ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΜΙΑ ΠΡΟΕΔΡΙΑ…

Τι πιο καινούργιο και υγιές (;) από την εκλογή ενός εξέχοντος στελέχους της Αριστεράς στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας; Δεν κάθισε αυτό. Δεν βγήκε το φύλλο. Ήρθαν αλλιώς τα πράγματα, έπεσε κι ο Σημίτης από την εξουσία, είδε δηλαδή ότι πέφτει, παρέδωσε το δαχτυλίδι στον Γ. Α. Παπανδρέου, εκείνος έχασε τις εκλογές του 2004, όπως ήταν φυσικό, και πρωθυπουργός έγινε ο –καλός έως τότε– τακτικιστής Κώστας Καραμανλής. Αυτός «βγήκε από αριστερά» στο ΠΑΣΟΚ προτείνοντας για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον στενό φίλο και συνεργάτη του Ανδρέα Παπανδρέου Κάρολο Παπούλια, το (σημιτικό σε μεγάλη έκταση ακόμα τότε) ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, τον ψήφισε, εξελέγη πανηγυρικά ο γιαννιώτης σώφρων και συμπαθής πολιτικός. Πάει ο Κωνσταντόπουλος, πάνε και τα όνειρα των φίλων και του συστήματος που τον στηρίζει επί χρόνια, κάτι σαν τον Μπάγεβιτς δηλαδή… Πέρασαν χρόνια από τότε, έξι χρόνια για την ακρίβεια, ο Κάρολος Παπούλιας εξελέγη και για δεύτερη θητεία με ρεκόρ ομοφωνίας και η χρυσή ελπίδα της Αριστεράς Νίκος Κωνσταντόπουλος χάθηκε από το προσκήνιο. Στο μεταξύ, πρόεδρος του Συνασπισμού (που είχε γίνει ΣΥΡΙΖΑ) είχε εκλεγεί ο Αλέκος Αλαβάνος, αυτόν τον διαδέχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας που δεν κατάφερε να κρατήσει το παράξενο αυτό σχήμα ενωμένο, ο Φώτης Κουβέλης έκανε ηγετική εμφάνιση με νέο κόμμα προερχόμενο από τον Συνασπισμό και όχι μόνο, τη Δημοκρατική Αριστερά. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος δεν ήταν πουθενά πρόεδρος. Απʼ όσο τουλάχιστον υπέπεσε στην αντίληψή μας. Και θα σκεφτόταν ο οποιοσδήποτε, πολύ λογικά, ότι άνθρωπος με τη δημόσια πορεία του Κωνσταντόπουλου που προσπάθησε (θεμιτό άλλωστε) να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας και δεν έγινε, δεν θα επιθυμούσε και δεν θα επεδίωκε άλλο είδος προεδρίας που εξ ορισμού είναι χαμηλότερη απʼ εκείνη που επεδίωξε. Λάθος. Ο δημόσιος κατήγορος στη δίκη που έστησαν το 1989 η παραδοσιακή Δεξιά υπό τον κεντροδεξιό Μητσοτάκη και με την παραδοσιακή Αριστερά (σταλινική και ανανεωτική) υπό το ηγετικό δίδυμο Φλωράκη-Κύρκου, με στόχο τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τη φυσική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν είχε τελειώσει με την επιθυμία του για προεδρία. Ας ήταν και φυσιολατρικού, ορειβατικού ή άλλου συλλόγου. Πολύ περισσότερο αν επρόκειτο για προεδρία ανώνυμης εταιρείας. Τώρα, αν αυτή η ΑΕ ήταν ποδοσφαιρική κι αυτό δεν ταίριαζε και πολύ με την έως τώρα εικόνα του, ήταν όντως ένα πρόβλημα που όμως κατάφερε να βάλει στην άκρη. Έτσι, από Ζώρας Τσάπελης της πολιτικής ζωής (ο παλιός καλός ηθοποιός που «ειδικεύτηκε» σε ρόλους εισαγγελέα, όπως ο Λευτέρης Τζενεράλης σε ρόλους αστυνομικού διευθυντή, η Καίτη Φίνου και η Λίλιαν Μηνιάτη σε ρόλους «φίλης», η Ελένη Ζαφειρίου σε ρόλους μάνας, ο Βασίλης –ή Βασιλάκης– Καΐλας σε ρόλους φτωχού παιδιού, και άλλοι πολλοί και καλοί συντελεστές ταινιών) βρέθηκε να αναλαμβάνει ρόλο προέδρου ανώνυμης εταιρείας (ΠΑΕ) της οποίας ο μεγαλομέτοχος και οι άλλοι μέτοχοι είναι –ως είθισται– καπιταλιστές, κεφαλαιούχοι, βιομήχανοι, εφοπλιστές. Όλοι εκείνοι δηλαδή που αποτελούν τον εξ ορισμού εχθρό της κοινωνίας που ονειρεύεται (;) ο Κωνσταντόπουλος και φυσικά ταξικό αντίπαλο του κόμματος στο οποίο ήταν πρόεδρος, του Συνασπισμού. Δεν πειράζει όμως. Ο ευέλικτος και άτεγκτος πρόεδρος έχει διατελέσει δικηγόρος αρκετών τέτοιων κεφαλαιοκρατών και ίσως αισθάνεται οικεία. Όχι κοντά τους ιδεολογικά, αλλά τι να κάνουμε, η ζωή έχει αντιφάσεις που πρέπει κανείς να αντέξει. Και ο άτεγκτος εισαγγελικός διώκτης του Α.Γ. Παπανδρέου ξέρει από αντιφάσεις.

Ας μην ψάξει κανείς τα βαθύτερα αίτια των επιλογών Γ. Βαρδινογιάννη και Ν. Κωνσταντόπουλου. Είναι στην επιφάνεια: Ο ένας (για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει) ήθελε έναν καλό εκπρόσωπο προς τα έξω, έναν αναβαθμισμένο Αργύρη Μήτσου (αν και ο γιατρός μια χαρά ήταν) που δεν έχει εμπλοκή με το ποδόσφαιρο, και διάλεξε τον υπερτιμημένο πρώην πρόεδρο του Συνασπισμού. Ο άλλος υπέκυψε στην επιθυμία του για μεγαλεία, έστω και σε χώρο που αγνοεί πλήρως, ακόμα κι αν αυτή η επιλογή πλήττει ευθέως την εικόνα του ως πρωταγωνιστή της πολιτικής και δημόσιας ζωής τα τελευταία 30 χρόνια.

Αυτό που αξίζει να ψάξει κανείς είναι τα συναισθήματα των ανθρώπων του Παναθηναϊκού, κυρίως των οπαδών. Που, προς το παρόν, αυτοσαρκάζονται λέγοντας: «Ας βάλουμε γενικό αρχηγό τον Τσίπρα, διευθύνοντα σύμβουλο τον Κύρκο και να κρατάμε ζεστή την Παπαρήγα, γιατί δεν ξέρεις τι γίνεται…»