Αιωνία η μνήμη του Μνημονίου

Θα επαναλάβω για τελευταία (;) φορά τα πασίγνωστα και αυτονόητα: Γνωρίζουμε άριστα ποιοι εκχώρησαν την εθνική μας κυριαρχία (και την ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ), μετατρέποντας στο άψε σβήσε –ΚΑΙ ΕΚ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ– την Ελλάδα «σε κράτος εντολής άλλων δυνάμεων». Γνωρίζουμε ομοίως άριστα ότι οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι (που αυτοαποκαλούνται… σωτήρες!) υπηρετούν τυφλά και δουλικά τις βουλήσεις, ακόμα και τις πιο παράλογες ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΤΕΛΕΣΦΟΡΕΣ, των αλλοδαπών… προστατών μας. (Προστατών που προστατεύουν ευλόγως αλλά ανεπιτυχώς τα δικά τους συμφέροντα – και «γαία πυρί μειχθήτω» στην Ελλάδα.)

Οι ελεγκτές της «τρόικας» –«πρωθυπουργίσκοι και Φούφουτοι» κατά Πάγκαλον– αγνοούν δύο σημαντικότατα στοιχεία ασκώντας τη δραστηριότητά τους: Πρώτον, την ψυχοσύνθεση, τη νοοτροπία και το ατίθασο του χαρακτήρα των Ελλήνων. Διαχρονικές ιδιότητες που δεν κάμπτονται διά της διασποράς απειλών και φόβου, με δεδομένη μάλιστα την πείνα και την ανέχεια μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας μας, τα οποία αποτελούν δυνάμει πυριτιδαποθήκη εκτεταμένης εξέγερσης. Και δεύτερον, το γεγονός ότι τουλάχιστον το 70% των Ελλήνων –«του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει»– ΤΑΣΣΕΤΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.

Οι πειθαρχημένοι πώς να κατανοήσουν τους απείθαρχους; Θα αναφέρω ένα παράδειγμα βιωματικής υφής από την εποχή των σπουδών μου στο Μόναχο της τότε δυτικής Γερμανίας: Διέσχιζα ένα τμήμα μεγάλης πλατείας του Μονάχου με τον φωτεινό σηματοδότη να δείχνει κόκκινο. Μόλις έφτασα στην απέναντι πλευρά, με πλησιάζει ένας ευγενέστατος αστυφύλακας και μου λέει: «Κύριε, δεν είδατε ότι ο σηματοδότης βρισκόταν στο κόκκινο;» «Το είδα, αλλά δεν είχα δει εσάς», του απάντησα ειλικρινά και με φιλοπαίγμονα διάθεση. Ο άνθρωπος τα ʼχασε. Δεν μπορούσε να διανοηθεί πώς συνδυάζεται η ομολογία ενός πταίσματος με το ψευδές, κατά τη γνώμη του, επιχείρημα ότι δεν τον είχα δει. Ήταν αδύνατο να αντιληφθεί την αντιστροφή της σκέψης μου. Ότι δηλαδή, επειδή δεν είδα κανέναν αστυφύλακα πέρασα με κόκκινο. Ύστερα από δισταγμούς και μʼ ένα ελαφρό χαμόγελο στα χείλη μού είπε: «Για το ωραίο αστείο σας δεν θα πληρώσετε πρόστιμο. Στο μέλλον όμως να είστε προσεκτικός με τους σηματοδότες. Εδώ είναι Γερμανία, δεν είναι Ιταλία». (Με είχε περάσει για Ιταλό.)

Με εισπρακτικά μέτρα, μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων, νομοθετικό «γύψο» στις κλαδικές συμβάσεις και νέες επιβαρύνσεις σε γλίσχρα εισοδήματα που, παρά τις άφθονες και… κατηγορηματικές διαψεύσεις των υποποδίων του Μνημονίου, επίκεινται για το 2010 (!), η αγοραστική δύναμη των πολιτών θα ελαχιστοποιηθεί, η αγορά έχει ήδη στεγνώσει και η υφιστάμενη ύφεση είναι αδύνατον να οδηγήσει σε ανάκαμψη. Το φαιδρό –και λίαν εξοργιστικό– είναι ότι οι νέες επιβαρύνσεις θα επιβληθούν προκειμένου να καταβληθεί η αναλογούσα δόση του δανείου!

Το ΜΕΓΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ότι ο ανταγωνισμός θα ρίξει τις τιμές το ακούσαμε, πολύ ΠΡΙΝ από την τεράστια κρίση των ευρωπαϊκών κυρίως οικονομιών, ΑΠΕΙΡΕΣ ΦΟΡΕΣ. Αντʼ αυτού, τα μονοπώλια και τα ολιγοπώλια οργίαζαν και οι τιμές όχι μόνο δεν έπεφταν, αλλά έπαιρναν –και παίρνουν συνεχώς– την ανιούσα.

