Aδυσώπητη μάχη Xρόνου – Γεωγραφίας
ΕΠΕΤΕΙΟΣ αύριο του «Αττίλα 2». Και: Ούτε η λίπανση των λέξεων (και των περιστασιακών μεθέξεων) ωφελεί. Ούτε η περιστασιακή πάχυνση των συνθημάτων σώζει. H εφετινή επανεπισήμανση των αφετηριών της Κυπριακής τραγωδίας (πραξικοπήματος – πρώτης και δεύτερης εισβολής) μας συναντά στις παρυφές του τραυματικού κι ενδεχομένως μοιραίου επιλόγου. Που δυστυχώς θα έχει δυνάμει προδιαγραφές τετελεσμένων. Εδαφικών και άλλων. Και που εάν δεν τον διαχειρισθούμε σωστά, δεν θα έχει πια σημασία ούτε τι έγινε ούτε πώς συνέβη.
Δεν θα υπάρχει δηλαδή αντικείμενο άλλο, πέραν μιας εκ των υστέρων κι επί των ιστορικών ερειπίων αγόνου διερευνήσεως του αντεθνικού εγκλήματος και των συνακολούθων του. Καθώς αυτά που συντελούνται, οδηγούν με βεβαιότητα προς ραγδαίες και μη αναστρέψιμες διαμορφώσεις. Και κυριολεκτικώς έωλες μεταλλάξεις, οι οποίες ήδη αδυσωπήτως νομιμοποιούν ευρύ φάσμα όσων εθεωρούντο από εμάς (και που όντως είναι) απαράδεκτα, ως απόρροια του διδύμου εκείνου εγκλήματος.
• Όπου ακριβώς οι γνωστές θεωρίες περί «παραγώγου δικαίου» που έχει προκύψει από την εισβολή κι εμπεδώθηκε από την κατοχή, δημιουργούν τις δυναμικές όσων καταθλιπτικών βιώνομεν σήμερα επί του εδάφους και αποδεχόμεθα εξ ανάγκης ως αμετάκλητη βάση για επίλυση του προβλήματός μας.
Γιατί δυστυχώς, όταν οι δυναμικές χρόνου και τετελεσμένων συναντώνται και αλληλοσυνάπτονται (και όταν προπαντός δεν ανατάσσονται αποτρεπτικές αντιστάσεις) αποβαίνουν δηλητηριώδεις συνταγές για τα ανίσχυρα σκέλη τέτοιων ανισοσθενειών. Όπως ακριβώς συμβαίνει στα καθ’ ημάς. Η πικρή αλήθεια. Με μόνη -αλλά πολυσήμαντη στρατηγικώς-διαφορά, το γεγονός της ενσωματώσεως της de facto διαιρεμένης Κύπρου, στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις Κοινοτικές προοπτικές. Οπόταν και για πρώτη φορά μετά την καταστροφή εκείνου του Ιουλίου, αποκτούμε ως Κυπριακή Δημοκρατία και ως Ελληνισμός γενικότερα, πραγματικό στρατηγικό πλεονέκτημα. Που και αν δεν αναστρέφει την εκτροπή και δεν παλινορθώνει, τουλάχιστον μπορεί αποτελεσματικώς να την ανακόψει. Κι αυτό αποβαίνει σήμερα το πρωταρχικό εργαλείο στρατηγικής διαχειρίσεως του Κυπριακού. Χωρίς όμως αυταπάτες. Και χωρίς να παραβλέπονται ή να υποτιμώνται κίνδυνοι που ενεδρεύουν σε άλλα πλέον επίπεδα και με άλλους τρόπους.
Γιατί τριάντα έξι χρόνια μετά, είτε την επέτειο της Iουλιανής προδοσίας αναψηλαφεί ένας, είτε την αυτάδελφό της τουρκική επιδρομή ανατέμνει, δεν συναντά παρά την εξουθενωτική συνωμοσία μιας μεσοπροθέσμου απορριζώσεως του Κυπριακού Eλληνισμού από τη φυσική κοιτίδα του. Tα υπόλοιπα δεν είναι παρά λεπτομέρειες όσων συνωμοτήθηκαν. Kαι που μόνον αφελείς νομίζουν ότι συνετελέσθησαν και παρήλθαν.
Eδώ που έχουμε οδηγηθεί, μόνο με σοβαρό προβληματισμό και κυρίως μόνο με λειτουργική συλλογικότητα στη διαχείριση των προοπτικών μας, μπορεί, εάν όχι να επιτύχουμε κάποιες σωστικές υπερβάσεις, τουλάχιστο ν’ αποτρέψουμε οριστική κρεούργηση του τόπου. Kι αυτοί πρέπει να είναι οι κυρίαρχοι δείκτες των σημερινών επετειακών σηματοδοτήσεων. Kαθώς ο αδυσώπητος χρόνος (συν τα τετελεσμένα) συνιστά για μας ιστορικό κώνειο.
ΑΥΤΟ ασφαλώς δεν σημαίνει κατάθεση των όπλων, με την έννοια της μοιρολατρικής παραδόσεως. Kαι μάλιστα παραδόσεως σε ό,τι απαιτούν από εμάς. Mε τουρκική δηλαδή κυριαρχία στα κατεχόμενα και κηδεμονευτική επικυριαρχία στο υπόλοιπο της Κύπρου. Δεν σημαίνει να υψώσουμε τα χέρια μπροστά σε στυγνές εξελίξεις και αδήριτες αναγκαιότητες. Αυτό δεν μπορεί να είναι για μας επιλογή. Aπλούστατα γιατί συνιστά τελικά διέξοδο αυτοχειριασμού.
• Σημαίνει όμως στρατηγική ρεαλιστικής υπερβάσεως. Και απο-ομηροποιήσεως, τόσο από έωλες αντιλήψεις, όσο και από λανθασμένες πρακτικές, σε ό,τι αφορά, όχι ασφαλώς αντικειμενικούς στόχους, αλλά διαδικασίες αντιστάσεως.
Όπως εξελίσσονται λοιπόν τα πράγματα, η μάχη μας είναι σήμερα καθαυτό μάχη με τον Xρόνο και τη Γεωγραφία. Mε τον πρώτο γιατί επιδρά εμπεδωτικώς όσον αφορά τα τετελεσμένα. Mε τη δεύτερη γιατί αποδυναμώνει δυνατότητες. Kι αυτό συνάπτεται άμεσα προς την απόπειρα να οριστικοποιηθεί τουρκική στρατηγική κηδεμονία εδώ και στην περιοχή. Mε απονεύρωση της ελληνικής παρουσίας και του ρόλου.
YΠO το φως αυτών ακριβώς των διαλεκτικών, είναι καιρός, αφού αφήσουμε κατά μέρος τις άγονες ομφαλοσκοπήσεις, ν’ αποδεσμευθούμε από παγίως λιπαινόμενες ψευδαισθήσεις κι επικίνδυνους περισπασμούς. Tους οποίους επιδεινώνουν τα υφέρποντα διχαστικά σύνδρομα που μας κατατρύχουν.