Ιστορικό «έγκλημα»

Σημαδιακός μήνας ο Ιούλιος. Παραπέμπει έμμεσα τις μνήμες είτε στα Ιουλιανά του 1965 είτε στην εισβολή του «Αττίλα» στην Κύπρο.
Τώρα στον κατάλογο θα τοποθετηθεί ένα σύγχρονο πραξικόπημα που «καλύπτεται» πίσω από την τυπική-αριθμητική κοινοβουλευτική νομιμότητα. Η ουσιαστική κατάργηση των εργασιακών θεσμών και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, γεγονός που οδηγεί την ελληνική κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω και αποδεικνύει ότι η «οικονομική τρομοκρατία» που εξαπολύθηκε με προμετωπίδα τα ελλείμματα και το χρέος απέβλεπε σ’ έναν κεντρικό στόχο:
Να πλήξει δηλαδή τον πυρήνα, τη σπονδυλική στήλη, τα θεσμικά ερείσματα που ενοποιούν την ελληνική κοινωνία και διασφαλίζουν τους στοιχειώδεις όρους της αναπαραγωγής και της επιβίωσής της.
Πρόκειται για μια σαρωτική επιχείρηση «αναμόρφωσης» του θεσμικού πλαισίου, της κοινωνικής οργάνωσης, της ζωής και των αντιλήψεων των πολιτών, που στο πέρασμά της ισοπεδώνει τους πολιτικούς θεσμούς, τις ίδιες τις θεμελιώδεις εξουσίες και αρχές του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Η διαδικασία ψήφισης του Μνημονίου αλλά και το ίδιο το περιεχόμενό του, που εγκρίθηκε μέσω νομοθετημάτων από το Κοινοβούλιο, αποτελεί μια πράξη που υπερβαίνει και καταλύει βασικούς συνταγματικούς όρους και διατάξεις. Η οικονομική εξουσία που εκφράζεται από το Μνημόνιο αγνόησε, υπερκέρασε ή και κατάργησε διατάξεις του Συντάγματος προκειμένου να «νομιμοποιήσει» τις επιλογές της. Το «κοστούμι» του Συντάγματος ήταν πολύ στενό για να χωρέσει το ευτραφές «σώμα» του Μνημονίου.
Το ίδιο το Κοινοβούλιο μεταβλήθηκε σε μια αέναη θεατρική παράσταση, όπου ο κάθε βουλευτής, και αυτό αφορά κυρίως τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αναζητά ή υποδύεται κάποιο ρόλο. Για πρώτη φορά ίσως βουλευτές κυβερνώντος κόμματος ψήφισαν μαζικά «παρά τη συνείδησή» τους… Το χειρότερο απ’ όλα δεν είναι ο άμεσος ή έμμεσος εκβιασμός περί εκλογών που δέχθηκαν, τα προσχήματα μέσω τροπολογιών που ζητούσαν από τους υπουργούς για να δικαιολογήσουν τη «θετική» τους ψήφο… Είναι ότι οι ίδιοι γνωρίζουν ότι συμμετέχουν, συνεργούν αλλά και νομιμοποιούν ένα ιστορικό έγκλημα που θα οδηγήσει σε οπισθοδρόμηση την κοινωνία χωρίς καν να παρέχει την αμυδρή ελπίδα για την έξοδο από την κρίση.
Δεν πρόκειται απλώς για τον φόβο των βουλευτών από τις διαμαρτυρίες των ψηφοφόρων ή την πιθανή απώλεια των ψήφων… Πρόκειται για το γεγονός της αυτοακύρωσής τους, της εκχώρησης των πεποιθήσεων και της αξιοπρέπειάς τους σ’ έναν μηχανισμό που ακυρώνει πριν απ’ όλα την υπόσταση και την αξιοπιστία του ιδίου του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων.
Είναι η περίπτωση που η «σωτηρία της ψυχής» είναι προτιμότερη από την ψευδεπίγραφη και υποκριτική επίκληση περί «σωτηρίας της χώρας».
