«Δοξογράφος» του αρχηγού…

Η επιβεβαίωση ιδίοις λόγοις: «Ο Αντώνης Σαμαράς είναι γεννημένος αρχηγός. Και αυτό δεν κρύβεται ούτε σε μια απλή χειραψία. Ήταν ένας ζεστός άνθρωπος, όπως και παραμένει. Ήταν θεόρατος, πανύψηλος…»
Στο πρόσωπό της επιβεβαιούται, μετά τη «χειροτονία» του κ. Ανδρέα Λυκουρέτζου στη γενική γραμματεία του κόμματος, ότι ο κ. Σαμαράς και οι περί αυτόν αγωνιούν, αν δεν τρέμουν, στο ενδεχόμενο η κοινωνική επανάσταση που σημειώθηκε στον συντηρητικό χώρο, με την ενεργό παρέμβαση της κοινωνίας των πολιτών στην εκλογή της νέας ηγεσίας, να εμπεδωθεί και να αποτελέσει καθοριστικό στοιχείο στις εσωκομματικές διεργασίες της Κεντροδεξιάς.
Η κ. Τζότζολα, εν αρχή –και η αρχή, ως γνωστόν, είναι το ήμισυ του παντός– στη πρώτη γραπτή δοκιμασία (συνέντευξη) αναδύεται ως «δοξογράφος» του αρχηγού και αυθεντικός εκφραστής της θεωρίας του primus solus, ως προς τον εκάστοτε ηγέτη μιας πολιτικής παράταξης, αντί της δημοκρατικής αρχής του primus inter pares…
Η νεαρή εξ Ορεστιάδος δικηγόρος αρέσκεται να διασκελίζει την πραγματικότητα που επιτάσσει την αρχή οι πολιτικές παρατάξεις νʼ αντανακλούν υφιστάμενες κοινωνικοοικονομικές πραγματικότητες και ουχί μεταφυσικές ενατενίσεις. Η δε ενεργός πολιτική πράξη των πολιτικών κομμάτων δεν αναπηδά εξ επιφοιτήσεως θείων δυνάμεων ή εγκεφαλικών συλλήψεων του αρχηγού, αλλά από τις διαγραφόμενες ανάγκες της κοινωνίας στα επίπεδα της οικονομίας, των ιδεών και των γεωπολιτικών συσχετισμών.
Ο ελληνικός συντηρητικός χώρος, και αυτό είναι τουλάχιστον περίεργο (;) για μία πολιτική παράταξη, εμφανίζεται στη ροή του χρόνου να λειτουργεί εν κενώ και να σηματοδοτεί «νέα αφετηρία» ταυτιζόμενη με την εκάστοτε νέα ηγεσία! Ελλείπει η συνέχεια και η εμμονή σε προκαθορισμένους στόχους… Το «τυχαίο» είναι η… ιδεολογία του και η «πανσοφία» τού ηγέτη το λάβαρό του!
Τις τελευταίες δεκαετίες ο συντηρητικός χώρος, σε αντίθεση με τον φιλελεύθερο και εσχάτως τον «σοσιαλδημοκρατικό», επιφανειακώς απογαλακτίζεται από τα «τζάκια» και τις «φαμίλιες», –έχει μελετήσει ενδελεχέστερα τους νόμους της γενετικής του Μένδελ– και προσφεύγει, μέσω των επιγαμικών σχέσεων, με διακρινόμενους γόνους είτε της μικροαστικής επαρχιακής Ελλάδας, είτε των αγροτικών τάξεων, σε ανανέωση… κυττάρων!
Το πείραμα αυτό «κλοπής ευφυΐας», και μάλιστα επιτυχώς, το μετέρχεται η Καθολική Εκκλησία στον Τρίτο Κόσμο. Εκεί «απαλλοτριώνει» παιδιόθεν τα πλέον ικανά στοιχεία από τις παραγκουπόλεις και μετά την αναγκαία «πλύση εγκεφάλου» αξιοποιεί τις ικανότητές τους προς όφελος του Καθολικισμού…
Την περίοδο αυτή της «Νέας Ξενοκρατίας», ο συντηρητικός χώρος εξοστρακίζει βαθμιαίως από το λεξιλόγιό του τον όρο «Μνημόνιο» και ενδομύχως θα επιθυμούσε να επαναληφθεί το προηγούμενο των αρχαίων Αθηναίων, που τιμώρησαν τον συγγραφέα της τραγωδίας «Μιλήτου άλωσις», Φρύνιχο, με το εξοντωτικό ποσό των δέκα ταλάντων, με το επιχείρημα ότι το έργο αυτό του τραγικού λόγου τους υπενθύμιζε «οικεία κακά…»!
