ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΑ ΚΑΙ ATΥΧΟΣ ΧΗΡΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΗΝ ΧΤΥΠΗΣΕ Η ΜΟΙΡΑ

Ήταν ωραίο θηλυκό
καί χαμηλοβλεπούσα
πλήν τόν χρυσόν ελάτρευε
καί τ’ ακριβά τά λούσα.

Τής άρεσαν οι Τράπεζες
καθώς κι οι τοκογλύφοι
τά parties τά Ρωμαϊκά
κι εντύνετο ως νύφη.

Είχε τά στήθη πεταχτά
όμοια μέ πυροβόλα
καί τά φιλιά της μύριζαν
ως άνθη μυροβόλα.

Λεπτοί μηροί, ερωτικοί
καί μέση δαχτυλίδι
έκαναν τήν κορμοστασιά
Ανάπλι, Παλαμήδι.

Οι τούφες οι ολόξανθες
κι οι παρειές παρθένου
ερέθιζαν τά ούμπαλα
τού κάθε πικραμένου.

Γλουτοί στητοί επάλλοντο
ως νά ‘ταν σεισμογράφος
κι έλεγες: Κάλλιο η ζωή
καί κάκιστος ο τάφος.

Ο χώρος της ο ζωτικός
παρείχε υπηρεσίες
ως Άγιος Καθολικός
κι αρχαίες «εκκλησίες».

Τούς πάντες εδεχότανε
–ήταν ψυχή μεγάλη–
φτάνει νά τής χαστούκιζαν
τά θεϊκά της κάλλη.

Τής άρεσε η καρπαζιά
οι κρίκοι αλυσίδας
τό κρέμασμα ανάποδα
τό εξόφθαλμο γαρίδας.

Όταν τής πέταγαν εκτός
τούς δύο οφθαλμούς της
τύφλα νά έχει ο θάνατος
κι ο μισερός Προκρούστης.

Δέν ήταν μοιχαλίς κοινή
δέν ήτανε πουτάνα
ήταν θερμή σάν Όστρια
δέν ήταν Τραμουντάνα.

Είχε πολλάκις συζευχθεί
αλλ’ ήταν πάντα χήρα
κι έκανε σύμμαχους αυτούς
πού κράταγαν ζωστήρα.

Ήταν βεβαίως καλλονή
μά άν έβγαζε τά ρούχα
θά έβλεπες τίς βουρδουλιές
τά λάδια απ’ τήν τσιμούχα.

Τήν χείρα έδωσαν πολλοί
στήν Χήρα, πατριώτες,
μέτρα δυό τρείς πολιτικούς
κι οι υπόλοιποι στρατιώτες.

Όμως τό βίτσιο χάνεται
μετά τόν θάνατό μας.
Έτσι κι αυτή δέν άλλαξε
κι έγινε ο εαυτός μας.

Τώρα εις τήν Εντατική
ένεκα συφιλίδος
αφήνει τά επίγεια
πάντα ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

……………………………………

Τά ανωτέρω είναι αποσπάσματα από τήν Ένορκο Κατάθεση, στό Παγκόσμιο Συνέδριο Ηθικής, αυτοπτών μαρτύρων.
Άν υπάρχουν τινές υπερβολές δέν φταίω εγώ.
Καί παρακαλώ, «πατριωτάκια»,μήν κάνετε… σάν τήν χήρα στό κρεβάτι.