«Φαμίλιες» και κληρονόμοι…

Η ιδιότυπη κληρονομική κοινοβουλευτική μοναρχία, με τον ρυθμιστή του πολιτεύματος σε ρόλο διακοσμητικό, έχει πλέον φθάσει σε τέτοιο σημείο αλαζονείας, ενάσκησης και νομής της εξουσίας, ώστε οι «φαμίλιες» να υποδύονται τη «Μόνη Αρχή», χωρίς ίχνος συστολής και σεβασμού στη διάκριση των εξουσιών και στη διακριτή λειτουργία των θεσμών της Δημοκρατίας…

Η Κοινωνία των Πολιτών ωθείται, μέσω της οικονομικής αφαίμαξης υπό τις ευλογίες των «κοινοβουλευτικών ρομπότ» (βουλευτών) των κομμάτων εξουσίας, στη διάβρωση του βιοτικού επιπέδου και της ασφάλειας που παρείχε το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, στη μοιρολατρία και στον εθισμό, στην οπισθοδρομική κοινωνικοοικονομική πολιτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ουάσινγκτον σε Αιγαίο, Βαλκάνια, Κύπρο…

Εθισμό, κυρίως, στη δορυφοροποίηση της Ελλάδας στην Άγκυρα, στοιχείο που προωθείται από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, στο πλαίσιο της «λανθάνουσας περικύκλωσης» της Ρωσίας και του επιδιωκόμενου ελέγχου της Ευρασίας.

Οι ελίτ -κατ’ ευφημισμόν εδώ ο όρος- της χώρας, διαβρωμένες από το πνεύμα της ξενοκρατίας, όχι μόνο έχουν αποδεχθεί αυτόν τον ρόλο για την Ελλάδα, αλλά και προπαγανδίζουν, με το σύνολο σχεδόν των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, μηδέ των κρατικών εξαιρουμένων, τον ραγιαδισμό και τη «σωτηρία» με την εθελοδουλία στις επιταγές των εξωχώριων κέντρων εξουσίας!

Βεβαίως, απ’ αυτές τις ελίτ θα ήταν ματαιοπονία να ζητήσει κανείς να προσφύγουν όχι στη μελέτη, αλλά απλώς στην ανάγνωση των σκέψεων ενός Μεγάλου Έλληνα και Δημοκράτη, του Ρόδη Ρούφου, όπως διατυπώνονται στο πόνημά του «Γραικύλοι»…

Αλλά ουκ έστιν τέλος στη διαφθορά συνειδήσεων στην οποία καθημερινώς επιδίδονται, από κοινού συμφέροντος ορμώμενα, πολιτικές «φαμίλιες» και μεταπρατικό κεφάλαιο:

Παιδεία:

α) Η πολύφερνη κ. Διαμαντοπούλου, προβάλλεται ως «ομπρέλα σωτηρίας» της ανεπιστημοσύνης, όπως αυτή παρατηρείται στην ειδική γραμματέα του υπουργείου Παιδείας κ. Θάλεια Δραγώνα – αναγορεύθηκε σε «καθηγήτρια» ΑΕΙ «στερουμένη –κατά το ΔΙΚΑΤΣΑ– βασικού τίτλου σπουδών»!

β) Υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών, σε σημείο σχεδόν ανυποληψίας των πτυχίων των ΑΕΙ. Τα αποτελέσματα των τελευταίων εισαγωγικών εξετάσεων για ΑΕΙ και ΤΕΙ το πιστοποιούν…

γ) Έγκριση μέσω υπουργικών αποφάσεων να διδάσκουν στα εδώ παραρτήματα των ξένων πανεπιστημίων άτομα χωρίς πτυχίο!

