ΒΑΘΙΑ ΚΡΙΣΗ ΦΕΡΝΕΙ ΣΥΝΝΕΦΑ ΣΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ

Ήδη από τώρα, μέσα Αυγούστου και λίγο πριν από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, ο πρωθυπουργός πρέπει να σκέφτεται πώς θα αντιμετωπίσει τον βαρύ χειμώνα που έρχεται. Βαρύς ίσως όχι από κλιματολογικής απόψεως, αλλά σίγουρα σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα, τους στόχους των πολιτών και την πορεία της χώρας. Λένε πολλοί, και όχι λανθασμένα, ότι τα σκληρά οικονομικά μέτρα που πάρθηκαν θα αρχίσουν να φαίνονται, θα αρχίσει ο κόσμος να τα νιώθει στο πετσί του, μετά τον Οκτώβριο, όταν θα έχουν μπει όλα στους κανονικούς τους ρυθμούς, θα έχουν αρχίσει τα σχολεία και τα βυτιοφόρα θα σταματούν έξω από τις πόρτες των σπιτιών να εφοδιάσουν με πετρέλαιο τις δεξαμενές. Όχι πως μέχρι τώρα τα πράγματα ήταν άνετα, αλλά οι συνέπειες των μέτρων θα γίνονται πιο αισθητές όσο περνά ο καιρός. Για μερικούς θα γίνουν περισσότερο από αισθητές, θα αγγίξουν τα όρια της επιβίωσης και του δράματος.
Η εικόνα δεκάδων, εκατοντάδων εμπορικών μαγαζιών που κλείνουν και κάνουν ξεπούλημα ή είναι ήδη άδεια και στις γυάλινες πόρτες του άδειου εσωτερικού κυριαρχούν τα αυτοκόλλητα «Ενοικιάζεται» ή «Πωλείται» είναι θλιβερή και προκαλεί ένα σφίξιμο στο στήθος, ακόμα κι αν δεν ξέρει ο περαστικός από μαγαζιά. Δεν είναι ανάγκη να έχεις ή να είχες δική σου επιχείρηση για να νιώσεις τον πόνο και το αδιέξοδο του ανθρώπου που έκλεισε το μαγαζί – άδεια προθήκη πια με ενοικιαστήριο. Πελάτης απλός να είσαι, ακόμα κι αν δεν ψώνισες ποτέ από το συγκεκριμένο που έκλεισε ή κλείνει, μετέχεις στη θλίψη.
Η όλη εικόνα, το σκηνικό γύρω μας, πείθει ότι δεν μπορεί παρά τον Σεπτέμβριο, άντε Οκτώβριο, όσοι έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης να ανακοινώσουν μέτρα εξόδου από την κρίση και τη μιζέρια.
Γιατί αυτά που ανακοινώθηκαν και εφαρμόζονται ήταν προφανώς μέτρα κατασταλτικά, για να μειώσουμε τα έξοδα και εξ αυτού (και μόνο) να υπάρξουν έσοδα. Αλλά ακόμα κι αν έγινε αυτό (που δεν έγινε…) οι φορολογίες που επιβλήθηκαν στράφηκαν όχι μόνο εναντίον της κατανάλωσης αλλά και εναντίον των επενδύσεων. Ποιος να επενδύσει, τι και γιατί; Με φορολογίες εξοντωτικές που φθάνουν το 45%; Αλλά και η κατανάλωση έπεσε δραματικά επιφέροντας σημαντικό πλήγμα στο εμπόριο.
Ο «ανέμελος έλληνας καταναλωτής» που ψώνιζε συνήθως και κάτι παραπάνω απ’ ό,τι χρειαζόταν, τώρα μετράει και το ευρώ, τα πενήντα λεπτά, τα είκοσι λεπτά. Τώρα παίρνει ένα πουκάμισο (και αν το πάρει) και ένα κιλό ροδάκινα, κάτι που προκαλεί σχεδόν ασφυξία στο λιανεμπόριο.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Δεν είναι ρητορικό ερώτημα, είναι αληθινό κι έχει να κάνει με την επιβίωση της χώρας σε συνθήκες διεθνούς ανταγωνισμού, με την επιβίωση των ανθρώπων σε συνθήκες ποιότητας και όχι αναγκαστικής και αυξανόμενης μιζέριας. Είναι άραγε κατανοητά όλα αυτά από την κυβέρνηση; Ή μήπως θεωρεί ότι βρισκόμαστε μέσα σε μια συνηθισμένη κρίση και όπου να ‘ναι βγαίνουμε; Θα φανεί από τον σχεδιασμό και τις κινήσεις της. Στοιχεία που θα τα μάθουμε στις αρχές Σεπτεμβρίου, όταν ο Γ. Α. Παπανδρέου θα μιλήσει στη ΔΕΘ, και εκεί θα καταλάβουμε πόσο έχει αντιληφθεί την έκταση της κρίσης και, κυρίως, τον αντίκτυπό της στη δομή και στη λειτουργία της κοινωνίας.
Αυτά συμβαίνουν δεκαπενταυγουστιάτικα και, αντί να βυθιζόμαστε στη ραστώνη του θέρους και της άδειας Αθήνας, αντί να περνάμε άνετα, χωρίς κίνηση, από τα εκκλησάκια και να ανάβουμε ένα κερί, της Παναγίας που είναι, περιφέρουμε μαύρες σκέψεις και βαριά, δύσθυμη διάθεση για ένα σκοτεινό μέλλον που έρχεται. Αυτός ο Δεκαπενταύγουστος δεν περνάει όμορφα και ξένοιαστα όπως άλλοι. Σημαδεύεται από βέλη που πλήττουν ευθέως το κοινωνικό σώμα. Του χρόνου πάλι.