Συνωμοσία γεωπολιτικής κρεουργήσεως

ΤΡΙΑΝΤΑ ΕΞΙ συναπτά έτη από το σιαμαίο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου (κι ευρύτερα του Ελληνισμού), εκείνο που ασφαλώς προέχει σήμερα για μας είναι η ασφαλέστερη (και το ταχύτερο δυνατό) έξοδος από τον θανάσιμο βρόχο των κατοχικών παραγώγων. Αυτό είναι το άμεσο ιστορικό μας πρόβλημα. Κι αυτή ακριβώς και η πρώτη μας έγνοια και μέριμνα. Όλα τ’ άλλα έπονται.
Έπονται μεν, δεν πρέπει να λησμονούνται δε. Όπως αυτό που οι αποφράδες επέτειοι της εθνικής ατιμίας και της ξένης επιδρομής σηματοδοτούν ως κυπριακή τραγωδία. Η οποία όμως -συνεργούντος του χρόνου και ανοσιουργούντος του εθισμού- κινδυνεύει να υποστεί έωλο εκφυλισμό. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πρωταρχικά ότι: Ο έρπων εθνικός κάματος και η μεμψίμοιρη στάση που καθιερώθηκε οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα προς νομιμοποίηση του εγκλήματος και όσων αυτό αναπαράγει.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για εισβολή (και συνακόλουθη κατοχή) αλλά την ίδια ώρα να ξεχνάμε (ή να υποβαθμίζουμε) το πραξικόπημα. Που θεωρείται συνήθως ως η αιτία της, ενώ δεν ήτο παρά ο φυσικός προπομπός της. Γιατί, ναι, το ιουλιανό έγκλημα της χούντας και των κυπριακών της πλοκάμων υπήρξε μέρος ενιαίου και αδιαίρετου σχεδιασμού. Έστω και αν πολλοί από τους άφρονες που ενεπλάκησαν, το αγνοούσαν. Και παρασυρόμενοι, απέβησαν προγεφυρώματα της προδοσίας που διεπράχθη σε βάρος και της Κύπρου και του έθνους. Που εσύρθη σ’ εξουθενωτική ταπείνωση.
Είναι άλλωστε γι’ αυτό που ο περιβόητος «Φάκελος της Κύπρου» όχι απλώς δεν έχει ανοίξει, αλλά και παραμένει επτασφράγιστος. Πέραν όσων αφορούν εκείνα που όλοι βιώσαμε τις φοβερές εκείνες ώρες και μέρες της αντεθνικής αυτουργίας. Και της οποίας πρώτο παρεμπιπτόντως θύμα υπήρξε αυτό εν ονόματι του οποίου η προδοσία διεπράχθη: Η ένωση δηλαδή της Κύπρου με την Ελλάδα, ως διαχρονικός πόθος των κυπριακών γενεών.
Και δεν άνοιξε ο δυσώδης Φάκελος (ούτε και πρόκειται στο ορατό τουλάχιστο μέλλον) γιατί αυτομάτως θα συνάψει κατ’ άμεσο τρόπο τις δύο φάσεις του σιαμαίου εγκλήματος κατά της Κύπρου. Αιτιολογώντας κι εν πολλοίς νομιμοποιώντας την τουρκική επιδρομή. Ως αποτέλεσμα κάποιων ατύπων συμφωνιών (και σιωπηρών συναινέσεων) της χούντας με την Άγκυρα. Με μεσολάβηση άλλων και κατευθυντηρίων κέντρων ισχύος, στα πλαίσια ευανάγνωστων υπό τις τότε συνθήκες περιφερειακών σχεδιασμών. Που αφορούσαν ευρύτερες στρατηγικές, πέραν ιδικής μας εμβέλειας. Η πάσα αλήθεια.
Οι επίορκοι της χούντας έπαιξαν την Κύπρο στα ζάρια. Και την έχασαν, ως επέπρωτο. Αφού η βλακώδης βεβαιότητά των ότι θα έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος, με την Τουρκία ν’ αρκείται σ’ ένα 20-22%, απεδείχθη φρούδα. Με τη δεύτερη ν’ αποκτά μοναδικό γεωστρατηγικό προγεφύρωμα και τη χούντα να καταλήγει στον Κορυδαλλό. Χωρίς όμως, δυστυχώς, τα πράγματα να τελειώνουν εκεί. Γιατί;
• Γιατί μέσα από τα τετελεσμένα που εδαφικώς κρεουργούν την Κύπρο και πολιτειακά τη διαιρούν, επιλιπαίνονται και απορρέουν δυναμικές ολικής αλώσεως. Στα πλαίσια τουρκικών στοχοθεσιών, που καθίδρυσαν κι εμπεδώνουν στρατηγικό προγεφύρωμα, για ουσιαστική κηδεμονία της σύνολης αυτής γεωγραφίας.
EΔΩ που έχουμε οδηγηθεί, μόνο με σοβαρό προβληματισμό και κυρίως μόνο με λειτουργική συλλογικότητα στη διαχείριση των προοπτικών μας μπορεί, εάν όχι να επιτύχουμε κάποιες σωστικές υπερβάσεις, τουλάχιστο ν’ αποτρέψουμε οριστική κρεούργηση του τόπου. Kι αυτοί πρέπει να είναι οι κυρίαρχοι δείκτες των σημερινών επετειακών σηματοδοτήσεων. Kαθώς ο αδυσώπητος χρόνος (συν τα τετελεσμένα) συνιστά για μας ιστορικό κώνειο.
Γιατί θανατηφόρο κώνειο είναι ο επιταχυνόμενος ήδη εποικισμός, που ανατρέπει άρδην τα δημογραφικά δεδομένα, διανοίγοντας ευθέως προοπτικές Αλεξανδρεττοποιήσεως για την Κύπρο.