Μάχη οπισθοφυλακής…
Περιδιάβηκε, επί μακρόν, τον χώρο των ιδεολογικοπολιτικών αναταράξεων της συντηρητικής παράταξης. Αποτόλμησε το 1985 «ηρωική έξοδο» από το καταθλιπτικό περιβάλλον της «Νεοδημοκρατικής Δημογεροντίας», τη στιγμή της άλωσης του χώρου από τον, κατά τον αείμνηστο Θανάση Κανελλόπουλο, «σώγαμπρο», τον Κ. Μητσοτάκη, και ακολούθησε στην ολιγόχρονη περιπέτεια τον Κωστή Στεφανόπουλο της ΔΗΑΝΑ, χωρίς όμως και ν’ αντικρίσει την προσδοκώμενη πολιτική άνοιξη…
Οι πολιτικές «Φαμίλιες», αν και τον απωθούσαν, εξασκούσαν πάνω του μια ακατανίκητη γοητεία, και τις περιτριγύριζε όπως οι πεταλουδίτσες την αναμμένη λάμπα, με κίνδυνο να «τσουρουφλισθούν» τα φτερά του…
Ο Ανδρέας Λυκουρέντζος, ο νέος Γενικός Γραμματέας της «Νέας Δημοκρατίας» της εποχής Αντώνη Σαμαρά, ναι μεν προβάλλει το «Αρκαδικό όραμα» Πουσσέν, «ego Arcadia soum», όμως, απέχει παρασάγγας είκοσι από τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό του συντοπίτη του Αλέξανδρου Παπαναστασίου…
Στο πρόσωπό του και την εκλογή του στο συγκεκριμένο κομματικό αξίωμα αντικατροπτρίζεται η έναρξη της περιόδου μαρασμού της πρωτοφανούς, για τον Συντηρητικό Χώρο, πέρυσι τον Νοέμβριο, κοινωνικοπολιτικής επανάστασης, ο χώρος αυτός ν’ απολυτρωθεί των δεσμών από τις πολιτικές «Φαμίλιες», την οιονεί αυτή κοινοβουλευτική μοναρχία, που ταλανίζει σε σημείο χρεοκοπίας την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία…
Ο ίδιος και η πολιτική ηγεσία του συντηρητικού χώρου, ενώ είναι δημιουργήματα αυτού του κοινωνικοπολιτικού ριζοσπαστισμού, ουσιαστικώς τρέμουν την απαίτηση της κοινωνίας, των ίδιων των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας, να έχουν λόγο, μέσω των εσωκομματικών δημοκρατικών διαδικασιών, στα τεκταινόμενα του συντηρητικού πολιτικού χώρου.
Η διά βοής εκλογή του κ. Λυκουρέντζου στο υψηλό κομματικό αξίωμα αποτελεί τόσο για τον ίδιο, όσο και για την παράταξή του, μια ανευλαβή ενέργεια, μια πληγή στο δημοκρατικό ήθος των 850.000 εκλογέων τού περασμένου χρόνου, που ανέδειξαν με την ψήφο τους τη νέα ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας!
Είναι περιττό να υπομνησθεί ότι η Δημοκρατία εμπεριέχει το ουσιαστικό για την άνθησή της στοιχείο της άμιλλας. Και η τελευταία προϋποθέτει την ύπαρξη τουλάχιστον δύο ατόμων στη διεκδίκηση ενός αξιώματος και την, διά της ψήφου των μελών, επιβράβευση του αξιοτέρου…
Η τεχνητή «ομοφωνία», μέσω του ενός υποψηφίου, εκτός του ότι παραπέμπει στη σιωπή των κοιμητηρίων, διαβρώνει βαθμιαίως τα θεμέλια των δημοκρατικών διαδικασιών, απωθεί τα μέλη της ενεργού συμμετοχής στη ζωή των κομμάτων και, κυρίως, υποθάλπει την «αρχή του ενός ανδρός», ό,τι το καταστρεπτικότερο για την έμπνευση και τον ενθουσιασμό της κοινωνίας να νιώθει και να είναι συνδημιουργός του μέλλοντός της…
Ο κ. Λυκουρέντζος ανάγει την Παιδεία, σε ύψιστο αγωγό διαμόρφωσης του ατόμου σε «καλό καγαθό» -με την αρχαιοελληνική έννοια- πολίτη και προφανώς δεν λανθάνει της μνήμης του η διδαχή του Σάμουελ Μπέκετ: «Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να διαφεντεύει την τύχη των άλλων είναι τρελός…»!
