Ένα… Δουβλίνο τούς χρειαζόταν…

Κι όμως υπήρχε άλλος δρόμος. Τον είχε χαράξει ο Ανδρέας, ο πατέρας σας. Στην ιστορική, για την Ελλάδα αλλά και για τις άλλες μεσογειακές χώρες της τότε ΕΟΚ, Σύνοδο Κορυφής του Δουβλίνου. Έδωσε τον Δεκέμβρη του 1982 μάχη που εξέπληξε τους πάντες. Τους ομοτράπεζούς του στο Κάστρο της ιρλανδικής πρωτεύουσας, όπου συνεδρίαζε η σύνοδος. Και τους εκατοντάδες απεσταλμένους δημοσιογράφους απʼ όλες τις χώρες. Ή μου δίνετε τα ΜΟΠ ή τινάζω τη Σύνοδο στον αέρα. Και την τίναξε. Παρά τις υποσχέσεις ότι θα το δούμε το θέμα στην επόμενη σύνοδο, ο Ανδρέας δεν έκανε πίσω, παρότι είχε απομείνει μόνος. Κανένας άλλος πρωθυπουργός δεν τον στήριζε και η συνεδρίαση έληξε ξημερώματα χωρίς, για πρώτη φορά (και μοναδική μέχρι σήμερα), να εκδοθεί κοινό ανακοινωθέν σε Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Ήταν τέτοια η εμπλοκή που τον Μάρτιο έγινε έκτακτη σύνοδος και η Ελλάδα, χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου, πήρε τα ΜΟΠ! Που θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει τη χώρα, αλλά δεν αξιοποιήθηκαν σωστά, πήγαν κι αυτά στον μύλο της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου από το να αντιγράψει τον πατέρα του. Να έκανε… Δουβλίνο τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Κότσια μόνο απαιτούνταν. Αλλά τι να τα κάνεις από τη στιγμή που είχαμε παραδοθεί εκ των προτέρων;