Βυζάντιον

Κι όμως, αυτό που παρατηρώ τις τελευταίες εβδομάδες είναι πως έχει ατονήσει το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την πολιτική και τον ακτιβισμό της, που θα έλεγε και η Ντόρα. Έχω σταματήσει να παίρνω προσκλήσεις δικτύωσης σε πολιτικά γκρουπ, έχει καιρό κάποιος να με καλέσει σε μια διαμαρτυρία. Μπορεί να είναι το καλοκαίρι. Όμως εγώ νομίζω ότι οι άνθρωποι απλώς βαρέθηκαν. Διακρίνουν το μάταιο του πράγματος και ξέρουν ότι πέντε μέρες διακοπές είναι αρκετά πιο ρεαλιστικός στόχος από τη σωτηρία της χώρας. Είναι και το άλλο: Όταν ακούς τον Γιώργο να μιλάει στο Συμπόσιο της Σύμης καταγγέλλοντας τον παγκόσμιο καπιταλισμό, δεν ξέρεις ποιος έχεις φάει την πετριά στο κεφάλι. Εσύ ή ο Γιώργος; Μάλλον εσύ. Κάπως έτσι, ξαφνικά όπως μπαίνει και η άνοιξη, ήρθαν οι διακοπές, η παραθεριστική περίοδος που, ακόμα και στην πόλη να είσαι, προσδίδει μια ανεμελιά. Και ενώ από τη μια ακούω πως οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα, βλέπω την πόλη να αδειάζει. Ίσως είναι που σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε αυτοκίνητο. Μπορεί να μαζευόμαστε και περισσότερο στο σπίτι. Να δείτε που τον Δεκαπενταύγουστο θα είμαστε όλοι εδώ, κρυμμένοι στα σπίτια, λες και περιμένουμε ένα μυστικό σύνθημα για να βγούμε έξω ουρλιάζοντας.
•••
Ένας άλλος λόγος για να βγεις έξω ουρλιάζοντας είναι αν κάτσεις και αναλύσεις στα σοβαρά όλα όσα ακούς στο πλαίσιο των υποσχέσεων που σου δίνουν. Παρακολουθώ το βίντεο με το μήνυμα της Ντόρας και είναι σαν να παρακολουθώ διαφήμιση για πάνες ακράτειας ηλικιωμένων. Υπάρχουν πολλά χαμόγελα, αλλά η διαφήμιση δεν παύει να ασχολείται κατά βάση με σκατά.
Ομοίως και ο λόγος της Ντόρας, του Σαμαρά, του Κουβέλη, μη σας πω ακόμα και του Ρέππα, που κάνει κι αυτός αντιπολίτευση. Δεν ξέρω άνθρωπο που να τους παίρνει πραγματικά στα σοβαρά. Γι’ αυτό και ο Γιώργος είναι κατά βάθος ένας τυχερός πρωθυπουργός. Ζούμε τον θάνατο των υποσχέσεων. Και συνήθως υποσχέσεις δίνει μόνο η αντιπολίτευση. Μετά το «λεφτά υπάρχουν», δεν νομίζω πως υπάρχει έστω και ένας που παίρνει στα σοβαρά πολιτικό λόγο προερχόμενο από την αντιπολίτευση. Ο Γιώργος έφυγε από εκεί, αφήνοντας πίσω του καμένη γη. Και καλά έκανε. Κατά τη γνώμη μου, κάποιος έπρεπε να το κάνει κι αυτό. Για φαντάσου τώρα να υπήρχαν άνθρωποι έτοιμοι να πιστέψουν τον Σαμαρά ή την Ντόρα. Δεν θα ήταν, απλώς, θλιβερό. Θα ήταν ολέθριο.
•••
Υπάρχει κάτι χειρότερο. Άνθρωποι που τρέχουν να προλάβουν να αποσυρθούν, να φύγουν από την παραγωγική ζωή, να πάρουν τη σύνταξη και να περάσουν τα χρόνια τους στη μιζέρια του σπιτιού, στην κατήφεια του καφενείου, μακριά από καθετί δημιουργικό. Είδατε πώς αλλάζουν τα πάντα από τη μία μέρα στην άλλη; Μακάριοι οι ηλικιωμένοι, τυχεροί οι απόμαχοι, δυστυχείς οι νέοι, οι δημιουργικοί, αυτοί που αναζητούν ερείσματα επιβίωσης. Γράφω σαν ανακοίνωση του ΚΚΕ, αλλά δεν λέω ψέματα. Επιστρέφω όμως εκεί που ήμουν, στην τελευταία παράγραφο. Καμία Ντόρα, κανένας Κουβέλης, ούτε ο Σαμαράς ο ίδιος δεν έχουν αυτόν τον καιρό τη βαρύτητα του Γιώργου Κουτρουμάνη που εξηγεί τις συντάξεις. Ο Σαμαράς σού λέει πώς θα έπρεπε να ζεις.
Ο Κουτρουμάνης σου λέει αν θα ζήσεις.
