, που αυτήν τη στιγμή αλώνει τα τελευταία ερείσματα του Κεμαλισμού. Και αν ήταν να μεταφράσει κάποιος χονδρικά (με απλουστευτικούς δηλαδή όρους) αυτό το δόγμα, θα έλεγε ότι:
• Δημιουργώντας κατάσταση εντάσεων και διαγκωνισμού προς βασικούς πυλώνες του Ατλαντισμού στην περιοχή (βλ. Ισραήλ), ανατάσσοντας έτσι τη στρατηγική της θέση στον μουσουλμανικό κόσμο, η Άγκυρα μεθοδεύει με μαθηματική βεβαιότητα την όσο πιο ακριβή τιμολόγηση της νέας ισχύος της στις συμμαχικές περιφερειακές αναγκαιότητες.
Και ειδικότερα στις αναγκαιότητες του ίδιου του εβραϊκού κράτους, που μπορεί να αντιδρά για να χαλιναγωγήσει τις τουρκικές εκβιάσεις, αλλά πάντοτε προς την Άγκυρα προσβλέπει ως ουσιαστικό στήριγμα στην περιοχή, όπου δεν έχει κανέναν φυσικό σύμμαχο, και κυρίως με τα προσόντα και τις δυνατότητες της Τουρκίας.
Όσο τεντώνει λοιπόν η Τουρκία το σκοινί, τόσο ακριβότερα θα αποτιμηθούν τα θέλγητρά της, εκτός βεβαίως και αν η χορδή του Νταβουτόγλειου τόξου αίφνης κοπεί, οπότε θα είναι δύσκολο να προσδιορισθούν επακριβώς οι καταλυτικές συνέπειες, έστω και αν μπορούν να προεικασθούν συγκεκριμένα παράγωγα μιας τέτοιας εξελίξεως, για τα οποία ο Ελληνισμός θα πρέπει να είναι στρατηγικά έτοιμος, ώστε να αποκομίσει τα ευρύτερα δυνατά στρατηγικά κέρδη. Όχι με την ευσεβοποθική εντύπωση μιας ευχερούς συγκομιδής, αλλά, πρώτον, με τη ρεαλιστική αφενός αποτροπή παράγωγων κινδύνων που ενδεχομένως θα ανακύψουν από τις νέες ισορροπίες και, δεύτερον, με τη στρατηγική αξιοποίηση κάποιων προφανών πλεονεκτημάτων που με βεβαιότητα θα προέλθουν.
Έχοντας πάντα κατά νου και τον αραβικό κόσμο, τον μέχρι τώρα ουσιώδη μας σύμμαχο, με όρους στηρίξεως σε καιρούς δύσκολους, όταν ο Ελληνισμός είχε ανάγκη θετικές αν μη τι άλλο ψήφους. Και όχι μόνον. Άλλωστε ας δούμε ότι, αν και ισλαμικές, καμία αραβική χώρα δεν αναγνώρισε, ούτε καν προσέγγισε, το «ψευδοκράτος» στην κατεχόμενη Κύπρο.
Αυτά βεβαίως δεν αφορούν το παρόν. Το παρόν αφορά η αναδόμηση της αναγκαίας στρατηγικής ετοιμότητας και οι σώφρονες χειρισμοί προκειμένου η Ελλάδα (κι από κοντά βεβαίως η Κύπρος) να μη βρεθεί αίφνης στα πόδια ελεφάντων που διαγκωνίζονται. Για να μην υποστεί την τύχη του χορταριού. Να μην αποβεί μέρος ενός παιγνίου εκτός στρατηγικής εμβελείας της στην περιοχή. Χωρίς όμως και να απουσιάζει από αυτό το γίγνεσθαι. Κάτι που εν ολίγοις απαιτεί εύτολμη μεν αλλά και ρεαλιστική (άρα και σώφρονα) διαχείριση.
Είναι φανερό για κάθε προσεκτικό παρατηρητή ότι πίσω απʼ όσα συμβαίνουν υπάρχουν πολύ περισσότερα. Και πέραν άλλων, τα επιβεβαιωμένα πλέον και τεράστια κυριολεκτικώς κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, από το Καστελλόριζο μέχρι τις κυπριακές ακτές και ως το Ισραήλ, τη Γάζα και την Αίγυπτο.
Αυτά θα προσδιορίσουν τα περαιτέρω…