Παράλογο για να βρουν δουλειά οι άνεργοι να τη χάνουν οι εργαζόμενοι

Η βάναυση δημοσιονομική αυστηρότητα συρρικνώνει την εσωτερική ζήτηση, απομειώνει τα δημοσιονομικά έσοδα και ματαιώνει τον διακηρυγμένο στόχο ισοσκελισμού των δημοσίων δαπανών.
Ζούμε ημέρες Κατοχής. Η διαφορά όμως (προς το χειρότερο) είναι ευδιάκριτη. Τότε, όπως έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο Γέρος βέβαια), «υπήρξεν η Κατοχή, αλλά ουδέποτε υπήρξεν η ήττα, διότι το έθνος ουδέποτε την απεδέχθη». Τώρα η τρέχουσα Κατοχή, με την αδρή συνέργεια των κυβερνητών μας, οι οποίοι κατέθεσαν στα πόδια της τη λαϊκή εντολή που έλαβαν, προωθεί ένα νεοφανές κοινωνικό υπόδειγμα, το οποίο διέπεται από τους κανονισμούς της ζούγκλας. Πειραματίζονται στην περίπτωσή μας και ως προς το πώς μια χώρα του πρώτου κόσμου μεταλλάσσεται σε τριτοκοσμική. Τα αφεντικά θέλουν πρωτίστως εργατικό δυναμικό με όρους Πεκίνου. Όπισθεν ολοταχώς και ακαθέκτως. Από δίπλα οι επαγγελματίες διαμορφωτές της κοινής γνώμης με σημαία τους τον εθνομηδενισμό.
Μας λένε ότι η έξοδος από την κρίση θα απαιτήσει τρία χρόνια. Τα μέτρα τους όμως είναι για πενήντα χρόνια! Και τα μέτρα τους όλα τα φορτώνουν στις καχεκτικές πλάτες των φτωχών και των κατατρεγμένων. Κάποτε η λεγόμενη κεντροαριστερή κουλτούρα ευαγγελιζόταν τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Και εννοούσε μια δικαιότερη κοινωνία. Σήμερα που είναι εξουσία κατεδαφίζει παθιασμένα το εναπομένον κοινωνικό κράτος, στην οικοδόμηση του οποίου είχε άλλοτε σημαντική συμβολή. Το πράττει «χωρίς αιδώ».
Επειδή ο κόσμος δεν είναι αφελής και ευλόγως πονηρεύεται, χωρίς να καταφεύγει σε συνωμοσιολογική ερμηνεία της Ιστορίας, οσφραίνεται ότι τα συμβαίνοντα είναι μέρος ενός σχεδίου το οποίο πάει τις κοινωνίες τουλάχιστον τρεις αιώνες πίσω. Το δόγμα είναι πια ότι, για να βρίσκουν δουλειά οι άνεργοι, πρέπει να χάνουν τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι! Θαύμα!
Κυβέρνηση και εξαρτημένοι κατασκευαστές της κοινής γνώμης κατανάλωσαν πολύ μελάνι υπερασπιζόμενοι τη θεωρία του μονόδρομου. Η υποταγή μας στη δικαιοδοσία της στυγνής και ανάλγητης «τρόικας», ακόμη και αυτή, μπορούσε να έχει ανθρωπινότερους όρους. Δεν τους έχει διότι προφανώς δεν διεκδικήθηκαν. Από μας! Απόδειξη ότι, συνεπεία ενδοκοινοβουλευτικών πιέσεων και άλλων από τα ισχνής έστω ισχύος συνδικάτα, ο κ. Παπανδρέου δεσμεύτηκε να αναδιαπραγματευθεί με την «τρόικα» το ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων, ενώ ταυτόχρονα προχώρησε σε ορισμένες διορθωτικές κινήσεις εκείθεν του γράμματος του Μνημονίου.
Ο πρωθυπουργός επισείει –ως πότε όμως;– το ψευδοδίλημμα «Μνημόνιο ή πτώχευση». Επειδή οι κοινοτικοί γνωρίζουν πολύ καλά το ντόμινο που θα κατέφερε επί τας κεφαλάς των ένα τέτοιο αποτρόπαιο για εκείνους ενδεχόμενο –δεν τους ενδιαφέρει τι θα ήταν για μας– απλούστατα δεν υφίσταται τέτοιο δίλημμα. Σε κάθε όμως περίπτωση υπάρχει, ευθεία μάλιστα, οδός αποτροπής της πτώχευσης. Είναι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Αυτήν δεν τη θέλει η «τρόικα», αλλά αν τη θελήσει ο κ. Παπανδρέου μπορεί να την κάνει. Και όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα.
Τα κοινωνικά μεσοστρώματα της χώρας υφίστανται βαριά πλήγματα, ενώ ο κόσμος των συνταξιούχων δέχτηκε με το Ασφαλιστικό τη χαριστική βολή (αφαιμάξεις: 2,5 δισ. από 13η και 14η σύνταξη + 800 εκατ. από νέα ηλικιακά όρια + 600 εκατ. από περικοπή αναπηρικών + 280 εκατ. από ΛΑΦΚΑ +1,8 δισ. από τον καινούργιο υπολογισμό των συντάξεων).
Η αντοχή των νοικοκυριών εξαντλήθηκε. Η ορατή έλλειψη ρευστότητας κλείνει τις στρόφιγγες δανεισμού σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Η μέσα σε ένα τρίμηνο δεύτερη αύξηση του ΦΠΑ (από 10 σε 11% και από 21 σε 23%) δρα δύο φορές αρνητικά: εντείνει τον πληθωρισμό και απομειώνει την κατανάλωση, δηλαδή ανατροφοδοτεί την ύφεση.
Η κυβέρνηση λειτουργεί ως διχασμένη προσωπικότητα. Άλλα σκέφτεται, άλλα λέει και άλλα κάνει. Άγνωστο τι σκέπτεται, γνωστό τι λέει και τι κάνει.
Ο συνταξιούχος που μάδησαν τη σύνταξή του, ο εργαζόμενος που έχασε τη δουλειά του, εκείνος που δουλεύει ακόμη, αλλά βλέπει επερχόμενες μαζικές απολύσεις και λουκέτα, ο άλλος που διαπιστώνει την απίστευτη ακινησία στον τομέα της πραγματικής οικονομίας και έλλειμμα οράματος ανάπτυξης, τελικά κάθε υποψιασμένος πολίτης που ψηλαφεί τα έργα και τις ημέρες της εξουσίας τρελαίνεται ακούγοντας τον λόγο του πρωθυπουργού στον Πόρο.
Έναν λόγο στους αντίποδες της πολιτικής που αγαλλομένω ποδί εφαρμόζουν με την «τρόικα».
Ακούστε τον: «Τα αίτια της κρίσης δεν είναι τα συστήματα πρόνοιας, αλλά η αδιαφάνεια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η έλλειψη δημοκρατικού ελέγχου, η ανισότητα που υπάρχει στον κόσμο και η τεράστια συγκέντρωση πλούτου στα χέρια λίγων σε πλανητικό επίπεδο».
Λόγια ίσον θανατική αυτοκαταδίκη…