Ηγεσία δυστυχώς δεν υπήρξε…
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης η Αριστερά στο σύνολό της, οι ΕΑΜογενείς γενιές, καθώς και οι αντιδικτατορικές, μετέφεραν στους νεώτερους την αρνητική τους στάση και τα πολιτικά σύνδρομα που αναπήδησαν από την τραγωδία του Εμφυλίου και οι προεκτάσεις τους στιγμάτισαν την περίοδο από το 1944 μέχρι σήμερα.
Μάλιστα, και το κυριότερο, αυτά τα «σύνδρομα» εξουδετέρωσαν τους οραματισμούς μιας σημαντικής μερίδας του αντιδικτατορικού κόσμου, με την κατάρρευση της χούντας των συνταγματαρχών, ν’ ανατείλει μια Νέα Ελλάδα του εκσυγχρονισμού, μακράν των κάθετων διαιρέσεων…
Η αντικειμενική ιστορική έρευνα, τριάντα έξι χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, απαλλαγμένη από τα «σύνδρομα» του παρελθόντος, είναι αναγκαίο να υπερπηδήσει τις πλάνες και τις μονομέρειες και να διερευνήσει αν την περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα και κυρίως τη μεταπολιτευτική περίοδο οι πολιτικές παρατάξεις κατόρθωσαν να δώσουν στη χώρα πλήρη και αντάξια του λαού και των περιστάσεων ηγεσία.
Πάντως ισχυρή στην κοινή γνώμη παραμένει μέχρι σήμερα η αντίληψη ότι όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά ρεύματα, αλλά και τα άτομα, που κινήθηκαν τόσο την περίοδο της χουντικής επταετίας στον αντιστασιακό χώρο, όσο και μετά τη Μεταπολίτευση στο επίπεδο των ηγετικών ευθυνών, δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες του λαού και αποδείχθηκαν κατώτερα των δυνατοτήτων, που πλουσιοπάροχα τους πρόσφεραν στο σύνολό τους οι Έλληνες.
Η εξασφάλιση ενός καλύτερου αύριο για τον τόπο παραμένει και σήμερα, κυρίως, το ζητούμενο.
Στη μετεμφυλιακή περίοδο, με κορύφωση εκείνη της δικτατορίας των συνταγματαρχών, έδρασαν, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε εποχή, παραλλήλως δύο γενιές: η ώριμη και η νεώτερη. Η πρώτη έδωσε την ηγεσία και η δεύτερη ορμή, ηρωισμό και αυταπάρνηση.
Μια ενδοσκοπική ανάλυση και μόνο των 36 χρόνων από την κατάρρευση της χούντας οδηγεί στο μελαγχολικό συμπέρασμα, που δίδει και μια ερμηνεία στην εθελόδουλη υπαγωγή της χώρας στη νέα ξενοκρατία: Ορμή, ηρωισμός και αυταπάρνηση υπήρξαν. Ηγεσία δυστυχώς δεν υπήρξε…
Η ώριμη γενιά που διαχειρίσθηκε τις τύχες της χώρας τη μεταπολιτευτική περίοδο παρουσιάζει έλλειμμα δημόσιας ευθύνης…
Η νεώτερη γενιά του αντιδικτατορικού αγώνα καθώς και εκείνες της μεταπολιτευτικής περιόδου δυστυχώς διακινήθηκαν στην ευθεία της ανευθυνότητας και των διαχωρισμών του παρελθόντος…
Η Αριστερά, πολυδιασπασμένη, διακατεχόμενη από πολιτική αμβλυωπία και κυριαρχούμενη από τα «σύνδρομα» του παρελθόντος, απαρνήθηκε τον ρόλο της, ρόλο εισαγωγέα νέων σκέψεων και προβληματισμών για τους προσανατολισμούς της χώρας.
Στη σχεδόν αιωνόβια πολιτική παρουσία της στη χώρα, και παρά τα λάθη της, σε πολλές περιπτώσεις εγκληματικά, από τη δογματική προσήλωση σε σχήματα και προκατασκευασμένες… λύσεις, πάντοτε διακρινόταν για τον προωθημένο λόγο της. Και συνέτεινε ώστε το «σύστημα» να πειθαναγκάζεται και να εφαρμόζει λύσεις προς όφελος του λαού και του τόπου…
Η δράση της καθόλου Αριστεράς είναι συνυφασμένη με την οικοδόμηση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας, το οποίο σήμερα η νέα ξενοκρατία συστηματικώς το εξοβελίζει με το πρόσχημα ενός ψευδεπίγραφου εκσυγχρονισμού!
Η Αριστερά, τουλάχιστον από την περίοδο της ιταλογερμανικής Κατοχής, προμάχησε του πατριωτισμού. Σήμερα, εκτός του ΚΚΕ, μάχεται υπέρ της αποεθνοποίησης και η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Φώτη Κουβέλη ενέχεται, όχι μόνο για μια ακόμη περιττή διάσπαση, αλλά και για την προβολή στοιχείων διδαχής και διαπαιδαγώγησης των νέων γενιών από τις ανεπιστημονικές θέσεις της κυρίας Ρεπούση!
Ο κλασικής παιδείας κ. Φώτης Κουβέλης απολησμόνησε όχι μόνο τον λόγο του Πλάτωνα, «γνησίως και ικανώς να ασχολούμαστε με τα κοινά», αλλά και εκείνον του Αριστοτέλη, «το δίκαιον και το ορθόν κατά καιρόν εστί»… Και οδηγεί τον χρήσιμο σ’ αυτές τις περιστάσεις εαυτό του εκτός μαχόμενης πολιτικής, αλλά και το έθνος και τον λαό σε διάψευση προσδοκιών από την αυτοαποκαλούμενη εκσυγχρονιστική Αριστερά…
Σύντροφοι και πρώην σύντροφοί καταλογίζουν στον κ. Κουβέλη αλληθωρισμό προς το Νεο-ΠΑΣΟΚ του κ. Γεωργίου Παπανδρέου του Νεώτερου. Αν αυτό συμβαίνει, προς τι τα λογοπαίγνια περί Δημοκρατικής Αριστεράς; «Το δίκαιον και το ορθόν εστί» ευθεία και άμεση ένταξη στο Νεο-ΠΑΣΟΚ, και όχι η καθ’ οιονδήποτε τρόπο υπονόμευση του ΣΥΝ, όσο και αν οι «συνιστώσες» του επενεργούν καταστροφικότερα κι αυτού του κ. Κουβέλη…