δ) Κάλυψη των ενεργειών της «Συντεχνίας των Κολλητών» (η περίπτωση της οικογένειας Χριστιανάκη στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου), να προωθούν στο διδακτικό προσωπικό ΑΕΙ και ΤΕΙ καθώς και στα ερευνητικά επιστημονικά κέντρα «ημέτερους» ανεπιστήμονες…

Πολιτική και

Δημοκρατική Νομιμότητα:

α) Η ιδιότυπη «κοινοβουλευτική μοναρχία», που ενασκεί και νέμεται την εξουσία, έχει επιδοθεί στην εξυπηρέτηση μικροκομματικών συμφερόντων με τη συγχορδία ένιων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, στη «δημοκρατική νομιμοποίηση» του Λεπενισμού a la Graeca. Και αυτά όλα σε πλήρη αδιαφορία για τα μακρόπνοα συμφέροντα του Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

Αναντιρρήτως αυτό δεν «αποτελεί Έλλησι σκάνδαλον και Ιουδαίοις μωρία», αλλά αναθρώσκει καπνόν ιδεολογικής συγγένειας μονάδων της ηγετικής πυραμίδας του Νέο ΠΑΣΟΚ του κ. Γεωργίου Παπανδρέου του Νεώτερου, με πυλώνες της επάρατης επταετίας των συνταγματαρχών…

β) Ο εμφανής αντικομμουνισμός. Το ΝεοΠΑΣΟΚ έχει επιδοθεί προσφάτως, «χέρι χέρι με τον Άδωνι» και με πρόσχημα την πρωτοπορία του ΚΚΕ στους κοινωνικούς αγώνες των εργαζομένων, σ’ έναν ιδιότυπο, αλλά εγγίζοντα ιδεολογικά σχήματα των δεκαετιών του 1920-30, αντικοκομμουνισμό.

Προς τον αμετροεπή κυβερνητικό εκπρόσωπο θα ήταν άραγε αρκετό να υπομνησθεί επί του σημείου αυτού η ρήση μιας διακεκριμένης προσωπικότητας του συντηρητικού χώρου, του καθηγητή Δημήτριου Καλιτσουνάκη: «Ο κομμουνιστής και μόνο από το γεγονός ότι σ’ όλη του τη ζωή αγωνίζεται υπέρ των αδικουμένων αυτό τον ανυψώνει σε μέγιστη ηθική προσωπικότητα…»

• «Φαμίλιες» και υποτέλεια… Τα «τζάκια» καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 20ού, και στη συνέχεια οι «πολιτικές φαμίλιες», με τιμητική εξαίρεση τον Γεώργιο Καρτάλη, οι μεν πρώτες επιζητούσαν με κάθε τίμημα την εύνοια των πρέσβεων των «προστάτιδων δυνάμεων», οι δε δεύτερες πολιτεύονταν με ευλαβική τήρηση της αρχής να μη δυσαρεστηθούν για οποιονδήποτε λόγο τα εξωχώρια κέντρα εξουσίας. Δόγμα τους: «Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα ν’ ασκήσει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, αντίθετη στις επιδιώξεις της γηραιάς Αλβιώνας ή της διαδόχου της Ουσασιγκτώνος…».

• Ανανεωτική Αριστερά. Η τραγωδία της αυτοαποκαλούμενης Ανανεωτικής Αριστεράς, με τις συνεχείς διασπάσεις της και το νέο σχήμα υπό τον κ. Φώτη Κουβέλη, απλώς επιβεβαιώνει το ρηθέν από τον ιστορικό ηγέτη των ιταλών Σοσιαλιστών, τον Πιέτρο Νέννι, τη στιγμή της αποχώρησης από το κόμμα του ηγέτη της δεξιάς πτέρυγάς του, του Γκιουζέπε Σάραγκατ: «Saragat la gauche capitalism…».

Η πολιτική ιστορία του πολύπαθου αυτού τόπου διδάσκει ότι «φαμίλιες» και κληρονόμοι, όταν υπόσχονται Δημοκρατικό Σοσιαλισμό και ακολουθούν μετεκλογικώς σχήματα κοινωνικής βαρβαρότητας, σύντομα οδεύουν στην ιστορική διαγραφή… Δεν τους διασώζουν παραεξουσίες, κόλακες, και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του μεταπρατικού κεφαλαίου…