Απογοητευμένοι μαζί μας και οι ομογενείς
Πού να πρωτοκοιτάξεις και να μη σε πληγώνει… Όχι μόνο σήμερα, αλλά και χθες… Και δυστυχώς και αύριο… Πετύχαμε να μην κοιτάμε πέρα από τη μύτη μας… Δυνάμεις τεράστιες έχει τούτη η χώρα… Ανίκανη όμως να τις αξιοποιήσει, να τις στηρίξει, να τις έχει όπλο της, πιο ισχυρό και από κανόνια και αεροπλάνα.
Μια τέτοια δύναμη είναι η ελληνική ομογένεια. Παντού παρούσα. Θα δακρύσεις όταν περπατήσεις στην Αστόρια, στο Τορόντο, στη Μελβούρνη. Ελλάδα σε κάθε βήμα… Με δυνατότητες παρέμβασης στα υψηλά κλιμάκια της χώρας όπου ζουν οι ομογενείς μας. Η Αθήνα όμως ποτέ δεν είχε σχέδιο, οργάνωση, πέρα από κόμματα, για ενημέρωση και κινητοποίηση της ομογένειας στα κρίσιμα εθνικά μας θέματα. Αλλά και προώθηση επενδύσεων και ελληνικών εξαγωγών. Το μόνο που ενδιέφερε τις κυβερνήσεις ήταν ο κομματικός έλεγχός της. Στους συλλόγους και τις ομοσπονδίες. Ό,τι το χειρότερο δηλαδή. Διαλυτική κακομοιριά.
Έχουμε έναν γίγαντα, που σαν αποπαίδι τού συμπεριφερόμαστε. Σε κρίσιμες στιγμές για τον Ελληνισμό, την Κύπρο και τη Μακεδονία μόνος του κινητοποιήθηκε χάρις σε φωτεινά μυαλά και κατάφεραν πολλά…
Όλα αυτά τα έχουμε επισημάνει πολλές φορές. Ξαναήρθαν στον νου με αφορμή μια συνέντευξη του Άντριου Άθενς στην «Καθημερινή», ενός παθιασμένου Έλληνα, που ακόμη και τώρα, στα 89 του, αγωνιά για την πατρίδα του. Την ίδια αγάπη νιώθουν και Ελληνοαμερικανοί που δεν μιλούν καν ελληνικά! Λέει χαρακτηριστικά:
«Ξέρω Ελληνοαμερικανούς τέταρτης γενιάς που δεν μιλούν λέξη ελληνικά και όμως έχουν ελληνική συνείδηση και ταυτότητα. Ο γιος μου δεν ξέρει τη γλώσσα. Κάθε τόσο του τηλεφωνώ και του λέω να στείλει λεφτά στην Ελλάδα. Ποτέ δεν ρωτάει γιατί, με ρωτάει πότε. Αυτό το παιδί δεν είναι Έλληνας;».
Αλλά το πικρό παράπονο δεν το ξεπερνά:
«Οι Έλληνες εκτός Ελλάδας δεν νοιάζονται ποιο κόμμα είναι στην εξουσία, δεν περιμένουν ανταλλάγματα, δεν έχουν επιχειρηματικά συμφέροντα. Σκέφτονται πρώτα τον κόσμο, την κοινωνία. Δυστυχώς σε πολλές πρωτοβουλίες των Ελληνοαμερικανών συναντάμε εμπόδια, γραφειοκρατία, λόγια που δεν γίνονται ποτέ έργα».
Αυτοί είμαστε…
Ανίκανοι…