επί του πιεστηρίου

«Ο πρωθυπουργός επιχειρεί να λειτουργήσει σαν γέφυρα μεταξύ Ισραήλ – Παλαιστίνης, αλλά και μεταξύ Ισραήλ – Τουρκίας, σε μια προσέγγιση που έχει την στήριξη ΕΕ – ΗΠΑ», έγραφε κυριακάτικη εφημερίδα. Έλυσε τα δικά μας ο πρωθυπουργός, η Τουρκία συμμορφώθηκε και σταμάτησε τις παραβιάσεις και τις επεκτατικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, τέρμα οι περατζάδες πολεμικών της μέχρι το Σούνιο, ο «Αττίλας» αποχώρησε από την Κύπρο, πήρε μαζί και τους εποίκους, επανήλθε η ενότητα στο νησί, στη Θράκη η Άγκυρα δεν θα ξαναρίξει λάδι και τράβηξε το αυτί του προξενείου της που ξεσηκώνει τους «αδελφούς» μουσουλμάνους με συνθήματα όπως «η Δυτική Θράκη είναι τουρκική», ο Γκρούεφσκι συμμορφώθηκε κι αυτός, δεν πρόκειται να ξαναπώ τη λέξη «Μακεδονία» δήλωσε, και ο Μπερίσια δεν θα ξαναβάλει θέμα «Τσαμουριάς», και τώρα ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε να τακτοποιήσει τις διαφορές του Ισραήλ με την Παλαιστίνη αλλά και του Τελ Αβίβ με την Άγκυρα…
Κατόπιν αυτού, πάλι καλά που ο Γιώργος βρίσκει κάποιες ώρες και ασχολείται και με τη χώρα του στην οποία τελικά απλώς προεδρεύει… Και ευτυχώς που υπάρχει και ο Πάγκαλος να βγάζει τη λάντζα… Και τραβάει και κανένα μπερντάκι στους άτακτους και στους γκρινιάρηδες…
«Είμαστε το σπάταλο παιδί της Ευρώπης», λέει ο συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων Πέτρος Μάρκαρης. Καλά, όλοι τώρα το ανακαλύψατε; Τόσα χρόνια, που πνιγόμαστε, που ήμασταν οι πιο φτωχοί της Ευρώπης, τότε που στους κατακτητές, αυτούς που έκαναν το Άουσβιτς και ερείπια την Ευρώπη, που έσπειραν τον θάνατο και γέμισαν χιλιάδες σπίτια με κλάμα και πόνο, τους έστελναν καραβιές δολάρια και ξαναγέννησαν τη Γερμανία, και την ίδια ώρα δεν μας άφησαν να ανασάνουμε, μας έριξαν στον εμφύλιο και γκρέμισαν ό,τι είχε απομείνει, πού ήταν όλοι αυτοί που σήμερα στενοχωριούνται επειδή πήγαμε να φτιαχτούμε κι εμείς, να μπούμε από το καλύβι με τον καμπινέ απʼ έξω σʼ ένα σπίτι της προκοπής, να ζεσταθούμε, να γεμίσει το στομάχι μας, να γελάσει το χειλάκι μας, να πούμε ότι τα καταφέραμε, και τώρα ξανά χαστούκι και πίσω ολοταχώς… Όχι, εσείς δεν δικαιούστε να σηκώσετε κεφάλι… Είσαστε σπάταλοι, φάγατε την κληρονομιά των γονιών σας (ποια ρε σεις, ποιος είχε τίποτα νʼ αφήσει στα παιδιά του, όταν θαλασσοπνιγόταν για να κρατηθεί στη ζωή, που πήγαινε μετανάστης για ένα κομμάτι ψωμί;) και ζητάτε ελεημοσύνη μάς λέει ο κύριος Μάρκαρης… Μας χρωστάνε, κύριε συγγραφέα. Μας χρωστάνε πολλά, κάθε κύριε Μάρκαρη, που ξεχνάτε… Μας χρωστάνε αυτά που μας άρπαξαν… Μας χρωστάνε τους νεκρούς μας, τα χωριά που μας κάψανε… Αφήστε λοιπόν τα παραμύθια σας… Οι άλλοι σπαταλάνε και απομυζούν ΟΛΟΥΣ τους «παρίες» της γης… Και μας θέλουν… «φιλιππινέζες» (με το συμπάθιο από τις σεμνές, εργατικές και τίμιες κοπελιές…).
Στις αρχές της δεκαετίας του ʼ90, αλλά και μετά, ήταν ανέκδοτο το «Αλβανός τουρίστας»… Τώρα, με τη δουλειά τους εδώ, το έκαναν πραγματικότητα. Δούλεψαν, μάζεψαν χρήματα και πήγαν πίσω στη χώρα τους οι Αλβανοί που είχαν έρθει εδώ μετά την πτώση του Χότζα… Ο Αλβανός Αλτίν Τσουκάρι άνοιξε εστιατόριο – ψησταριά και λέει: «Τώρα πια θα πηγαίνω στην Ελλάδα σαν τουρίστας»! Αυτό είναι άλλο ένα μήνυμα – μάθημα για όλους μας… Κανένα μέλλον, καμιά δουλειά δεν σου χαρίζεται, δεν σου προσφέρεται, αν δεν αγωνισθείς ο ίδιος να το κατακτήσεις.
Δραπέτευσε το 1950 από τη Βόρειο Κορέα, σε ηλικία 16 χρονών, τον πήραν το 1951 διερμηνέα και αγγελιοφόρο στο ελληνικό τάγμα που ήταν τότε στη Νότιο Κορέα, βαφτίστηκε ορθόδοξος, σπούδασε με υποτροφία εδώ θεολογία και αρχαιολογία, παντρεύτηκε Ελληνίδα το 1967 και απέκτησε τρεις γιους, ίδρυσε τον Ελληνοκορεατικό Σύνδεσμο στην Αθήνα και μόλις το 1973, έπειτα από 22 χρόνια, απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα. Όλα αυτά γιατί τα αναφέρουμε; Για σύγκριση με τις διαδικασίες εξπρές με τις οποίες η σημερινή κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου χορηγεί την ελληνική ιθαγένεια σε μετανάστες με 5 χρόνια παραμονής, χωρίς καν να έχουν αποδείξει με τις δραστηριότητές τους ότι θέλουν να λέγονται Έλληνες και έχουν κάνει κτήμα τους την ελληνική παιδεία.