Κυβερνητικές «αγοραπωλησίες»

Στην «καμένη γη» περιλαμβάνονται ήδη οι συντάξεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, οι συλλογικές συμβάσεις, η ίδια η διαιτησία και οι αποφάσεις της, τα εργασιακά δικαιώματα, ακόμα και νόμοι αλλά και διατάξεις του Συντάγματος… Και βεβαίως στον σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο του 21ου αιώνα, «των εχθρών τα φουσάτα» τα έχουν αντικαταστήσει οι υποδυόμενοι εισέτι τους φορείς της εκτελεστικής εξουσίας, στην πράξη υπάλληλοι και εκτελεστές των εντολών της τρόικας και του ΔΝΤ, οι οποίοι συνεπικουρούνται από το «βαρύ προπαγανδιστικό πυροβολικό» των ΜΜΕ και των «επιλεγμένων» διαφωτιστών τους.
Η κοινωνία χάνει ένα προς ένα τα θεσμικά και κοινωνικά στηρίγματά της. Η πολιτική εξουσία έχει παραδοθεί στην πράξη στην υπερκυβέρνηση. Διαμορφώνεται συνεπώς ένα ανοιχτό, ένα «ελεύθερο πεδίο» για να προωθηθεί το «δεύτερο κύμα» του νεοφιλελεύθερου ολετήρα.
Ποιος είναι ο κεντρικός στόχος; Όποιος θεσμός, δραστηριότητα, λειτουργία έχει σχέση με το Δημόσιο, με το κράτος, οτιδήποτε μπορεί να εκφράσει την έννοια του δημόσιου ή κοινωνικού αγαθού. Αυτές οι δύο λέξεις-σύμβολα, «κοινωνικό» και «δημόσιο», θα πρέπει να εξαλειφθούν από τον κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό «χάρτη» και να περιορίσουν την παρουσία τους στα λεξικά…
Σʼ αυτό ακριβώς το πλαίσιο
–μόλις ψηφίσθηκε το Ασφαλιστικό και το Εργασιακό– εμφανίσθηκε η πρόταση για εξαγορά των μεριδίων του Δημοσίου στην ΑΤΕ και στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Ασφαλώς πρόκειται για στημένο παιγνίδι. Προηγήθηκε, για να προετοιμάσει το έδαφος, ο Γ. Παπακωνσταντίνου και, αμέσως σχεδόν, «νάτος πετιέται» ο κ. Σάλλας, για να δώσει το έναυσμα μιας «νέας εποχής» για το τραπεζικό μας σύστημα, με την κατά τα άλλα πενιχρή προσφορά του…
Το πρόβλημα ασφαλώς δεν είναι ο κ. Σάλλας, αλλά η κυβέρνηση και η, υποτιθέμενη, στρατηγική της για την ανάπτυξη της χώρας… Το βασικό ερώτημα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσει η κυβέρνηση είναι εάν πιστεύει ότι απαιτείται μια ισχυρή τραπεζική μονάδα που θα ελέγχεται από το κράτος, ως δομικό στοιχείο εξισορρόπησης έναντι των ιδιωτικών τραπεζικών ιδρυμάτων, όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στη διεθνή αγορά.
Αντί να απαντήσουν στο βασικό αυτό ερώτημα, οι κυβερνητικοί παράγοντες αρκούνται στο επιχείρημα ότι η πώληση της ΑΤΕ και του Ταμιευτηρίου διασφαλίζει τον έλεγχο από έλληνες τραπεζίτες… Μα ποιος εγγυάται ότι σε λίγο δεν θα περιέλθει ο έλεγχος σε ξένες τράπεζες, σε άδηλα κεφάλαια και χρηματιστικούς παράγοντες;
Όλα αυτά αποτελούν περιττά ερωτήματα για την κυβέρνηση, της οποίας το μόνο δόγμα είναι ότι ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ, αρκεί να έχουν την «έγκριση ή την ευλογία» του ΔΝΤ και της τρόικας. Με τη «λογική» αυτή, θα έχουμε σε λίγους μήνες την πλήρη αυτονόμηση του τραπεζικού συστήματος, το οποίο αφού χρησιμοποίησε «κατά βούλησιν» πρώτα τα 28 δισ. ευρώ και σε δεύτερη φάση τα 10 δισ. ευρώ, επικαλείται τώρα ανεπάρκεια ρευστότητας και έχει κλείσει τη στρόφιγγα των δανειοδοτήσεων. Ποιος θα μπορεί να παρέμβει τότε;
Η ενίσχυση των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων οδήγησε σε κρίση τους δημόσιους προϋπολογισμούς και τώρα οι ίδιες οι τράπεζες «γυρίζουν την πλάτη» επικαλούμενες την ιερότητα της ιδιωτικής τους αυτονομίας. Αυτό ακριβώς το δόγμα πληρώνει τώρα η νέα κυβέρνηση της Ουγγαρίας, που τιμωρείται στην πράξη για το πολιτικό της «ατόπημα» να επιβάλει έναν ελάχιστο φόρο στις τραπεζικές συναλλαγές…
Ίσως τώρα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ένα τμήμα του πολιτικού – κυβερνητικού «προσωπικού» ότι αρχίζει και το ίδιο να «ιδιωτικοποιείται»… Ότι δεν έχει εκχωρήσει απλώς κάποιες αξίες στο ΔΝΤ αρκούμενο σε εφαρμογή και σε ορθολογική διαχείριση των εντολών του Μνημονίου.
Τώρα είναι τα ίδια τα ιδιωτικά συμφέροντα, τα οποία, καλυπτόμενα και νομιμοποιούμενα από τη «στρατηγική» του Μνημονίου και του ΔΝΤ, προβάλλουν ευθέως τις απαιτήσεις τους. Τράπεζες, συγκοινωνίες, υποδομές, δημόσιες επιχειρήσεις, κάθε μορφή δημόσιας – κρατικής περιουσίας, αποτελούν «ελεύθερο» στόχο του ιδιωτικού κεφαλαίου και οι πολιτικοί διαμεσολαβητές και «συμβολαιογράφοι» σʼ αυτήν τη διαδικασία είναι οι ίδιοι οι «υπεύθυνοι» υπουργοί και φυσικά ο πρωθυπουργός…
Γι’ αυτό και ο «πανικός» και οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Η τρόικα και το ΔΝΤ δεν επιβλέπουν απλώς την «οικονομετρική» πλευρά των μέτρων, αλλά θα εποπτεύσουν και θα επιβάλουν τις «αγοραπωλησίες» που καθόρισαν ως άμεσες προτεραιότητες (συγκοινωνίες, δημόσιες επιχειρήσεις, υγεία, κ.λπ.). Αυτόν τον ρόλο διαδραματίζουν τώρα τα κυβερνητικά στελέχη, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι. Κι αντί να επικαλούνται «τη σωτηρία της χώρας», ας φροντίσουν για τη «σωτηρία της ψυχής», για την ίδια την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά τους πριν οι ίδιοι καταγραφούν ως «φον Φούφουτοι» (κατά την έκφραση του Θ. Πάγκαλου) στη νεώτερη πολιτική ιστορία του τόπου.