Η θεμιτή φιλοδοξία του ιδίου, προφανώς, τον ώθησε στη διάρκεια των ιδεολογικοπολιτικών αναζητήσεών του σε αναθεωρήσεις, αν όχι συμβιβασμούς, στο πεδίο της «κομματικής φεουδαρχίας» και με τις «Φαμίλιες», που την εκπροσωπούν…
Και το περίεργο στην περίπτωση του κ. Λυκουρέντζου είναι ότι ενώ θήτευε στις «Φαμίλιες», την ίδια στιγμή διεκήρυσσε την «Αναίρεση των Ειδώλων», αλλά απουσίαζε η τόλμη και η συνέπεια ενός Εμμανουήλ Ροΐδη…
Μάλλον -και η στήλη αρέσκεται, μάλλον διακατέχεται από το πάθος των ιστορικών παραλληλισμών- ο Αρκάς Ανδρέας Λυκουρέντζος, ίσως, μετά την καταστροφική για τον συντηρητικό χώρο, απόληξη της 4ης Οκτωβρίου 2009, να ψέλλισε τα λόγια του συντοπίτη του Πολύβιου Μεγαλοπολίτη: «Ει ταχέως απωλόμεθα, ουκ αν εσώθημεν»… Ίσως…
Ο κ. Λυκουρέντζος, όπως και η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, εκφραστές του ενός πυλώνα νομής της εξουσίας στη χώρα -ο έτερος ως γνωστόν είναι το Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γεωργίου Παπανδρέου του Νεώτερου και εδώ κατά κοινή παραδοχή και αποδοχή συνεχίζεται αδιαταρράκτως η ιδιότυπη, υπό σοσιαλιστική λεοντή, «κοινοβουλευτική μοναρχία»- ευρίσκονται προ του διλήμματος:
• Να συνεχίσουν να παρουσιάζονται ως εκφραστές των μονοπωλιακών τάσεων στην οικονομία, υπό την κάλυψη ενός μεταπρατικού κεφαλαίου, προαγωγού του παρασιτισμού και της υποτέλειας της χώρας σε ξένα κέντρα αποφάσεων, κυρίως το «Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», ή να διακηρύξουν τους τρόπους εξόδου από τη συγκεκριμένη οικονομική υποτέλεια με την έκφραση της πίστης στις υγιείς οικονομικές δυνάμεις του τόπου, το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, στην εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία και την προστασία των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων του εργαζόμενου λαού;
Σήμερα η οικονομική κρίση και η διαχείρισή της από το Νεο-ΠΑΣΟΚ διέρρηξε κάθε «φύλλο συκής» από το προσωπείο του υπερταξικού κράτους. Η «Συμμαχία των Προθύμων» (ηγετική ομάδα του Νεο-ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία των υποκριτών του συνδικαλιστικού κινήματος, το μεταπρατικό κεφάλαιο και οι κυρίαρχες δυνάμεις της ξενοκρατίας), επιχειρούν και σε σημαντικό βαθμό το επιτυγχάνουν, να επαναφέρουν τη χώρα στις αρχέγονες ρίζες τού καπιταλισμού και της μειωμένης εθνικής ανεξαρτησίας.
Εντάσσεται, άραγε, η χαλιναγώγηση της κοινωνικοπολιτικής επανάστασης του περασμένου Νοεμβρίου, στον χώρο της συντηρητικής παράταξης, με τη «Διά βοής» εκλογή του κ. Λυκουρέντζου στο αξίωμα του Γενικού Γραμματέα της ΝΔ, στον τρόμο της ηγεσίας της ενώπιον της ορμητικής εισήλασης του δημοκρατικού άνεμου στα άδυτα της Ρηγίλλης;
«Φαμίλιες» και «Νεο-Φαμίλιες» δίνουν, ως φαίνεται, μάχες οπισθοφυλακής…