•••
Και ο Κωνσταντόπουλος δείχνει τον δρόμο σε κάθε συνταξιούχο, φωτίζοντας με ελπίδα το μέλλον. Τι κι αν έχεις περάσει τα 65; Τι κι αν έχεις περάσει μια πολυτάραχη επαγγελματική ζωή χωρίς μεγάλες επιτυχίες; Τι κι αν οι αντιπάθειες που μάζεψες στο καλάθι σου είναι περισσότερες από τις συμπάθειες; Υπάρχει ελπίδα. Μπορεί να βρεθεί και για σένα ένας επιχειρηματίας να σε προσλάβει και να σου δημιουργήσει νέες επαγγελματικές προοπτικές. Και καλά θα κάνεις να τη δεχθείς. Πρέπει δε να σας πω ότι ο κυνισμός του Νίκου Κωνσταντόπουλου καταρρίπτει και πολλά από τα προσχήματα που μας ταλαιπωρούσαν διαχρονικά. Είναι ο πρώτος πολιτικός που δουλεύει και επισήμως για επιχειρηματία. Το κάνουν οι περισσότεροι, αλλά ο κύριος Νίκος είναι ο πρώτος που το κάνει και επισήμως. Έχω και ρεπορτάζ. Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης έκανε έναν κύκλο τηλεφωνημάτων σε γνωστούς Παναθηναϊκούς από τον χώρο των media και της «διανόησης». Όχι για κρούσεις, αλλά για να μαζέψει ιδέες. Οι περισσότεροι του πρότειναν προσωπικότητες από τον χώρο του ποδοσφαίρου και κάποιος, μεταξύ σοβαρού και αστείου, την Κανέλλη. Τελικώς επικράτησε η άποψη εκδότη (όχι του δικού μου, εμείς θα προτείναμε Παπαθεμελή) που υπέδειξε τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ο Κωνσταντόπουλος είχε αναστολές στην αρχή. Και αυτά που λέει πως είναι από παιδί Παναθηναϊκός είναι απλώς για τον κόσμο. Ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα για το αντικείμενο. Και είναι κάτι που τον ανησυχεί, το λέει στις ιδιωτικές συζητήσεις. Δεν πειράζει, θα μάθει. Θέλω, ας πούμε, να πάρει ο Παναθηναϊκός τον Γκαλάς και να δω κύριο Νίκο στην υποδοχή. Καλύτερα να ρίξει επάνω του και την μπέρτα του Ειδικού Δικαστηρίου, που του δίνει περισσότερο κύρος.
•••
Α, ναι. Κάποιοι είχαν εκφράσει στον Γιάννη Βαρδινογιάννη την ανησυχία τους για πιθανές εκρηκτικές αντιδράσεις της Κανέλλη. Ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟ απλώς χαμογελούσε. Και όταν είδα τη συνέντευξη της Λιάνας στο Alter κατάλαβα και τον λόγο. Έσταζε μέλι για τον Κωνσταντόπουλο. Μόνο που δεν δήλωσε ότι είχαν περάσει χρόνια μαζί στο βουνό, στο αντάρτικο.
•••
Λοιπόν έχω άποψη για πολλά, αλλά και μια οκνηρία να την αναπτύξω. Μετά με τρώνε και οι δημοσιογραφικές μου καταβολές. Πάντα θα ήθελα να σας λέω κάτι καινούργιο, κι ας είναι και ανιαρό. Μου έδωσαν όμως λεπτομερή στοιχεία για τον νέο αναπτυξιακό νόμο που θα παρουσιαστεί σύντομα και θα δώσει και πάλι την ελπίδα στα λαμόγια που ιδρύουν εταιρείες με βάση ακριτικές περιοχές, πρόθυμοι να δώσουν και προμήθεια από την επιδότηση. Λεφτά δεν υπάρχουν. Και θα τα πάρουν μόνο οι πρωταθλητές. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι θα αξιολογηθούν οι προτάσεις, θα δημοσιευθούν σε συγκεντρωτικούς πίνακες βαθμολογιών και οι πρώτοι θα πάρουν επιδοτήσεις ως και 50%. Όσοι ακολουθούν, δεν θα πάρουν τίποτα ή, τέλος πάντων, δεν μου επιτρέπεται να σας πω τι θα πάρουν. Θα μπορούσα να σας δείξω, αλλά ούτε κι αυτό είναι κόσμιο. Α, ναι. Ο νόμος θα ισχύσει από το 2011.
•••
Γενικά υπάρχει μια χαζοχαρούμενη άποψη που λέει ότι σιγά σιγά κάτι πρέπει να αρχίσει να κινείται ή να δίνεται η εντύπωση γι’ αυτό. Στο τέλος ο Γιώργος θα εμφανιστεί στη ΔΕΘ (που θα έλεγα για λόγους κόστους να γίνει στην Αθήνα, όπως το συμπόσιο της Σύμης που αλλάζει νησί) μιλώντας γι’ αυτόν τον αναπτυξιακό νόμο, οι τράπεζες θα έχουν μειώσει τα επιτόκια, στις τηλεοράσεις θα παίζουν πάλι διαφημίσεις για δάνεια κι εσύ θα σκέφτεσαι πώς θα γίνει να πάρεις 30 καταναλωτικά και να πας στην Αίγυπτο ή στον Λίβανο, να αρχίσεις μια καινούργια ζωή που δεν θα έχει και κοινόχρηστα για πετρέλαιο θέρμανσης. Στο περιβάλλον Μαξίμου και στα λεπτομερή διαγράμματα που διακινούν (έχω δει και ξέρω τι σας λέω), εκτιμούν ότι θα πάμε σε προϋπολογισμό με πάρτι αισιοδοξίας, περίπου όπως εκείνα που έδιναν στο Άουσβιτς, όταν οι άλλοι όδευαν προς εξόντωση μετά μουσικής. Θα δείξουμε θεαματική βελτίωση μεγεθών, θα κάνουμε ανασχηματισμό και θα υποδεχθούμε το 2011 με ελπίδα. Ναι, όντως είναι μια χαζοχαρούμενη άποψη.