Παναγιά μου, ένα ΔΝΤ!

Δεκαπενταύγουστος σήμερα.
Αυτή τη μεγάλη μέρα ακόμη και ο πιο απελπισμένος πολίτης δικαιούται να πιστεύει σε κάποιο θαύμα…
Συνταξιούχος του ΙΚΑ ήταν ο άνθρωπος που μου είπε με βεβαιότητα:
– Να δεις, που τελικά θα τη σώσουνε.
– Στην κατάσταση που βρίσκεται δεν υπάρχει πλέον καμία ελπίδα, απάντησα, αλλά εκείνος, αφού σταυροκοπήθηκε τρις, μου θύμισε πως αν έχεις πίστη όλα γίνονται.
– Το ξέρω πως είναι κλινικά νεκρή και πως η Οικονομική Επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, υπάρχει όμως και η Μεγαλόχαρη. Δε μπορεί, η Παναγιά θα το βάλει το χέρι της και θα τη σώσει…
– Την Ελλάδα;
– Τη σύνταξη!
Είναι κι αυτό μια άποψη. Να πιστεύεις, δηλαδή, ότι η χώρα θα σωθεί έτσι απλά γιατί το πιστεύεις. Γιατί πιστεύεις στα θαύματα. Έτσι χωρίς στοιχεία, χωρίς δεδομένα, χωρίς λογική.
Γιατί, όμως, όχι; Η λογική, κάποιες φορές, δεν είναι μόνο ο θάνατος της ελπίδας, είναι και ο θάνατος του εμποράκου. Ξέρω εμπόρους και εμποράκους που δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ανοικτές, ακριβώς γιατί δεν κοστολόγησαν το παράλογο.
Το κάψιμο του μαγαζιού τους, το σπάσιμο της βιτρίνας τους, το «σπάσιμο», εν γένει, από πέτρες, σφυριά, φάπες και ΦΠΑ.
Σε αυτήν ακριβώς την εποχή, που η λογική σιγά σιγά μας τελειώνει, ένας άλλος απελπισμένος (του Ταμείου Ανεργίας αυτός), υποστήριξε μια ακόμη πιο προχωρημένη άποψη από εκείνη του συνταξιούχου:
– Για να γίνει το θαύμα που περιμένουμε, δεν αρκεί η Μεγαλόχαρη να βάλει το χέρι της…
– Τι χρειάζεται ακόμα;
– Να βάλουμε βαθιά στην τσέπη κι εμείς το δικό μας.
– Κι άλλο; αναφώνησα. Ό,τι είχαμε να δώσουμε τους το δώσαμε. Δώσαμε συντάξεις, δώσαμε μισθούς, δώσαμε δώρα, δώσαμε –ωιμένα– και κεκτημένα!
– Είπαμε! Για να γίνει το θαύμα πρέπει να ξεπεράσουμε τα όρια της λογικής. Πρέπει να ακολουθήσουμε την παράδοση και νʼ αρχίσουμε τα τάματα και τʼ αφιερώματα.
– Στην Παναγία;
– Στο ΔΝΤ!
– Πώς δηλαδή;
Γονυπετείς, με αίσθημα ταπείνωσης και υποταγής. Κυρίως όμως με όλα μας τα τιμαλφή! Τα πάσης φύσεως δακτυλίδια, σκουλαρίκια, ρολόγια, βραχιόλια, περιδέραια και ό,τι άλλο υπάρχει σε χρυσαφικό, ασημικό και διαμαντικό πρέπει να προσφερθεί στο θησαυροφυλάκιο του ΔΝΤ, ως αφιέρωμα λατρείας και προσκυνήματος. Ως αίτημα συγχώρεσης και ως ένδειξη μετανοίας.
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μεγάλη η χάρη του! Μεγάλη και η δύναμή του.
Αν με όσα υποστήκαμε και υφιστάμεθα, η Ελλάδα κινδυνεύει να πτωχεύσει ακόμα…
Αν πρέπει να εξευμενίσουμε τη θεϊκή οργή ή να εξαγοράσουμε την αγάπη όλων εκείνων των παντοδύναμων οικονομικών παραγόντων…
Αν, εν τέλει, μόνο ένα θαύμα μπορεί να μας σώσει…
Μέρα που είναι, ας καταφύγουμε στις παρακλήσεις, τʼ αφιερώματα και τʼ αναθήματα.
Στο κάτω κάτω τι αναθήματα, τι αναθέματα…
Τάμα το είχα να τους κάνω ένα ανάθεμα.

Γάμα Σίγμα