Περί «νομιμοποίησης»

Το δίπτυχο σταθερή κυβέρνηση και σταθερή κυβερνητική πολιτική είναι το μόνο που εγγυάται την επιτυχία του προγράμματος σταθερότητας και την έξοδο της χώρας (μια ώρα αρχύτερα) από τη μέγκενη του μηχανισμού στήριξης. Πόσω μάλλον που η κατάσταση της οικονομίας, κάθε φορά που η χώρα εισέρχεται στον εκλογικό κύκλο, χειροτερεύει, ενώ η αβεβαιότητα που επικρατεί, για το τι μέλλει γενέσθαι, μπορεί να τινάξει στον αέρα τις θυσίες του λαϊκού παράγοντα για το ξεπέρασμα της κρίσης.

•Θα το πούμε καθαρά: Η κυβέρνηση Παπανδρέου πραγματική δημοκρατική νομιμοποίηση μπορεί να κατακτήσει όχι μέσω της κάλπης, αλλά μέσω της εξόδου της χώρας από την οικονομική κρίση και τις υποχρεώσεις του Μνημονίου. Ο ελληνικός λαός σήκωσε στους ώμους του το κόστος της κρίσης και απαιτεί από την κυβέρνηση οι θυσίες του να πιάσουν τόπο: Κι ακριβώς τότε και μόνο τότε η κυβέρνηση θα έχει πραγματική δημοκρατική νομιμοποίηση. Έπειτα είναι φανερό ότι η κοινή γνώμη γνωρίζει ότι η χώρα βρίσκεται σε έκτακτες συνθήκες, όπως γνωρίζει επαρκώς πως η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα σταθερότητας, που ουσιαστικά επιβλήθηκε από την «τρόικα»..

•Το συμφέρον της χώρας επιβάλλει σταθερή διακυβέρνηση και το συμφέρον της χώρας είναι πάνω από το κομματικό συμφέρον του ΠΑΣΟΚ. Έπειτα το εκλογικό σώμα έχει αποδείξει ότι προσφέρει σʼ έναν πρωθυπουργό «δεύτερη ευκαιρία», ποτέ όμως δεν του προσφέρει «τρίτη ευκαιρία». Οπότε η πρόταση για διπλές εκλογές, στην καλύτερη περίπτωση, δίνει στον Γ. Παπανδρέου «1+4» χρόνια διακυβέρνησης, έτσι θα καταγραφεί ως ο πρωθυπουργός που κυβέρνησε λιγότερα χρόνια από κάθε άλλον πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης, εξαιρουμένου του Κ. Μητσοτάκη. Έχουμε την εντύπωση ότι τέτοιο αρνητικό ρεκόρ δεν αρμόζει στον Γ. Παπανδρέου.