Η μια εξουσία, η εκτελεστική, έχει ήδη παραδώσει την πραγματική εξουσία στο ΔΝΤ και την «τρόικα». Το πρόβλημά της είναι όμως να εμφανίσει την υποταγή της αυτή ως εθελούσια επιλογή που έχει ως αποτέλεσμα τη συμπαράσταση, υποβοήθηση από μέρους της υπερεξουσίας αυτής στις επιλογές που η ίδια η ελληνική κυβέρνηση υιοθετεί και νομιμοποιεί, με τη βεβαιότητα ότι θα αντιμετωπιστεί επιτυχώς η κρίση…
Επειδή όμως η πραγματικότητα είναι αντίστροφη, η υπερεξουσία του ΔΝΤ και της «τρόικας» δεν χρησιμοποιεί καν προσχήματα. Θεωρεί ότι το περιεχόμενο του Μνημονίου εντάσσεται στις διεθνείς συνθήκες γι’ αυτό και υπερβαίνει το εθνικό Σύνταγμα. Ακόμα κι αν προκύψουν «επιφυλάξεις» για τυχόν παραβίαση ανθρωπίνων ή κοινωνικών δικαιωμάτων, αρμόδια είναι τα ευρωπαϊκά δικαστήρια και όχι η ελληνική δικαιοσύνη…
Οι εκπρόσωποι της υπερεξουσίας είναι τουλάχιστον ειλικρινείς. Εκφράζουν, με σύγχρονους όρους, το γεγονός ότι στη χώρα μας έχει επιβληθεί μια νέα μορφή κυριαρχίας η οποία επιβάλλει τους πολεμικού χαρακτήρα όρους της εν καιρώ ειρήνης και μάλιστα με τη σφραγίδα του ελληνικού Κοινοβουλίου. Αυτός βέβαια είναι ο πραγματικός πόλεμος και όχι εκείνος που επικαλείται συχνά ο κ. πρωθυπουργός, στο πλαίσιο της ασκούμενης οικονομικής τρομοκρατίας.
Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία αποδυναμώνονται και εντάσσονται σταδιακά στις κυρίαρχες δομές και στις επιλογές που επιβάλλει το σύγχρονο κέντρο υπερεξουσίας. Άτυπα και σταδιακά τα όρια άσκησης εξουσίας των βασικών αυτών θεσμικών θεμελίων της Δημοκρατίας μας θα ενταχθούν στο περιεχόμενο, στο κείμενο του Μνημονίου, και οι όποιες διαπραγματεύσεις ή αιτήματα για τα όρια αυτά θα διεξάγονται απευθείας με τους εκπροσώπους του ΔΝΤ και της «τρόικας»…
Φθάσαμε σ’ ένα ιστορικό σημείο. Ίσως σ’ ένα σημείο μη επιστροφής. Η έρπουσα και παρατεταμένη κρίση του πολιτικού μας συστήματος και των κομμάτων της διακυβέρνησης οδήγησε στο σημερινό αποτέλεσμα, στη σύγχρονη «πολιτική τραγωδία». Η διαφθορά, η διαπλοκή, η ενσωμάτωση στους κοινωνικοοικονομικούς στόχους των συμφερόντων της αγοράς, η ιδιοποίηση από τα κόμματα της διακυβέρνησης των νεοφιλελεύθερων αξιών και προταγμάτων, είχε ήδη αποδυναμώσει καίρια το πολιτικό σύστημα. «Σαν έτοιμοι από καιρό» έφθασαν και εγκαταστάθηκαν οι νέοι ηγεμόνες επιδιώκοντας μέσω των επιλογών του Μνημονίου να θέσουν την «ιστορική σφραγίδα» της νεοφιλελεύθερης κοσμοαντίληψης και να θεμελιώσουν μια νέα ιστορική κουλτούρα που θα συνάδει με τη μεταμοντέρνα θεώρηση του κόσμου, του κράτους-έθνους, του πολίτη της παγκοσμιοποίησης…
Αυτή η «πολεμική επιχείρηση» κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να πετύχει. Σ’ όσους όμως συνέργησαν ή ανέχθηκαν ή σιώπησαν, ενώ μπορούσαν να αντισταθούν στην ισοπεδωτική επέλαση που επιχειρείται σήμερα, θα παραμείνει για πάντα η καταδίκη της Ιστορίας που συνοδεύει άλλωστε όλους όσοι πρωτοστάτησαν ή συνήργησαν στις εθνικές πτώσεις και καταστροφές.