Στρατηγική και διαχείριση κρίσεων
Αυτό σημαίνει πως ο πολιτικός είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται το μέλλον και να σχεδιάζει τις βέλτιστες δυνατές λύσεις για όποια προβλήματα ή ζητήματα που αφορούν το σύνολο ενδέχεται να προκύψουν. Είναι υποχρεωμένος να αναπτύξει στρατηγική για τη χώρα τόσο για τα εσωτερικά όσο και για τα διεθνή, εξωτερικά προβλήματα, και στρατηγική σημαίνει μέλλον. Καμία χώρα δεν περπατά στα τυφλά, κανένα σοβαρό κράτος δεν προχωρά με ερασιτεχνισμούς και προχειρότητες, όπως κάνουμε εμείς. Η απουσία στρατηγικής αποτελεί παθογενές δομικό γνώρισμα του μεταπολεμικού ελληνικού κράτους στον 20ό και στον 21ό αιώνα. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο και εντεύθεν, όλες οι κυβερνήσεις, με εξαίρεση την ευρωπαϊκή πολιτική ένταξης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, βαδίζουν τόσο για τα εσωτερικά ζητήματα όσο και για τα εξωτερικά προβλήματα στα τυφλά.
Η διαχείριση κρίσεων, και κρίση σημαίνει το συγκρουσιακό κενό που αναδύεται μεταξύ προσδοκώμενου και πραγματούμενου, προϋποθέτει τη στρατηγική πρόβλεψη και τον σχεδιασμό σε όλα τα πεδία πολιτικής μιας χώρας. Πράγμα που στη χώρα μας δεν υπάρχει. Το ελληνικό κράτος τέθηκε υπό διεθνή επιτήρηση γιατί αφενός λειτουργούσε αφενός πελατειακά και αφετέρου, ενώ όλοι ήξεραν τι ερχόταν, δεν έκαναν τίποτα για να το αντιμετωπίσουν, φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αναπτύχθηκε μια κουλτούρα συντεχνιακής νοοτροπίας και λογικής, που αισθάνεται «νομιμοποιημένη» να διεκδικεί αλόγιστα, χωρίς να υπολογίζει το δημόσιο, το κοινό, το εθνικό συμφέρον. Η κρίση που εκδηλώθηκε τούτες τις μέρες με τους φορτηγατζήδες και τους ιδιοκτήτες βυτιοφόρων απεικονίζει με καθαρότητα τη σύνθεση του προβλήματος που ως δομική παθογένεια ταλανίζει τη χώρα εδώ και χρόνια: συντεχνιακή λογική αλόγιστων διεκδικήσεων εν μέσω υπαρξιακής κρίσης της χώρας και απουσίας στρατηγικής, τουτέστιν πρόβλεψης και σχεδιασμού έγκαιρης αντιμετώπισης και διαχείρισης κρίσης που ενδέχεται να ενσκήψει ως αποτέλεσμα κυβερνητικών χειρισμών και αποφάσεων.
Σήμερα βιώνουμε όλοι οι Έλληνες τη δυναμική μιας κρίσης που αγκαλιάζει όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και οικονομικής ζωής των Ελλήνων και όλων των άλλων πολιτών του κόσμου που έκαναν το «λάθος» να επιλέξουν την Ελλάδα ως χώρα τουριστικού τους προορισμού! Πρόκειται για μια κατάσταση με πολλαπλές επιπτώσεις στην εικόνα και στην αξιοπιστία της Ελλάδος στο παρόν και κυρίως στο μέλλον. Το έσχατο μέσο της επίταξης που επέλεξε η κυβέρνηση ήταν μεν αναγκαίο στο σημείο που έφθασαν τα πράγματα, όταν όμως καταφεύγει η κρατική δομή σε αυτήν την έσχατη λύση θα πρέπει να ξέρει πως ρισκάρει επικίνδυνα την κρατική αξιοπιστία εάν δεν έχει σχεδιάσει την εφαρμογή, δηλαδή την απολύτως επιτυχή υλοποίηση της απόφασής της.
Το θέμα είναι πως πρέπει επιτέλους να γίνει μια αρχή σχεδιασμού και πρόβλεψης των εξελίξεων για να μπορεί η χώρα να βαδίζει μπροστά αυτόνομα και χωρίς την καθοδήγηση του διεθνούς παράγοντα, στον οποίο εσχάτως έχουμε εκ των πραγμάτων και αναγκαστικά υποταγεί.
Ας σκεφθούμε μόνο ότι σοβαρές χώρες, όπως η Τουρκία, σχεδιάζουν το μέλλον τους για τα επόμενα 20 και 30 χρόνια, σχεδιασμός που αποτελεί το ισχυρό χαρτί της Άγκυρας έναντι ημών, που λειτουργούμε ερασιτεχνικά και αντιδρούμε σπασμωδικά.