Ο δικός μας ο Καραγκιόζης…
Σαν να μην έφτανε που χάσαμε τον καφέ, που χάσαμε τον μπακλαβά, χάσαμε και τον Καραγκιόζη. Την πιο ξεκαρδιστική φιγούρα των παιδικών μας χρόνων. Τον πιο γνήσιο λαϊκό ήρωα της καλλιτεχνικής μας παράδοσης. Με γνωμοδότηση της UNESCO, η Αυτού Μεγαλιότης, ο Καραγκιόζης, πολιτογραφήθηκε Τούρκος!
Εντάξει, οι Τούρκοι έχουν τα δικά τους επιχειρήματα. Εμείς όμως γιατί καθίσαμε με σταυρωμένα τα χέρια;
Αν οι γείτονες υποστήριξαν ότι ο Καραγκιόζης κατάγεται από την Προύσα, εμείς γιατί δεν αντιπροτείναμε ότι κατάγεται από… τον Μπαρμπαγιώργο;
«Ανιψούδι» τον ανέβαζε, «ανιψούδι» τον κατέβαζε! Σαν να τον βουτούσε και να τον ξαναβουτούσε σε κολυμπήθρα: «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Καραγκιόζης Καραγκιοζόπουλος».
Αυτό και μόνο θα έφτανε. Αν έχεις μπάρμπα τον Μπαρμπαγιώργο, είναι σαν να έχεις μπάρμπα στην UNESCO. Έτσι και έβλεπαν οι άνθρωποι τη φουστανέλα και το τσαρούχι του θείου, ε, ίσως και να έκοβαν το καρπούζι στη μέση.
Γιατί θα τους έλεγε ο Μπαρμπαγιώργος με τη βαριά του φωνή, κουνώντας ταυτόχρονα και την γκλίτσα:
«Τι λέτε ουρέ ζουλάπια; Τούρκος το ανιψούδι μου; Με Τούρκο το έκαν’ η αδερφή μ’; Άει και ροβολήσω σακάτ’ ένα ένα θα σπάσω τα παγίδια σας».
Αλλά δεν έγινε έτσι. Ούτε τη φουστανέλα ως δείγμα ελληνικότητας επικαλεστήκαμε, ούτε την γκλίτσα για την τιμή των όπλων προτάξαμε.
Ε, και λοιπόν, μπορεί να πουν μερικοί. Αφού τον θέλουν εξ ολοκλήρου δικό τους οι γείτονες, ας τον πάρουν. Δεν βλέπουν όμως το αυτονόητο:
Χάνοντας την ελληνική ταυτότητα του Καραγκιόζη, χάνουμε κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι μπακλαβά. Ίσως κάτι περισσότερο κι από ένα κομμάτι της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Χάνουμε το δικαίωμα να κερδίζουμε! Και το χειρότερο: Συνηθίζουμε να χάνουμε!
Τυχαίο; Δεν νομίζω! Τίποτα δεν χάνουμε από τύχη, όταν το διεκδικούν και οι Τούρκοι. Γιατί αυτοί δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Δουλεύουν με στόχο και πρόγραμμα. (Μας) δουλεύουν συστηματικά και διαχρονικά. Αυτήν ακριβώς την… καραγκιοζίστικη πολιτική δεν εξυπηρετούν οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και οι εμφανίσεις του «Πίρι Ρέις» ή του «Τσεσμέ» σε τμήματα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας;
Ο Καραγκιόζης είναι ό,τι μας ενώνει και ό,τι μας χωρίζει. Μόνο που οι Τούρκοι κατορθώνουν πάντα να κρατούν ό,τι μας χωρίζει.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη. Αυτών που πιστεύουν ότι τον δικό μας Καραγκιόζη κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει. Αν εννοούν αυτόν με την πονηριά, την κουτοπονηριά, την καπατσοσύνη και (κυρίως) το μακρύ χέρι, το πιστεύω κι εγώ.
Αλλά αυτόν και αν μας τον πάρουν σιγά την απώλεια. Έχουμε τόσους Καραγκιόζηδες που κάθε ώρα και στιγμή μάς θυμίζουν όλα τα έργα του Θεάτρου Σκιών:
«Ο Καραγκιόζης γιατρός», «Ο Καραγκιόζης και το φακελάκι», «Ο Καραγκιόζης και το καταραμένο ΔΝΤ», «Ο Καραγκιόζης συνταξιούχος», «Ο Καραγκιόζης σε μοναστήρι»…
Το πιο ωραίο όμως έρχεται το φθινόπωρο, με τις εκλογές και τον «Καλλικράτη».
Πολλοί είναι έτοιμοι να παίξουν το αριστούργημα «Ο Καραγκιόζης Δήμαρχος».
Ε, ρε γλέντια!
Γάμα Σίγμα