ΕΝΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΞΕΝΟΙΑΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Διάθεση που συνοδεύει κάθε λαό έπειτα από μια εκλογική διαδικασία, κυρίως όταν αυτή έχει τελειώσει με θρίαμβο του κόμματος που επικράτησε. Γιατί θρίαμβος είναι μια νίκη με διαφορά άνω των δέκα ποσοστιαίων μονάδων. Και συντριβή για όποιον έχασε με τέτοια διαφορά.

Παρ’ όλ’ αυτά, τα στοιχεία που φανερώθηκαν στην πορεία των αμέσως επόμενων ημερών έβαλαν στην άκρη τη νίκη και την τεράστια διαφορά και ανέβασαν στον αφρό προβλήματα που δεν φαίνεται να ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που επιλύονται. Ή, αν και όταν επιλυθούν, έχουν αφήσει πίσω τους άλλα προβλήματα που δεν έχουν να κάνουν με τα άμεσα οικονομικά, το έλλειμμα, το χρέος, τα επιτόκια, αλλά με την ψυχή των ανθρώπων, τις δυνάμεις και τις προσδοκίες τους. Με όλα εκείνα τα στοιχεία που τους οδήγησαν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 και να του δώσουν τη νίκη με δέκα μονάδες διαφορά από την καταστροφική ΝΔ του Κ. Καραμανλή.
Τα οικονομικά μεγέθη μεταβάλλονται, διορθώνονται, τα ανθρώπινα συναισθήματα και η καθημερινότητα που πλήττεται δύσκολα διορθώνονται. Και συνήθως η «διόρθωση» περνάει μέσα από την τιμωρία αυτού που εκτιμάται ότι ευθύνεται για την τραγική κατάσταση της «τσέπης» και του οικογενειακού προϋπολογισμού. Ασφαλώς ο πολίτης είναι σε θέση να διακρίνει τις ευθύνες: Ξέρει καλά ότι το χάλι που ανακαλύφθηκε σε όλη του την έκταση τον Νοέμβριο του 2009 είναι έργο της προηγούμενης κυβέρνησης που κυβέρνησε ασύδοτα επί πεντέμισι χρόνια. Αλλά γι’ αυτό την τιμώρησε. Έτσι, όσο κι αν αυτό είναι δύσκολο να γίνει αμέσως, απαιτεί από τη νέα κυβέρνηση τουλάχιστον την προστασία του εισοδήματός του, αν όχι «καλύτερες μέρες».
Δεν ανέχεται από το «λαϊκό» ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ «των μικρομεσαίων», των «μη προνομιούχων», να παίρνει μέτρα χειρότερα από αυτά της Δεξιάς, όσο κι αν η σημερινή κατάσταση της οικονομίας οδηγεί σε τέτοια μέτρα. Δεν ανέχεται επίσης να διαπιστώνει ότι οδηγούμαστε σε εξάρτηση όλο και μεγαλύτερη από εξωελλαδικά κέντρα αποφάσεων και ότι το Μνημόνιο είναι το σύγχρονο ευαγγέλιο της ελληνικής καθημερινότητας. Ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα σύνολο οδηγιών και υποχρεώσεων που συντάχθηκε από την «τρόικα» που μας επιτηρεί και μας τιμωρεί, ή μας επαινεί ανάλογα με το πόσο χειρότερα περνάει ο κόσμος στην πληττόμενη καθημερινότητά του. Το προηγούμενο αποτελεί συγχρόνως και μια ηθική προσβολή, στον βαθμό που ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ (αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού που έχει μπολιαστεί από αυτήν την αντίληψη) έχει ως βασική του αρχή αυτήν της εθνικής υπερηφάνειας. Άρα καθετί που υπονομεύει αυτήν την αρχή ή την αμφισβητεί στην πράξη, καθίσταται εχθρικό και εγγράφεται στον κατάλογο των αντιπάλων.
Αυτό έχει και μια άλλη επίπτωση: Την αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως μοντέλου συνύπαρξης στη γηραιά ήπειρο, στον βαθμό που αποδεικνύεται ότι η ένωση αυτή στηρίζεται μόνο πάνω σε αρχές κέρδους, ισχύος και ισοτιμιών. Δεν υπάρχει κανένα άλλο ενοποιητικό στοιχείο κι αυτό ως διαπίστωση αλλάζει την εικόνα της ΕΕ στα μάτια των πολιτών κάθε χώρας, κυρίως όταν αυτή πλήττεται από συμπεριφορές και επιλογές όπως αυτές σε βάρος της Ελλάδας. Υπάρχει έξοδος από αυτό το τούνελ; Πάντα υπάρχει έξοδος. Αλλά έχει κι αυτή κόστος. Ίσως η κυβέρνηση πρέπει να μελετήσει και άλλες εκδοχές, όσο κι αν αυτές σήμερα τρομάζουν. Η υποταγή της χώρας και οι στερήσεις χωρίς ελπίδα δεν είναι λιγότερο τρομακτικές.