Το ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ… ιδιοφυέστατης επινεύσεως της «τρόικας» ως επέκταση του… θαυματουργού ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ είναι η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για όλους μας! Μισοτιμής θα είναι πλέον τα φορτηγά, τα ταξί, οι αμοιβές γιατρών, δικηγόρων, συμβολαιογράφων, μηχανικών και βάλε. Το ερώτημα είναι πώς και πότε θα γίνει αυτό. Ειδικά για τους φορτηγατζήδες και τους ταξιτζήδες που υπάρχουν ήδη, με ποιο δικαίωμα τους αφαιρούν ή τους μειώνουν την αξία των αδειών τους που αποτελούσε πανάκριβο άλλοτε περιουσιακό τους στοιχείο; Όσο για τους νέους συναδέλφους τους, με τι χρήματα θα αγοράσουν το φορτηγό και το ταξί τους; Αφήνω που με την αποδεδειγμένα μειωμένη έκταση της δουλειάς τους θα είναι υποχρεωμένοι να αρκούνται σε μικρότερα κόμιστρα. Θα βγάζουν, επομένως, μεροκάματο της πλάκας, ανίκανο να τους ζήσει.

Για τους επιστήμονες, γιατρούς, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, μηχανικούς κ.ά., δεν θα χαλάσει –για τους περισσότερους από αυτούς τουλάχιστον– ο κόσμος. Κάτι θα έχουν βάλει μέχρι σήμερα στην άκρη. Τους αναφέρω όμως ρητά, διότι ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ και αυτοί. Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και λοιποί συνευρωπαίοι μας είναι πανέτοιμοι να τους φάνε την πελατεία τους, ή έστω ουδόλως ευκαταφρόνητο τμήμα της πελατείας τους. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι άρρητος στόχος των άσπονδων φίλων μας (και σημερινών… προστατών μας) ΕΙΝΑΙ Ο ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ. Προσθέτω ότι η μεσομακροπρόθεσμη ευρύτατης κλίμακας επιδίωξη των «παγκόσμιων Επικυρίαρχων» είναι η μεθοδική εξασθένηση και η τελική εξαφάνιση, μαζί με την Ιστορία τους, ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ! Δηλαδή η μετατροπή του ανθρώπου, ως σκεπτόμενης, εμφορούμενης από αισθήματα και δρώσας δημιουργικά προσωπικότητας, σε ΑΒΟΥΛΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ.

Τα γράφω αυτά όχι επειδή πιστεύω σε μια τέτοια εφιαλτική προοπτική –κι ας υπάρχουν ευφάνταστοι μελλοντολόγοι που δεν την αποκλείουν. Τα γράφω για να υπογραμμίσω ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ. Και να προτρέψω τους ενάρετους, τους μονήρεις και τους ολιγαρκείς να βγουν απʼ το καβούκι τους και μαζί με ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΥΣ άλλους να συγκροτήσουν την ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΗ ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΟΧΙ. Όχι στη μοιρολατρία και στον προπαγανδιζόμενο από τους τρομοκρατημένους –γιατί οι… προστάτες μας είναι οι τρομοκρατημένοι– φόβο! Όχι στις συμπεριφορές που επιδεικνύουν τα πειθαρχημένα στρατιωτάκια της κυρίας Μέρκελ. (Εμείς είμαστε πονηροί σαν τον Οδυσσέα και ευφυείς σαν τον Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη.) Όχι στη συγχώνευση των τραπεζών που θα μεταβληθούν σε ολιγοπώλια, αν όχι και σε μονοπώλιο, και θα μας γδέρνουν ακόμα περισσότερο. Όχι σε ό,τι αυγατίζει τους πλούσιους και εξαθλιώνει τους φτωχούς. ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ! Μόνο έτσι θα ψάλουμε όλοι περιχαρείς –πλην Λακεδαιμονίων φυσικά– το «αιωνία σου η μνήμη» στο Μνημόνιο.

Αυτή η ευλογημένη ημέρα δεν θα αργήσει να ανατείλει. Το θεωρώ υπερβέβαιον.

ΥΓ.: Το ότι οι τεχνοκράτες οικονομολόγοι που μας επιτηρούν έχουν μαύρα μεσάνυχτα από πολιτική, είναι πλέον ηλίου φαεινότερον. Ανακύπτει όμως με την πάροδο του χρόνου και το ερώτημα εάν η καθαρώς οικονομική τους παιδεία είναι επαρκής και εφαρμόζεται με τρόπο ευέλικτο και αποτελεσματικό. Για την Ελλάδα πάντως είναι εντελώς αναποτελεσματική και αντιστοιχεί απολύτως στην περιώνυμη συνταγή «πονάει δόντι, κόβεις κεφάλι».