Η ιστορική μνήμη έχει συνδέσει τον συντηρητικό χώρο, εκτός ορισμένων τιμητικών εξαιρέσεων, με την αποδοχή και τη στήριξη στην «ξένη προστασία»…
Η κ. Τζότζολα προσπάθησε να συλλαβίσει μερικά «δομικά στοιχεία του Ελληνικού Πολιτισμού», επικαλούμενη γενικώς και αορίστως τον Οδυσσέα Ελύτη, καθώς και κάποιες νεφελώδεις φράσεις «περί πατριωτισμού» και επιταγών του Συντάγματος… Στείρα νομική θεώρηση, καθοριστική, όμως, για την πορεία του λαού και του τόπου…
Στη Νέα Τάξη Πραγμάτων υπό το καθεστώς των «Τροϊκανών», τα δύο κόμματα εξουσίας, Νεο-ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, σε επίπεδο ηγεσίας και στελεχών, συνυπάρχουν de jure με το καθεστώς «μειωμένης εθνικής ανεξαρτησίας» και de facto με την τρομοκρατική –επίσημη, φανερή ή συγκαλυμμένη– καταπίεση των μαζών, που ορθώνεται στις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, εκτελεστικού οργάνου Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρωπαϊκής Τράπεζας.
Στην τάξη αυτή των πραγμάτων παρατηρείται σιωπηρή ομοφωνία των δύο κομμάτων εξουσίας, του λεγόμενου Κεντροδεξιού, Δεξιού χώρου (Νεο-ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), και της Ακροδεξιάς απόφυσης, του ΛΑΟΣ…
Εν άλλοις λόγοις, το πολιτικό αυτό συνονθύλευμα εμπράκτως συμφωνεί στην κατακρήμνιση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας, την εξανέμιση των κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και, κυρίως, οι δυνάμεις που εναντιώνονται στο «καθεστώς οικονομικής υποτέλειας» να εξουδετερωθούν και να καταστούν ανίκανες να αναπτυχθούν σε βαθμό που να απειλείται η ανατροπή τής υποτέλειας…
Είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα «βασικά κλειδιά» του κρατικού μηχανισμού, αλλά και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, έχουν παραδοθεί σε «ηχεία» με μακρά θητεία στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ενώ το «πρωθυπουργικό πραιτώριο» έχει αλωθεί, από πρόσωπα-παραλλαγές των διαβόητων «Σικάγο Μπόις»;
Και αν μεν το πρόβλημα περιοριζόταν στον τομέα της οικονομίας, η υπονόμευση της υπόστασης του Ελληνισμού θα ήταν πρόσκαιρη και περιορισμένη.
Το «αδιανόητο τίποτα», κατά την έκφραση του φιλόσοφου Στέλιου Ράμφου, διακλαδίζεται στις βασικές παραμέτρους της ζωής του Ελληνισμού: την Παιδεία, την Εκπαίδευση (Στοιχειώδη, Μέση, Ανώτατη), τη Γλώσσα, τις Αξίες αυτού του Πολιτισμού.
Θα ήταν εκτός τόπου, χρόνου, να ζητηθεί από εκπροσώπους Τύπου ή αναπληρωτές τους, του Νεο-ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να καταναλώσουν φαιά ουσία περί αυτών. Αποτελεί εισαγωγή «καινών δαιμονίων» να ομώσουν πίστη στην ομαλή δημοκρατική οικονομικοκοινωνική εξέλιξη. Αυτό αντιστρατεύεται στην αντίληψή τους πως θα μπορούσε να διατηρηθεί άθικτο το κατεστημένο μεταπρατικού κεφαλαίου και κομπραδόρων στο οποίο στηρίζονται και ο αποφασιστικός λόγος θα περιερχόταν στην κοινωνία των πολιτών.