Καραμανλής: Ευθύνες και μύθοι

Ο Σημίτης ξεχάστηκε νωρίς. Μικρό μέγεθος, στιλβωμένο ψέμα καλύτερα, χάθηκε στη χοάνη της λήθης, μόλις σταμάτησαν να τον προβάλλουν τα μίντια της διαπλοκής. Όμως, για τον ίδιο, ουδέν κακόν αμιγές καλού: Μαζί του ξεχάστηκαν και τα κραυγαλέα σκάνδαλα της εποχής του, τα τερατώδη ψεύδη και η καταστροφική πολιτική του… Διψασμένη για εξουσία η ΝΔ, γλένταγε την επανάκαμψη και αμέλησε να ασχοληθεί με τα έργα και τις ημέρες του ολετήρα Σημίτη… Τώρα το πληρώνει. Και η ΝΔ και ο Καραμανλής, που δεν ξεχνιέται λόγω αρνητικής δημοσιότητας: Το ΠΑΣΟΚ, που δεν αφήνει τίποτε να πάει χαμένο, αφενός ρίχνει όλες τις ευθύνες για το κατάντημα της χώρας στην πενταετία Καραμανλή και αφετέρου, για να αποσπάσει κάπως την προσοχή των πολιτών από το Μνημόνιο και τα συναφή, βάζει φωτιά στο Βατοπέδι, για να τυλίξουν οι φλόγες τον Καραμανλή. Παράλληλα έχει τον νου του και στην Εξεταστική Επιτροπή που θα διερευνήσει ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες για παραποίηση στοιχείων που αφορούν στο δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας…
Δεν πρωτοτυπεί το ΠΑΣΟΚ. Στη λογική των καθεστωτικών κομμάτων ο αντιπερισπασμός και οι εντυπώσεις, κλασικά δείγματα μικροπολιτικής, παίζουν σημαίνοντα ρόλο. Και ανάλογα με τη στάθμη του κυνισμού προκύπτουν τερατάκια, όπως αυτό με την Εξεταστική για τα δημοσιονομικά… Πρόκειται για παγκόσμια πρωτοτυπία. Πρώτον, διότι όλες λίγο πολύ οι χώρες καταφεύγουν σε «μαγείρεμα» των στοιχείων και, δεύτερον, διότι πουθενά στον κόσμο δεν αναζητούνται ποινικές ευθύνες –παρά μόνον πολιτικές– για τέτοιου είδους «μαγειρέματα». Το ΠΑΣΟΚ τα γνωρίζει αυτά. Ξέρει καλά ότι κανείς δεν βρίσκει άκρη με τον λαβύρινθο των στοιχείων και των επιχειρημάτων. Και απλώς ανακινεί το θέμα προς άγραν εντυπώσεων, αλλά και για να συντηρεί το παραμύθι περί αποκλειστικών ευθυνών της πενταετίας Καραμανλή για την οικονομία. Όμως οι «έξυπνοι» κινδυνεύουν να πιαστούν από τη μύτη: Η Εξεταστική Επιτροπή μοιραία και αναπόφευκτα θα πάει και λίγο πιο πίσω από την εποχή Καραμανλή. Και εκεί θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα όργιο «μαγειρεμάτων», που θα μείνει στην Ιστορία ως «δημιουργική λογιστική» του Σημίτη. Διότι έτσι, με αλχημείες, ψέματα και «μαγειρέματα», δηλαδή με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής», μπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ… Επομένως, καθίσταται σαφές ότι αυτή η Εξεταστική δεν έχει καμιά τύχη. Μόλις φτάσει ο κόμπος στο χτένι –και ισοφαριστούν οι αρνητικές για τη ΝΔ εντυπώσεις– η σεμνή τελετή της αναζήτησης ποινικών ευθυνών θα λήξει ήσυχα και άδοξα…
Σχετικά με το Βατοπέδι, το ΠΑΣΟΚ έχει δίκιο: Το αναιδές αυτό εγχείρημα που ζημίωσε το Δημόσιο, βαρύνει καθοριστικά τις κυβερνήσεις Καραμανλή και προσωπικά τον ίδιο τον τέως πρωθυπουργό. Κανένας Αγγέλου, Δούκας, Ρουσόπουλος κ.ά. δεν θα τολμούσε να κινηθεί, αν δεν είχε το πράσινο φως από το Μαξίμου… Και εδώ εντοπίζεται η βαρύτατη ευθύνη του Καραμανλή: Έχοντας αφήσει τις τύχες της χώρας στον «αυτόματο πιλότο», ούτε ήξερε ούτε ενδιαφερόταν να μάθει για την εξέλιξη ορισμένων θεμάτων. Δεν χαράμιζε χρόνο για Βατοπέδια ο Καραμανλής. Εμπιστευόταν το κλειστό περιβάλλον του και τα άφηνε όλα στα χέρια τους… Τραγικό το γεγονός, μεγάλο το έγκλημα της αδιαφορίας για έναν πρωθυπουργό, και αναπόφευκτο το τίμημα. Με μια ουσιώδη διαφορά: Οι βαρύτατες ευθύνες του Καραμανλή για το Βατοπέδιο είναι πολιτικές. Και αυτές αποδόθηκαν ηχηρά με την ετυμηγορία του παρελθόντος Οκτωβρίου. Τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα των εντυπώσεων, όπως άλλωστε είχε συμβεί και με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο αείμνηστος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, παρότι είχε αναλάβει πλήρως την πολιτική ευθύνη για το υπαρκτό σκάνδαλο Κοσκωτά, εν τούτοις παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο από τον πολύπλαγκτο Μητσοτάκη και την αφιονισμένη αριστερή παρεούλα του ’89. Όμως ούτε οι θλιβεροί κατασκευαστές του «καθαρτήριου» εκείνου κύκλου είχαν τολμήσει να παραπέμψουν τον Ανδρέα Παπανδρέου με υλικό την υπαρκτή ευθύνη του για την εξέλιξη του σκανδάλου. Χρειάστηκε να κατασκευάσουν τα «πάμπερς» και τις λοιπές ανοησίες για να τον στείλουν στο σκαμνί της κατηγορίας… Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν φαίνεται να ανακινείται –ή να τεκταίνεται– κάτι παρόμοιο σε βάρος του Καραμανλή ή των υπουργών που εγκαλούνται. Το γεγονός ότι με την υπόθεση Αγγέλου εγκαθίσταται ο Καραμανλής στο κάδρο της –πολιτικής– ενοχής φτάνει και περισσεύει στο ΠΑΣΟΚ…
Όμως η πλέον εξοργιστική απόπειρα του κυβερνώντος κόμματος κατά του Καραμανλή είναι εκείνη που πασχίζει να αποδώσει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για την τραγική κατάσταση της χώρας στην πενταετία Καραμανλή. Πρόκειται για ιλαρή και αναίσχυντη προσπάθεια, η οποία θίγει πρωτίστως την κοινή νοημοσύνη, ιδία αν ληφθεί υπ’ όψιν η γελοία κατασκευή της προπαγάνδας που λέει ότι ο Καραμανλής παρέλαβε μια χώρα που «πέταγε» –με κορυφαίο ιστίο την οικονομία– και την έριξε στα τάρταρα… Αλήθεια, ποια χώρα «πέταγε»; Η Ελλάδα της διαρκούς μακροχρόνιας φοροδιαφυγής; Η χώρα της μίζας, της κομπίνας, του ρουσφετιού, των συμβάσεων, των υπερφορτωμένων από δημόσιους υπαλλήλους υπηρεσιών; Η Ελλάδα των οργίων με τις προμήθειες στα νοσοκομεία; Με τους ιδιοκτήτες Καγιέν που δηλώνουν εισόδημα 10.000 ευρώ; Με τις συντάξεις-μαϊμού και με τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων να παραμένει εισέτι άγνωστος; Ποια οικονομία «πέταγε»; Της χρεοκοπημένης γεωργίας, της τραγικής ανταγωνιστικότητας, του προβληματικού τουρισμού και της υψηλής ανεργίας; Ή μήπως η οικονομία με τον πρόσκαιρο υψηλό ρυθμό ανάπτυξης, ο οποίος οφειλόταν αποκλειστικά στα «μεγάλα έργα» λόγω Ολυμπιακών Αγώνων; Όλα αυτά τα παθογενή δεν δημιουργούνται ξαφνικά μέσα σε μια πενταετία. Υπάρχουν από χρόνια. Ένα μόνιμο έλκος το οποίο παρέλαβε ο Καραμανλής και δεν έκανε απολύτως τίποτε για να το θεραπεύσει. Απεναντίας, επιβάρυνε την οικτρή κατάσταση σε όλους τους τομείς. Κατά τούτο είναι αυταπόδεικτες οι ευθύνες του, αλλά επ’ ουδενί αποκλειστικές. Ο Καραμανλής έμεινε στα μεγάλα λόγια («μεταρρύθμιση» κ.λπ.) και θα καταχωριστεί στην ιστορία ως ένας συνεχιστής της τραγικής πολιτικής του Σημίτη…
Ο Καραμανλής, παραδίδοντας μια Ελλάδα καθημαγμένη, κατάφερε να αδικήσει τον εαυτό του, καθώς και τρεις πολυσήμαντες επιλογές του, στις οποίες προχώρησε με τόλμη και υπευθυνότητα στιβαρού ηγέτη. Η πρώτη αφορά το άνοιγμα στην Κίνα, γεγονός καθοριστικό για τη μελλοντική οικονομική πορεία της χώρας, το οποίο όμως είχε αγνοηθεί από την κακοήθη προπαγάνδα, καθώς και από τον λαϊκισμό του Γ. Παπανδρέου. Η δεύτερη επιλογή αφορά τις σχέσεις με τη Ρωσία (αγωγός κ.λπ.), γεγονός εξίσου σημαντικό. Και η τρίτη αφορά τα εθνικά, με το γενναίο «βέτο» για τη FYROM στο Βουκουρέστι. Με τις επιλογές του αυτές (ειδικά για Ρωσία και βέτο) ο Καραμανλής δυσαρέστησε «εταίρους και συμμάχους», κυρίως τους Αμερικανούς, οι οποίοι ούτε ανέχονται «παρεκβάσεις» ούτε ξεχνούν…
Λένε πολλοί ότι ο τέως πρωθυπουργός τιμωρήθηκε για τις γενναίες αυτές επιλογές του. Αυτό δεν μπορεί να αποκλειστεί, όσο κι αν είναι συμβατό με τη βολική λογική της «συνωμοσίας». Ωστόσο κανένας δυσαρεστημένος σύμμαχος δεν δημιούργησε το Βατοπέδι. Κανένας δεν εμπόδισε τη «μεταρρύθμιση». Κανένας δεν στάθηκε εμπόδιο στη σύλληψη της φοροδιαφυγής. Κανένας δεν υπονόμευσε τις επενδύσεις και την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κ.λπ. Ο Καραμανλής ναυάγησε στα βαλτόνερα της πολιτικής του. Και θα φέρει εσαεί το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί για τη σημερινή κατάσταση της χώρας…